Een jaar terug zag het debuut “Half the city” van St. Paul
& The Broken Bones het licht. Via http://dekrentenuitdepop.blogspot.be
kwamen we het album op het spoor. De man die er de pen vasthoud sprak van “de
beste soulplaat van het moment”, redenen genoeg voor ons om ons oor even te
luisteren te leggen. De singel “Call me” haalde toen onze Spotify lijst maar met
het concert van gisteren in het vooruitzicht namen we afgelopen weken wat vaker
de volledige plaat van dit zevenkoppige gezelschap uit het Amerikaanse Alabama
tot ons. Muzikaal heeft Alabama duidelijk een hecht netwerk want die “Half the
city” verscheen op het lokale label dat eigendom is van Ben Tanner (toerend lid
van Alabama Shakes) en John Paul White, de man die we kennen van het inmiddels
opgedoekte duo The Civil Wars.
Voor de 2e keer in evenveel weken tijd hadden we
gisteren afspraak in de Brusselse Botanique, als het op kleine debuterende
namen aankomt duidelijk the place to be.
St. Paul & The Broken Bones traden aan in de Rotonde en lieten zich
voorgaan door Little X Monkeys. een groep uit Namen maar muzikaal - én met een
zangeres uit Mauritanië – een pak verder weg van huis te situeren. Het ook al
vorig jaar verschenen “Mystic river” (hiermee wordt wellicht niet de Maas
bedoeld) baadt immers in een sfeer van oude folk, bluegrass en country. Frontvrouw
Marjorie Piret was qua stem en présence een revelatie en de Rotonde sloot haar
en groep dan ook gauw in de armen. Met een leuke cover (“Pumped up kicks” van
Foster the People) en het opzwepende “Let’s burn it down” was dit een méér dan
aangename kennismaking waar we ook Arno instemmend zagen naar kijken.
Of ‘Le Plus Beau’ ook is blijven hangen voor de hoofdbrok
van de avond, St. Paul & The Broken Bones, konden we in de volle Rotonde
een half uurtje later jammer genoeg niet meer uitmaken. Zanger Paul Janeway
keek bij het betreden van het podium, met of zonder Arno er nog in, hoe dan ook
een zaal vol goesting in de ogen. Janeway - denk aan politicoloog Carl De Vos die
zich in het zweet werkt met een micro – is met het blote oor nauwelijks te onderscheiden
van een zwarte genregenoot. Ook als het op het bespelen van het publiek aankomt
hoeft hij bij niemand meer in de leer te gaan: 90 minuten lang haalde hij alles
uit de kast om – met succes overigens – de Rotonde uit zijn hand te laten eten.
Gesticuleren met zijn pochette, door de knieën gaan, mee op de selfie met de
voorste rijen, Janeway was duidelijk naar Brussel gekomen om wat indrukken
achter te laten. Het deed de man ook zichtbaar deugd te kunnen spreken van “a vast improvement” toen hij in de
Rotonde hun eigen publieksaangroei merkte in vergelijking met de 5 man en een
paardenkop bij hun laatste aantreden hier ten lande. Dat belooft trouwens voor
de volgende stap die de groep zal mogen nemen want als we hun website mogen
geloven passeren ze op 25 juni in een bekend Brabants dorpje. “Simple song”
opende gisteren in Brussel alvast gezwind de feestelijkheden en zo wat de ganse
“Half the city” plaat volgde met “Don’t mean a thing”, “Mighty river”, (U zoekt een nieuwe Otis
Redding? Hier is hij!) “I’m torn up”, “Ninety-nine and a half”, “That glow” en “Call
me” als uitschieters. Ook het coveren ging deze Heilig Paul goed af. Met Sam
Cookes “Shake”, Bowies “Moonage daydream” en – hier moesten we toch even de oren voor
spitsen – “Fake plastic trees” van Radiohead won het concert aan spankracht en
moest, bij gebrek aan ander plaatmateriaal, niet vroegtijdig worden afgeklopt.
90 minuten lang smulde de Botanique gisteren met ons mee van
dit heerlijk potje Albama soul. Wij houden alvast onze smartphone klaar om straks
die selfie met Paul vast te leggen op de voorste rij in een Werchterse tent.
No comments:
Post a Comment