Lokerse Feesten dag 4 04/08/14

We slaan nauwelijks een jaartje over als het over de 10-daagse in Lokeren gaat. Voor deze 40^e editie pakte de organisatie wederom uit met een aantal verrassende boekingen waarvan gisteren voor ons de hoogste concentratie lag. Voormalig Smiths gitarist Johnny Marr gecombineerd met Miles Kane en het inlandse duo Triggerfinger /The Sore Losers was een “offer we couldn’t refuse”.

The Sore Losers hebben, nog maar halfweg de zomer, al ettelijke festivalkilometers op hun teller staan. Geen wonder dus dat het viertal op het podium verscheen met zelfvertrouwen gelijk aan dat van Nibali middenin dit jaars Tour de France. Opener zijn in Lokeren is niet altijd een zegen – het plein is leeg of halfvol en meer dan beleefd luisteren zit er vaak niet in - maar dit varkentje gingen ze wel eens wassen. Met hun openingstrio – héél slim aan elkaar gespeeld én met 2 radiohits erbij – grepen de heren Lokeren stevig bij het nekvel. Cedric Maes ging weer heerlijk over de gitaararm, zanger Jan Straetemans was andermaal perfect bij stem en de ritmesectie legde het soort ‘fond’ waar normaal 3 Lokerse paardenworsten voor nodig zijn. Op amper 45 minuten was hun statement gemaakt: Limburgers rocken dit jaar het best. Niet makkelijk voor een Oost-Vlaming om dit toe te geven maar een goed bevolkte Kaai had daar duidelijk geen gêne om gisterenavond.

Na jaren zich in dienst te hebben gesteld voor anderen (The The, The Cribs, Modest Mouse) is Johnny Marr, ex-Smiths,  eindelijk ook gaan  beseffen dat een bestaan als soloartiest best wel te rechtvaardigen is voor hem. Dat Marr, met het meedragen van het Smiths erfgoed, ook een sterk merk is in het live-circuit bewees hij vorig jaar al op Pukkelpop. Met het oog op een release van een tweede soloalbum binnenkort kreeg Lokeren hem gisteren op bezoek. Opener “Upstarts” was het offer om tot een goede geluidsbalans te komen maar met een snel ingevoegde Smiths song (“Panic”) voelde je de magie in Lokeren met de seconde toenemen. Het stemtimbre van Marr verschilt wel wat van Morrissey maar dat  belette niet dat “Stop me if you think you’ve heard this one before” en een intens mooi “Please please let me get what I want” voor het volle pond overtuigden. Uit zijn solo werk onthouden we vooral een knap “Generate! Generate!”. De glasheldere gitaren van Marr en zijn rechterhand waren al die tijd een lust voor het oor. Met een indrukwekkend “How soon is now?” en een door de Kaai als ware klassieker onthaald “There’s a light” tekende Marr voor hét hoogtepunt van deze avond en bij uitbreiding van ons concertjaar tot dusver. Zelfs wij konden worden betrapt op de paradox: meeklappen op wat in wezen een intriest nummer is (“There’s a light”).

Stijn Van de Voorde kondigde Miles Kane, na de levende legende die Marr toch is, aan als een legende in wording. Dat leek ons er wat over maar het moet gezegd: Kane smeet zich in zijn concert als was België opnieuw de te verdedigen natie tegen een Duitse inval maar dan exact 100 jaar later. Opener “Inhaler” was het betere oplawaai maar de Kaai aarzelde lang om in deze Britrock trip mee te gaan. Ook “Better than that” oogstte niet meer dan wat beleefdheidsapplaus. Bij een furieus “You’re gonna get it” (met een stukje QOTSA) voelden we de kentering komen maar voor échte tekenen van Kanemania was het toch wachten tot in het slot: “Don’t forget who you are”, “Rearrange” en uitsmijter “Come closer”, een nummer waar we zelfs comateuze patiënten bij zouden zien ontwaken.

Afsluiters Triggerfinger hadden wat ons betreft eigenlijk niets meer te bewijzen in Lokeren, alleen maar te bevestigen of te verrassen. Het werd het eerste. Block gromde weer als een beer in bronstijd, Monsieur Paul is een kathedraal van een bassist en Mario Goossens is de inbegrepen drumclinic van ieder Triggerfinger concert. In vergelijking met de Werchter set kreeg Lokeren een handvol bonustracks maar het waren dezelfde hoogtepunten die het hem deden: “By absence of the sun”, “Camaro”, “Perfect match” (waarom horen wij daar altijd Prince in…)  en “Let it ride”. Voor het overige is de ruggengraat van de set, al zeker voor het publiek om overstag te gaan, nog steeds dezelfde als de voorbije jaren: “All this dancing around again” (met langgerekt intermezzo), een nu lichtjes hertimmerd “I follow rivers” (met ja toch, een verrassend stukje Falco erin gestopt) en “Is it”. We gaan dit hard werkende trio de komende jaargang(en) een beetje moeten mijden want er loert wat gewenning om de hoek.

Mochten er nog twijfels zijn: Johnny Marr was koning in Lokeren, al hoefde niemand van de affichegenoten gisteren met het schaamrood op de wangen terug de tourbus in!