The Boxer Rebellion Botanique/Brussel 12/09/13

In een tijd waarin alles snel moet gaan – voor platenfirma’s betekent dat een doorbraak forceren met een debuutplaat – zou The Boxer Rebellion wel eens een uitzondering kunnen zijn. 10 jaar terug bundelden in Londen één Amerikaan, een Australiër en 2 Britten de muzikale krachten maar ondanks vier platen op de teller beperkt hun publiek  zich nog steeds tot wat vlijtige goudzoekers. Vreemd toch voor een groep die een geluid voortbrengt waaruit makkelijk groten als Coldplay of The Killers te halen zijn. Met het kort voor de zomer geloste nieuwe album “Promises” en de bijhorende singel “Diamonds” zou daar verandering kunnen in komen. Eerste tekenen van hit succes laten zich situeren bij onze Noorderburen, een reeks uitverkochte concerten zijn daar hun deel. In een quasi volgelopen Botanique trapte de groep vorige donderdag een nieuwe concertreeks  af waarmee ze ongetwijfeld de intentie hebben op het oude continent een trapje hogerop te geraken.

De groep opende, wellicht eigen aan zo’n toerpremière, wat aarzelend en gaf met “The runner” al vroeg één van hen sterkste nummers weg. Afkomstig uit “The cold still” is dit ongetwijfeld The Boxer Rebellion op hun best: de tekst werkt als een mantra en de melodie neemt je zo op sleeptouw. Als rockarcheologen over enkele decennia één parel uit hun vergeten verleden opgraven wordt het vast deze. Het eerder vermelde “Diamonds” moet  er beslist niet voor onderdoen en werd in Brussel halfweg set al prijsgegeven. Helaas kwam het geluid in de Botanique al die tijd maar moeizaam in de buurt van wat de groep op de plaat voor elkaar krijgt. Dat de heren  zich graag te goed doen aan gitaareffecten en synthesizerlaagjes maakte de klus er vanzelfsprekend niet makkelijker op.  Zo geschiedde dat het mooie “Flashing red light means go” (Coldplay? Waar Coldplay? Hier Coldplay!) zijn effect miste in een matige geluidsmix. Ook “New York”, “Keep moving”  en “Always” (Killers? Waar Killers? Hier Killers!) overtuigden daardoor niet voor het volle pond.  Met de laatste plaat die duidelijk mikt op een breder publiek en ouder werk dat wel sterk is maar gevoelig minder mainstream - zie ook debuut singel “Watermelon” en het dreigende “Step out of the car” - leek de te varen koers in Brussel ook nog voor The Boxer Rebellion een open vraag . De uit Tennessee (USA) afkomstige  Nathan Nicholson stond echter al die tijd verdienstelijk te zingen en bleek, altijd handig voor een frontman,  ook over een flinke scheut cool te beschikken. Zijn aankondiging van “New York” (“De volgende song gaat over Brussel maar gaven we een andere titel”) was een goede vondst en rekenen we tot het soort interventies waar overal vrienden mee kunnen worden gemaakt. Vandaag Brussel, morgen Amsterdam, dan Berlijn en ga zo maar door. Aan het eind van het concert nodigde diezelfde Nicholson ook nog eens  iedereen in de zaal uit om de groep te komen  vergezellen op het podium. Met enkele tientallen enthousiastelingen die daar gehoor aan gaven rondde het concert erg slordig en chaotisch af (“The gospel of Goro Adachi”). De meerwaarde hiervan was ons niet meteen duidelijk. Vreemd ook dat uitgerekend Nicholson  zelf vooraf al aangaf dat een dergelijke gimmick eigenlijk “not very rock’n’roll” is.
Deze Boxer Rebellion heeft overduidelijk potentieel maar in het voorspellen van die grote doorbraak zijn we na vorige donderdag toch iets voorzichtiger geworden. Benieuwd of ze de volgende festivalzomer halen.