5. U2 "The Joshua Tree" (1987)
Toen Bono en de zijnen in 1982 Torhout/Werchter passeerden en er dat najaar beelden van die passage werden uitgezonden op BRT2 waren we met geen stokken van voor het scherm weg te krijgen. De passie laaide er aan de beelden te zien hoog op die julinamiddag en ook wij voelden ons aangestoken door het heilige vuur van de onstuimige Ieren waarvan er ééntje zelfs de toen al solide podiumconstructie van Stageco eens in de hoogte ging uittesten. Geen moment zijn we nog van hun zijde afgeweken. De muzikale verruimingsoperatie die “The Joshua Tree” na de beginjaren toch is ligt mooi op het kruispunt tussen vroege en latere U2. Lagen even goed in de weegschaal voor plaats 5: “October” en “Achtung baby”.
Track: Bullet the blue sky
4. The Beatles "The Beatles" (white album) (1968)
Volgens popwetenschappers
horen The Beatles hier wellicht (terecht) hoger te eindigen maar de drie
volgende waren in ons leven gewoon nadrukkelijker aanwezig, vandaar de wijk
naar plaats nummer 4. Eigenlijk waren The Beatles op tienjarige leeftijd ons
nulpunt wat popmuziek betreft. Veel uit gelijk welke lijst van ‘Beste platen
ooit’ is dan ook ongetwijfeld schatplichtig aan het viertal uit Liverpool. Ook
de fenomenale output in amper één decennium is nadien ongeëvenaard gebleven
(hier laten ze The Stones toch een tikje achter zich). Popmuziek is door hen
van zijn door duivelbezweerders vervloekte banaliteit verlost en in één
beweging hebben ze voor generaties de standaard vastgelegd. De “dubbele witte”
was net als onze nummer 1 ook door grote broer verscheept vanuit de bakermat
van mijn liefde voor muziek.
Track: Helter skelter
3. Paul Welller "Wild wood" (1993)
Toen Weller eind jaren 80 The Style
Council had laten schieten was – in een vacuüm van enkele jaren zonder
inspiratie én zonder platendeal - zijn ster zelfs in eigen thuisland tanende. Toen
“Into tomorrow” uit zijn pen vloeide en een verdienstelijke debuut hem in ’92 solo
terug op de kaart zette was het slechts een kwestie van tijd alvorens het grote
succes terug zou komen aanwaaien. Het trio “Wild wood”, “Stanley road” en
“Heavy soul” waren in de jaren 1993-1997 met geen koevoet uit onze cd-lader te
krijgen en bevatten Wellertjes voor de eeuwigheid “Wild wood” en vooral “You do
something to me”. Verkoopsucces numero uno “Stanley road” kroonde hem te midden
in volle Britpop hype tot Modfather maar “Wild wood” drukken we nog altijd
ietsje steviger aan onze borst.
Track: Sunflower
2. Thin Lizzy "Live and dangerous" (1978)
Onze ontmaagding in de
duivelse wereld der hard rock(ers). Aangepraat door een schoolkennis die ook
wel wat in The Jam hoorde maar ons ook persé andere horizonten wilde laten
verkennen. Met deze plaat kregen we het luchtgitaar spelen pas echt onder de
knie en oefenden we met ingebeelde Gibson de perfecte spreidstand. In onze
dromen wouden we Brian Robertson zo snel mogelijk vervangen en op wereldtoer
vertrekken om het Lizzy-evangelie (vastgelegd in “The Rocker”) overal te gaan verkondigen. Onze
adoratie voor Philip Lynott, een Dubliner met ongewoon zuiderse teint maar
vooral een uitstekend songschrijver en verteller, drukten we ooit uit in een
verhandeling voor school. Uitgerekend op dat moment eiste het rock’n’roll leven
voor hem de zwaarste tol. Studio-gewijs hebben ze de ware classic nooit weten te
capteren, daarom is “Live and dangerous” het definitieve Lizzy album waarvan
wij elke tempowisseling weten liggen, geen enkel 2e rangsnummer horen
voorbij passeren en we iedere interceptie van Lynott woord voor woord kunnen
nazeggen.
Track: Still in love with you
1. The Jam "Sound affects" (1980)
Ooit door grote broer per
ferry van over het kanaal geïmporteerd na één van zijn taalvakanties. Het was 1981,
ik was er net elf, en Paul Weller zou nooit meer uit mijn leven verdwijnen. Hoe
groots we de man ook solo vinden (zie 3), The Jam zette zich – waar (pub)rock,
punk en soul verbroederen - muzikaal in het brandpunt van mijn ontluikende
liefde voor muziek en maakte in één beweging van Engeland nog voor ik er één
voet aan wal had gezet mijn tweede thuisland. Jam mania maakte zich van ons meester
en plotsklaps voelden we ons ook een ‘mod’ in hart en nieren (...met voor mijn leeftijdsgenoten enkele
onbegrijpelijke kledingkeuzes tot gevolg). Dat The Jam ook in 2014 een naam is
die nog resoneert heeft me – ondanks de schampere blikken van die leeftijdsgenoten
destijds – toch nog een beetje gelijk. “Sound Affects” is complete Jam: de 4
voorgaande platen in één geperfectioneerd. Het album ook dat hun podiumintensiteit het dichtst benaderde. Dagelijks beluisteren doen we hem niet, er aan denken toch
minstens één keer.
Track: Man in the corner shop