Met slechts een Club 69 concert en een passage in een veel te klein Koninklijk Circus dit voorjaar kon van de Queens of The Stone Age bezwaarlijk worden gezegd dat ze hun Belgische publiek al goed hadden bediend dit jaar. Na de grote afwezige te zijn geweest in onze jongste festivalzomer werd gelukkig nog een extra zaalconcert in het vooruitzicht gesteld. Dat het Antwerpse Sportpaleis tot aan de nok gevuld was bevestigt alvast dat velen nog uitkeken naar een concert van de Queens in een zaal recht evenredig met hun succes. Met het dit jaar uitgebrachte “… Like Clockwork” en opnieuw enkele prominente singels heeft de groep immers definitief de cultstatus achter zich gelaten. Dat dit in essentie aan groep of muziek niets heeft veranderd maakt ons respect voor Josh Homme en co. alleen maar groter.
In het kielzog van de Queens toert momenteel het Britse Band Of Skulls mee. Het is duidelijk dat de groep er alles probeert aan te doen om een verlengstuk te breien aan bescheiden singelsucces uit 2009 (“Death by diamonds and pearls”) maar daar vooralsnog niet in lijkt te slagen. Het tweede album ging geruisloos voorbij en ook hun half uurtje in Antwerpen had als belangrijkste verdienste de groep onder de aandacht te houden. We hoorden een dozijn klassieke riffs voorbij komen en dachten aan evenveel jaren 70 (hard)rockiconen. Het wordt daarmee vast moeilijk om zich in de toekomst verder te gaan onderscheiden maar in een clubzaaltje of kleine festivaltent willen we dit trio gerust nog wel eens van jetje zien geven.
Met Queens Of The Stone Age op een podium is geweten dat geen wiegeliedjes op fluistertoon te verwachten zijn. Met “You think I ain’t worth a dollar” werd aldus bij aanvang het laatste restje oorsmeer dat nog in onze gehoorgangen achter was gebleven er meteen uitgeschud. Zelden (of beter nooit) zo’n decibelrijke binnenkomer gekend in het Antwerpse Sportpaleis als deze. Waren we op het balkon benadeeld met een slecht geluid of had de klankman de schuiver royaal opengezet, wellicht zal het voor altijd een mysterie blijven maar feit is dat we voor de volgende 100 minuten nagenoeg continu tegen onze pijngrens aanzaten. Zowel “No one knows” als het knappe “Lost art of keeping a secret” donderden daardoor roemloos voorbij op een logge mix. De groep had voor Antwerpen nochtans een superbe setlist in elkaar geknutseld die het boeiende van de laatste plaat combineerde met een zorgvuldig uitgekozen kransje classics. Zo ging “My god is the sun” rug aan rug met “Burn the witch”. Bij “I sat by the ocean” en “Like clockwork”, voor beiden de voet toch even van het gaspedaal af, leek de geluidsbalans enigszins draaglijker te worden wat ons halfweg set terug hoopvol maakte voor wat nog komen zou. Het funky “In the fade” effende perfect het pad voor een door Homme aangekondigd dansmoment, én hoogtepunt bij uitstek, met “If I had a tail”. De door Homme in het nummer gesuggereerde vuile manieren zullen in het Sportpaleis ongetwijfeld ook her en der voor een ontregelde hormonenhuishouding hebben gezorgd. Ook in “Little sister” trouwens, met de versnelling terug in vijfde, leek het gesprek duidelijk eerder iets voor na de actie… maar we dwalen af. Toen Homme in Antwerpen vroeg naar de stand van de vriendschap tussen hen en België liet het weerkerende geroep er alvast weinig misverstand over bestaan, alleen sprongen het hiernavolgende “Fairweather friends” en “Smooth sailing” weer iets te kwistig om met de decibels waardoor wij over onze band met de groep alvast weer aan het twijfelen sloegen. Ook het op plaat best intrigerende “I appear missing” klonk ons live iets te zeurderig om écht te boeien. De bocht naar de finale werd ingegaan met het opzwepende “Sick sick sick”. “Go with the flow” was de ultieme test op eventueel betonrot in het Sportpaleis; uitslag gelukkig negatief. De zaal, met een zo’n lel om de oren méér dan wakker geschud, leek er wel meer pap van te lusten. In de vorm van “Feel good hit the summer” en een oorverdovend “A song for the dead” werd in de bissen nogmaals een gigantische ‘wall of sound’ opgetrokken waardoor we na afloop helemaal op liplezen waren aangewezen voor de nabespreking.
In onze verwachting uit te kijken naar één van de beste kwamen we echter uit bij het luidste concert van het jaar. Jammer genoeg staan voor deze Queens Of The Stone Age beide adjectieven niet gelijk aan elkaar.
No comments:
Post a Comment