Een mens mag zijn venster putje winter niet open zetten of
de koude komt naar binnen. Analoog mogen wij Twitter niet aanzetten of de
nieuwe beloftevolle namen komen ons als gebraden kippen naar de mond gevlogen.
Dat we tussen het kaf ook wel wat koren vinden zal u wellicht niet verbazen.
Daartegenover staan echter ook hoogst aangename ontdekkingen zoals Father John
Misty er recent één van was. Deze ex-Fleet Foxes drummer, niet mis om als
referentie mee te beginnen, bouwt al jaren aan een solocarrière, eerst onder
eigen naam Joshua Tillman – kortweg J. Tillman – en sinds 2 platen ook onder het
pseudoniem Father John Misty. Diens laatste “I love you, honeybear” wordt, nog
maar net uit, nu al bedolven onder 5 sterren recensies. Geheel terecht
overigens want Tillman krijgt het op die plaat voor elkaar om zich moeiteloos
naast de betere singer-songwriters van de laatste decennia te hijsen. Verder in
dit stuk doen we aan wat name-dropping,
in de inleiding houden we het graag nog wat spannend.
De Brusselse Botanique werd om acht uur opgewarmd door de Ier
Kieran Leonard. De man, met één plaat uit 2011 achter zijn naam, liet zich de
voorbije jaren vlot inlijven als voorprogramma voor enkele fraaie namen (Ryan
Adams, Jonathan Wilson, Keane). Dat ook in Brussel het spreekwoordelijke dak er
ging afgaan stond naar eigen zeggen, maar met een flinke knipoog erbij, bij
zijn eerste interceptie al vast. Het ‘één man - één gitaar’ recept hield de
aandacht wel staande maar dat bleek na 30 minuten toch het hoogst haalbare. In
het half uur pauze dat de man scheidde van Father John Misty liep de zaal helemaal
vol. Brussel werd cynisch en zwierig tegelijk begroet met het sublieme “I love
you, honeybear”. “Everything is doomed. And nothing will be spared” zong
Tillman terwijl hij meteen al zijn troeven in de strijd gooide: zijn volle
warme stem en een bijna overdadige présence; denk aan Daan maar dan met nog
meer stijl en allure. Hij stelde zich – de armen wijd uit elkaar – bovenop het
drumstel, ging zingend door de knieën, rolde over het podium en zwierde met de
microfoonstandaard als had hij daags voordien Freddy Mercury nog eens
uitgebreid bestudeerd via een Queen-DVD-verzamelbox. Voor het 2e
nummer van de avond werd ingezet (een fantastisch “Strange encounter”) jende
hij zelfs de zaal door te stellen dat zijn begroeting het enige zou zijn wat we
van hem zouden horen. Dat bleek een leugen van formaat want er volgden gedurende
het ganse concert tal van hilarische momenten en plaagstoten heen –en weer met
het aanwezige publiek (“Shake those hips Josh!”). In een universum waar de Beatles
(“This is Sally Hatchet”), seventies folk, Eagles country (“Nancy from now on”,
“I’m writing a novel”) en klassieke singer-songwriters (Billy Joel, Elton John)
heersen liet Tillman met “True affection” gisteren horen dat hij op zijn nieuwe
plaat ook elektronisch de weg kent om een song vorm te geven. En met
zangpartijen die tot aan de hemel – of in het geval van gisteren: het plafond
van de Botanique – reiken (“Chateau lobby #4”) hield hij ook zijn Fleet Foxes
publiek mooi binnen bereik. Met een door ruige drums en loeiende gitaren
aangedreven “The ideal husband” ging het concert naar het einde toe een
versnelling hoger. Ook “Hollywood forever cemetry sings” (Ryan Adams a la
carte) ging met een stevige riff recht op zijn doel af. In de bissen stak Onze Vader
zijn momenteel viraal gaand “Bored in the USA” en het van Leonard Cohen – ook al
een man waar graag de vergelijking mee wordt gemaakt (al zeker op het ladiesman-gehalte)
– geleende “I’m your man”. 90 superbe minuten werden rond gemaakt met het naar
Jackson Browne echoënde “Everyman needs a companion”.
Deze man rockte en croonde ons in 1 avond ondersteboven,
terloops ook nog eens onze lachspieren masserende met spitante opmerkingen. Dat
we nog niet halfweg maart al met de titel van ‘Concert van het jaar’ moeten
zwaaien wil toch wel wat zeggen. Mocht u nu nog twijfelen, geeft u zich dan
maar snel over: deze Father John Misty is momenteel dé te ontdekken man.
No comments:
Post a Comment