5 platen voor t'leven (StuBru #album500)

5. U2 "The Joshua Tree" (1987)

Toen Bono en de zijnen in 1982 Torhout/Werchter passeerden en er dat najaar beelden van die passage werden uitgezonden op BRT2 waren we met geen stokken van voor het scherm weg te krijgen. De passie laaide er aan de beelden te zien hoog op die julinamiddag en ook wij voelden ons aangestoken door het heilige vuur van de onstuimige Ieren waarvan er ééntje zelfs de toen al solide podiumconstructie van Stageco eens in de hoogte ging uittesten. Geen moment zijn we nog van hun zijde afgeweken. De muzikale verruimingsoperatie die “The Joshua Tree” na de beginjaren toch is ligt mooi op het kruispunt tussen vroege en latere U2. Lagen even goed in de weegschaal voor plaats 5: “October” en “Achtung baby”.

Track: Bullet the blue sky

4. The Beatles "The Beatles" (white album) (1968)

Volgens popwetenschappers horen The Beatles hier wellicht (terecht) hoger te eindigen maar de drie volgende waren in ons leven gewoon nadrukkelijker aanwezig, vandaar de wijk naar plaats nummer 4. Eigenlijk waren The Beatles op tienjarige leeftijd ons nulpunt wat popmuziek betreft. Veel uit gelijk welke lijst van ‘Beste platen ooit’ is dan ook ongetwijfeld schatplichtig aan het viertal uit Liverpool. Ook de fenomenale output in amper één decennium is nadien ongeëvenaard gebleven (hier laten ze The Stones toch een tikje achter zich). Popmuziek is door hen van zijn door duivelbezweerders vervloekte banaliteit verlost en in één beweging hebben ze voor generaties de standaard vastgelegd. De “dubbele witte” was net als onze nummer 1 ook door grote broer verscheept vanuit de bakermat van mijn liefde voor muziek.

Track: Helter skelter

3. Paul Welller "Wild wood" (1993)

Toen Weller eind jaren 80 The Style Council had laten schieten was – in een vacuüm van enkele jaren zonder inspiratie én zonder platendeal - zijn ster zelfs in eigen thuisland tanende. Toen “Into tomorrow” uit zijn pen vloeide en een verdienstelijke debuut hem in ’92 solo terug op de kaart zette was het slechts een kwestie van tijd alvorens het grote succes terug zou komen aanwaaien. Het trio “Wild wood”, “Stanley road” en “Heavy soul” waren in de jaren 1993-1997 met geen koevoet uit onze cd-lader te krijgen en bevatten Wellertjes voor de eeuwigheid “Wild wood” en vooral “You do something to me”. Verkoopsucces numero uno “Stanley road” kroonde hem te midden in volle Britpop hype tot Modfather maar “Wild wood” drukken we nog altijd ietsje steviger aan onze borst.

Track: Sunflower

2. Thin Lizzy "Live and dangerous" (1978)

Onze ontmaagding in de duivelse wereld der hard rock(ers). Aangepraat door een schoolkennis die ook wel wat in The Jam hoorde maar ons ook persé andere horizonten wilde laten verkennen. Met deze plaat kregen we het luchtgitaar spelen pas echt onder de knie en oefenden we met ingebeelde Gibson de perfecte spreidstand. In onze dromen wouden we Brian Robertson zo snel mogelijk vervangen en op wereldtoer vertrekken om het Lizzy-evangelie (vastgelegd in “The Rocker”) overal te gaan verkondigen. Onze adoratie voor Philip Lynott, een Dubliner met ongewoon zuiderse teint maar vooral een uitstekend songschrijver en verteller, drukten we ooit uit in een verhandeling voor school. Uitgerekend op dat moment eiste het rock’n’roll leven voor hem de zwaarste tol. Studio-gewijs hebben ze de ware classic nooit weten te capteren, daarom is “Live and dangerous” het definitieve Lizzy album waarvan wij elke tempowisseling weten liggen, geen enkel 2^e rangsnummer horen voorbij passeren en we iedere interceptie van Lynott woord voor woord kunnen nazeggen.

Track: Still in love with you

1. The Jam "Sound affects" (1980)

Ooit door grote broer per ferry van over het kanaal geïmporteerd na één van zijn taalvakanties. Het was 1981, ik was er net elf, en Paul Weller zou nooit meer uit mijn leven verdwijnen. Hoe groots we de man ook solo vinden (zie 3), The Jam zette zich – waar (pub)rock, punk en soul verbroederen - muzikaal in het brandpunt van mijn ontluikende liefde voor muziek en maakte in één beweging van Engeland nog voor ik er één voet aan wal had gezet mijn tweede thuisland. Jam mania maakte zich van ons meester en plotsklaps voelden we ons ook een ‘mod’ in hart en nieren (...met voor mijn leeftijdsgenoten enkele onbegrijpelijke kledingkeuzes tot gevolg). Dat The Jam ook in 2014 een naam is die nog resoneert heeft me – ondanks de schampere blikken van die leeftijdsgenoten destijds – toch nog een beetje gelijk. “Sound Affects” is complete Jam: de 4 voorgaande platen in één geperfectioneerd. Het album ook dat hun podiumintensiteit het dichtst benaderde. Dagelijks beluisteren doen we hem niet, er aan denken toch minstens één keer.

Track: Man in the corner shop