Een showcase festival in eigen stad, dat konden we onder geen beding aan onze neus laten voorbijgaan. Met een programma in de hand met 30 namen, waaronder ook een stevige hap Belgen die zich voor de gelegenheid nog eens extra in de kijker wilden spelen, zochten we gisterenavond tussen maar liefst 12 locaties een beetje koren tussen het kaf. Dat is niet alleen het streven van de modale concertganger maar ook van de professional uit de sector die op zo’n showcase festival hoopt beloftevolle namen voor de toekomst op het spoor te komen. GLIMPS is nog lang niet het South By Southwest aan de Schelde – daarvoor lijkt de spoeling buitenlandse namen nog wat dunnetjes - maar met nog een ruime groeimarge voor zich moet het kunnen lukken om op termijn naast het Nederlandse Eurosonic te geraken.
Uit de beperkte voorstudie die we aan de opmaak van ons parcours hebben gewijd waren we voor het vrijdagdeel (veelbetekenend) uitgekomen bij een volbloed Belgische avond. Die ving alvast erg goed aan in de Myri zaal van het Gentse Conservatorium voor The Go Find. Dit Antwerpse zestal rond spilfiguur Dieter Sermeus zoekt momenteel, drie jaar nu hun derde plaat en met een nieuwe op stapel, terug aansluiting met publiek. Al van bij het eerste nummer hoorden we intrigerende popklanken die het midden houden tussen Prefab Sprout en de “Meldoy calling” Vaccines. Om hun wat aan eighties-verwante geluid de nodige stekels te bezorgen weefden twee gitaristen er Radiohead gewijs erg creatieve motiefjes door. Geen minuut sloeg bij ons de verveling toe in een setje dat ook wat oudjes (“Automatic”) opdiepte. Gevonden op GLIMPS dus deze Go Find.
Vervolgens gingen we spoorslags naar de Handelsbeurs waar Isbells hun opwachting maakten. De groep die een lange pauze achter zich heeft opende met een nummer dat zich over 10 minuten uitstrekte, in een set die er maar 40 mag bevatten niet zonder risico. Deze opener, van een heerlijke gitaarpartij voorzien door Gianni Marzo, kon echter zo de soundtrack op van een Amerikaanse road movie en wist een quasi volle Handelsbeurs overduidelijk te boeien. Dat was niet minder het geval bij de nummer twee “Heading for the newborn”. Zanger Gaëtan Vandewoude, met een stem die zich zacht als een Solomio deken drapeert over zijn publiek, trachtte datzelfde publiek ook snel aan zich te binden met ongetwijfeld oprecht bedoelde sympathiebetuigingen. Dat hun Facebook pagina vooral vanuit Gent in de gaten wordt gehouden leek hem vast scoren voor open doel al hadden dit soort interventies in een mini-concert dat een groep erg gebald en met de focus op de essentie moet presenteren wat ons betreft niet gehoeven. Al bij al: een wat ongelijkmatige set van een groep die niets écht hoefde te bewijzen op GLIMPS.
Reena Riot was ons eerder dit jaar in positieve zin al opgevallen op de Radio 1 Stones Sessie. Daar wist ze zich verbazend goed staande te houden tussen een plejade gevestigde namen uit de vaderlandse rock. Gisteren trad ze aan in de Charlatan waar ze met band een staalkaart van haar kunnen gaf en dat was niet min. De vergelijking met halve stadsgenote Trixie zal ze ons vast niet kwalijk nemen. Ook Riot neemt, in plaats van snel voor die eerste plaat te gaan, immers de tijd om via het podium en goede mentors (Roland, Mauro) het métier eerst goed onder de knie te krijgen. Afgaande op haar concert gisteren is onze overtuiging dat deze dame over enkel jaren ook een gevestigde naam zal zijn alleen maar groter geworden. Stem, podiumvastheid, band én songs; we zagen en hoorden het allemaal. In het voortreffelijke “Take a steer” schurkte ze even aan tegen de betere Alanis Morrisette maar bleef ze vooral zichzelf. Geen twijfel mogelijk: een madam om (met plezier) in de gaten te houden!
We sloten onze GLIMPS avond in de Vooruit af met The Flying Horseman die vooral de grens tussen experiment en song exploreerden. In de ons pakkendere passages hoorden we zanger Bert Dockx in de buurt van Richard Hawley komen maar middernacht voorbij en nog wat in ‘Riot’-sferen verkerende ging het er allemaal wat moeilijker in bij ons.
No comments:
Post a Comment