Paul Weller AB/Brussel 18/4/15

Na een uitverkochte Cactus Club in Brugge vorige zondag dook Paul Weller voor een 2e keer in minder dan een week tijd gisteren op in de Brusselse AB. Met een nog op stapel staande nieuwe plaat – volgende maand komt ie pas uit -  misschien wel ietsje too much too many want de hoofdstedelijke zaal was met Weller op de affiche voor het eerst in jaren niet volgelopen. In de zaal rondom  ons kijkende constateerden we naast enkele erg naar hun idool gemodelleerde fans tegelijk ook dat publiek en artiest (57 binnenkort), ondanks dat de Modfather voor veel jonge bands toch een belangrijke inspiratiebron blijft, samen ouder aan het worden zijn. Op enkele vader-op-zoon Weller-fans na was immers geen tiener te bespeuren in de AB (of ze stonden bij wijze van vakantiejobber achter de toog).  

In tegenstelling tot Brugge vorige week oogde Weller in de AB niet alleen een stuk beter, hij stond ook ogenschijnlijk beter gemutst op het podium. 2 bandleden mochten zelfs de honneurs overnemen om een song in te leiden, nooit gezien op een avondje Weller. Met een fel “White sky” opende de set gevolgd door derderangs-Jam “Come on Let’s go”, beiden erg energiek gespeeld en van bij de start in een veel betere klankbalans dan waarmee Brugge het moest doen. Qua songkeuze noteerden we slechts kleine verschillen: “You do something to me” en (dat piekte toch een beetje…) “Kosmos” waren er in Brussel niet bij. In de plaats daarvan kregen we “The Olde Original” en het nagelnieuwe “Going my way”, op papier niet écht een faire deal maar de kennismaking met die laatste – een heel erg Macca aandoende compositie – maakte veel goed. Opvallend toch hoe Weller, met een zaal vullend arsenaal aan uitstekende songs toch de uithoeken van zijn eigen oeuvre blijft opzoeken om concerten mee te vullen: “Picking up sticks” uit één van zijn minst bejubelde platen, het reeds vermelde “The Olde Original” en “Brand new toy” (een Record Store Day singeltje) kunnen we bezwaarlijk rekenen tot de man’s beste werk. Ook het nieuwe “Long time” – leuke riff, uitstekend voor de soundcheck, prima om wijdbeens mee te beuken -  moet in het oudere “Peacock suit” zijn betere herkennen. Maar daar houdt onze kritiek op: de rest van het Brusselse menu was Weller en band in topvorm. Wat virusvrij en uitgeslapen met een mens niet allemaal kan doen merkten we in succulente uitvoeringen van “Saturns pattern”, “Above the clouds”, "Empty ring” (met Love Boat strijkers uit het doosje!), “Porcelain gods” en een in de AB oppermachtig “7 &3 is the striker’s name” uit “Wake up the nation”. Met een stevig gitaarduel in “Whirlpool’s end” sloegen Weller en vaste sidekick Craddock gensters aan het einde van de set. De bissen waren copy/paste van Brugge, ook in Brussel torende “Foot of the mountain” boven alles uit met een voor Craddock applaudisserende Weller nadat die het nummer met een verbazingwekkend mooie solo had ingekleurd. Afscheid nemen deed Weller met – helemaal zichzelf – “The changing man”.

Hopelijk krijgt Parlophone, Weller’s nieuwe platenfirma, het voor mekaar hem te houden waar hij hoort te staan, een concertavond als deze bevestigt dat alleen maar: tussen de groten.