Novastar (Joost Zwegers) solo Minard/Gent 11/11/15

Eigenlijk is Joost Zwegers Novastar en vice versa. Rond Zwegers is het immers al jaren in die mate een komen en gaan van muzikanten dat het begrip ‘groep’ eigenlijk niet meer op zijn plaats is. Dat hij graag van muzikanten wisselt is dus bekend, af en toe – zoals tijdens de eergisteren afgetrapte Novastar solotoer in Gent – ontdoet hij er zich ook eens van.

Het voorprogramma was in handen van Maaike Ouboter, U weet wel, de dame die 2 jaar terug gans Nederland aan het huilen kreeg in de race om de titel van Beste Singer/Songwriter van Nederland met haar nummer “Dat ik je mis”, opgedragen aan haar overleden ouders. Inmiddels is er van Ouboter een debuutplaat waarop ze heeft samengewerkt met Zwegers. Met de man in kwestie in de coulissen verraste het ons niet dat ze dat in de Minard nog eens aanhaalde. Een volle zaal luisterde en applaudisseerde overtuigend voor de broze liedjes van Ouboter die, mochten ze niet op muziek zijn gezet, ook bestaansrecht zouden hebben in een dichtbundel . Echt naar de keel grijpen deed het bij ons niet, daarvoor zat Ouboter te dicht tegen ons plafond van de meligheid aan. Wel knap: haar Kommil Foo cover van “Ruimtevaarder” maar daar moet ze het krediet dus delen met een duo van bij ons.

In een universum van vele zelf gepende popclassics hoeft Joost Zwegers het krediet natuurlijk met niemand te delen. Dat velen in de Minard waren gekomen voor een Best of Novastar lijdt geen twijfel, Zwegers stelde dit deel van het publiek alvast ook niet teleur want hij zette, naast een flinke hap uit Novastar’s laatste plaat, ook alle hits op de setlist. Slechts met mondjesmaat pakte hij daarnaast uit met minder voor de hand liggend werk. Rakelings scheerde hij over oud platenmateriaal – als we goed hebben geluisterd, op de bekende hits na, ééntje uit de eerste, niets uit de tweede en twee uit de derde - en etaleerde hij ook zijn neus voor goede covers (U2, Oasis). Zwegers lichtte de uitverkochte zaal toe dat hij eigenlijk thuis resideert in zijn kelder tussen piano’s, een vergeten Wulitzer en een arsenaal gitaren. Via deze solotoer wou hij nog eens de kelderversies van zijn nummers ten gehore brengen naast songs die hij als straatmuzikant jarenlang had laten rijpen. Tot de eerste categorie behoorde “Never back down”, een nummer dat met het oog op deze solotoer, in de kelder van Joost een nieuw leven had gevonden op de Wurlitzer. Wij hoorden echter de zoveelste moeizame versie die Zwegers er trachtte uit te knijpen. Vreemd ook dat hij het nummer in de Minard aankondigde als jarenlang door hemzelf verguisd maar het bij ons weten al de voorgaande jaren toch deel uitmaakte van zijn concerten. Beter verging het de straatversie van “Wrong” die, als was het die namiddag op de Korenmarkt bij elkaar gepend, erg fris voor de dag kwam. Aan de piano ontroerde Zwegers met “Because” en “Lost & blown away”. “Caramia” en “When the lights go down on the broken hearted” blonken dan weer uit in slordigheid. Met Zwegers alleen op het podium viel ons des te meer op wat een onrustige ziel schuilgaat in de man. Een zekere nervositeit (er klopt wat in de microfoon, de pianostoel staat niet goed, de gitaar is niet hoog genoeg omgordt...) was het ganse concert bij Zwegers iets te nadrukkelijk aanwezig wat het verloop van de avond toch wat hypothekeerde. Hij nam doorheen de avond ook (beperkt) het risico verzoekjes uit de zaal in te willigen. Dat leverde in erg positieve zin “Miles” en  zijn winnend Rock Rally nummer uit 1996 “Ten Eleven” op. Joost zong deze (nooit op singel verschenen) vergeten parel in Gent tot naast alle sterren die op deze zachte 11^e novembernacht aan de hemel stonden. Met méér van dat soort verrassende Zwegers momenten waren we vast bij een onvergetelijk soloconcert van Novastar uitgekomen, nu besluiten we met slechts ‘mooi en onderhoudend’.