Peter Gabriel Vorst-Nationaal/Brussel 1/10/13

Alsmaar lucratiever zijn tournees opgehangen aan het verleden. Ook voor Peter Gabriel die momenteel opnieuw de baan op is met een jubileum concertreeks rond het 25 jaar oude “So” lopen de zalen vol. Gelukkig had de wc dame er zelf eentje mee want in Vorst-Nationaal was geen leeg zitje meer te vinden eergisterenavond. En voor we doorgaan met de essentie: goed dat het Antwerpse Sportpaleis het qua organisatie weldra overneemt in Vorst want ook nu was het met ongenummerde plaatsen en 2 prijscategorieën weer een frustrerende bedoening. Een goed zitje bemachtigen is daarbij een kwestie van vooraf een financiële bonus betalen of vroeg genoeg aan Vorst arriveren en veel geluk hebben.

Peter Gabriel is één van de weinige artiesten waarbij aan de integriteit geen seconde wordt getwijfeld, ook niet bij een recyclage toer als deze. Aan alles, vorm en inhoud, van dit “Back to front” concert kon je immers merken dat het geen snel winstbejag betrof. Met, zoals hij het zelf tweetalig aankondigde, als dessert een integrale uitvoering van “So” op het menu had Gabriel voor de gelegenheid bovendien ook alle (top-)muzikanten van destijds terug meegebracht. Naast vaste waarden Tony Levin en David Rhodes betekende dit vooral ook de aanwezigheid van de Parijse sterdrummer Manu Kathé. Die moest bij aanvang wat langer in de coulissen blijven staan want Gabriel opende de avond in zijn eentje achter de piano met een nieuwe onuitgegeven song gevolgd door een knap “Come talk to me”. Daarbij gingen de stemmen van Gabriel en zijn achtergrondzangeressen Jennie Abrahamson en Linnea Olsson alvast een innige omhelzing aan. Intussen bleven de zaallichten branden in een bij aanvang enthousiast reagerend Vorst. Ook “Shock the monkey” en “Family snapshot” maakten in een hun akoestische bewerking een goede beurt. In die laatste doofden de zaallichten en gingen Gabriel en band over in elektrische modus. Het concert ging daarmee een beetje bruusk andere sferen opzoeken. Zo kwamen we via “Secret world” terecht bij “The family and the fishing net” en het knappe “No self control”, 2 songs die duidelijk aanspraak maakten op een ander doelpubliek dan dat van onze buurvrouw. Dat Gabriel ook een verleden heeft in de symfonische rockmuziek was haar kennelijk vooraf niet medegedeeld. Haar beide armen gingen echter weer opgelucht omhoog bij een bevrijdend “Solsbury hill”, af te meten aan het overweldigende applaus Gabriel’s populairste van de avond en dan was van “So” op dat moment nog geen song gelost. “Red rain” gaf daarvan even later het startschot, opgesmukt met erg smaakvolle visuals en een Manu Kathé die zijn klasse uitvoerig kon tentoonspreiden. Met erna een pittig “Sledgehammer” en het met Jennie Abrahamson gebrachte “Don’t give up” kende het concert een ware piek. Niets zo ondankbaar als Kate Bush trachtten te doen vergeten dachten we maar die Jennie bracht het er in Vorst verdienstelijk van af. In dit stadium van het concert werd de volgorde van de plaat gerespecteerd wat niet gelijk stond met de reeds opgebouwde sfeer op peil houden. Ondanks smaakvolle uitvoeringen van “Mercy street” en het leuke “This is the picture” leek Vorst richting bissen toch wat in te dommelen zodat recht veren voor slotsong “In your eyes” geen evidentie meer was. We keken met een ganse zaal mee uit naar het moment waarop, zoals in 1987, Youssou N’Dour het nummer naar Afrikaanse hoogten zou loodsen maar dat was tevergeefs. Met stand-in Jennie bleef de verwachte apotheose dus een beetje uit al had Gabriel zijn bisreeks zeker verdiend. Bij het aanzwellen van “Biko” was duidelijk dat hiermee het einde in zicht was. Vorst nam, zoals dat al decennialang het geval is bij Gabriel concerten, de song over van zijn maker. Gabriel had ingeleid met een hulde aan mensen die ook vandaag nog hun leven op het spel zetten voor vrijheid en tegen onrecht. Wie twijfels had over de ( politieke) relevantie van die song op vandaag kon zijn mening meteen bijstellen.
De grootte van een artiest kan vandaag ook worden afgemeten aan de zorg die hij besteed aan zijn eigen verleden. In het geval van dit “Back to front” concert haalde Gabriel in Vorst dan ook moeiteloos de onderscheiding binnen.