Noel Gallagher's High Flying Birds AB/Brussel 22/03/15

In 2009 was het voor Noel Gallagher duidelijk dé broedertwist te veel want wat niemand aanvankelijk au serieux nam was voor de oudste van de twee plots menens: het einde van Oasis. Sindsdien gaat er geen maand voorbij of ergens duiken wel nieuwe speculaties op over een mogelijke reünie. Laatst nog toen Liam met een backstage pass voor een concert van grote broer op Twitter verscheen. Of het er ooit nog van komt is hoogst onvoorspelbaar geworden zeker nu ook Noel’s vogels een alsmaar hogere vlucht gaan nemen. Het concert in de AB was in een mum van tijd uitverkocht en diens nieuwe plaat "Chasing yesterday" wekte alvast meer interesse en airplay op dan de laatste 3 Oasis releases samen.

In de AB liet Noel zich in het voorprogramma voorgaan door Paul Newsome. Newsome gaat al met de Gallaghers mee van in de Oasis begindagen. Bovendien werd hij samen met zijn band Proud Mary als eerste getekend op Noel's Sour Mash label. In de AB benutte hij het half uurtje speeltijd om zijn solodebuut “Electric + palms” onder de aandacht te brengen. Jammer dat Newsome semi-akoestisch aantrad met 2 sobere begeleiders waardoor zijn songs  de slagkracht van de plaat misten. Voor een stilaan vollopende AB was Newsome dan ook niet meer dan behang bij het eerste biertje van de avond. Dat veranderde snel – daar ging die pint de lucht in! – toen de High Flying Birds met Noel als laatste het podium van de AB opkwamen. Een recht-toe-recht-aan “Do the damage” hitste de volle AB meteen goed op. Ook het zwierige “(Stranded on) The wrong beach” en vooral “Everybody’s on the run” (beiden uit Noels’ debuut) werden enthousiast – haast extatisch - ontvangen. Die laatste zette trouwens voor het eerst in het concert een zangfeest in gang dat nog overweldigender zou worden opgevolgd bij de later in de set gedropte Oasis-classics (“Champagne supernova” en 2^e bis “Don’t look back in anger”). Ook minder voor de hand liggend maar wel verrassend sterk gebracht Oasis materiaal als “Fade away” en “Digsy’s dinner” (allebei uit de Oasis-beginjaren)  vonden zondag de weg naar Noel’s live set. Voor de buslading Britten die van over het kanaal tot in Brussel waren afgezakt om ons in de AB gezelschap te houden kon de blijdschap alvast niet op met die 2 oudjes. Maar de rest van wat Noel op het menu had gezet, een hele hap uiteraard uit “Chasing yesterday”, deed er niet minder om. “The dying of the light” en “Riverman”, allebei met een glansrol voor de prima Tim Smith op gitaar, vormden 2 dromerige rust- en hoogtepunten mooi versterkt met visuals en live beelden op een podiumbrede videomuur achter de groep. Uitstekend bij stem (Luchtweginfectie? Wie? Wat? Waar?) en aanvankelijk alleen zijn stoïcijnse “cool” demonstrerende, ontdooide Noel gaandeweg toch tot een praatvaardige frontman in Brussel. Daarmee was alvast het belangrijkste minpunt ten opzichte van onze vorige ontmoeting rechtgezet. Met het ook al kort voor de split in Werchter 6 jaar geleden groots klinkende “The Masterplan” werd ook eergisteren voor een overweldigend slot van een uitstekend concert gezorgd.

Zoeken naar zwakke momenten was na afloop als politiek gewaagde statements van onze voormalige minister-president oplijsten: we konden er geen enkele bedenken. Ooit loste Oasis een live album grootsprakerig getiteld “Familiar to millions”. Noel is alvast aardig op weg dit op zijn eentje ook voor mekaar te krijgen.

St. Paul & The Broken Bones Botanique/Brussel 10/03/15

Een jaar terug zag het debuut “Half the city” van St. Paul & The Broken Bones het licht. Via http://dekrentenuitdepop.blogspot.be kwamen we het album op het spoor. De man die er de pen vasthoud sprak van “de beste soulplaat van het moment”, redenen genoeg voor ons om ons oor even te luisteren te leggen. De singel “Call me” haalde toen onze Spotify lijst maar met het concert van gisteren in het vooruitzicht namen we afgelopen weken wat vaker de volledige plaat van dit zevenkoppige gezelschap uit het Amerikaanse Alabama tot ons. Muzikaal heeft Alabama duidelijk een hecht netwerk want die “Half the city” verscheen op het lokale label dat eigendom is van Ben Tanner (toerend lid van Alabama Shakes) en John Paul White, de man die we kennen van het inmiddels opgedoekte duo The Civil Wars.

Voor de 2^e keer in evenveel weken tijd hadden we gisteren afspraak in de Brusselse Botanique, als het op kleine debuterende namen aankomt duidelijk the place to be. St. Paul & The Broken Bones traden aan in de Rotonde en lieten zich voorgaan door Little X Monkeys. een groep uit Namen maar muzikaal - én met een zangeres uit Mauritanië – een pak verder weg van huis te situeren. Het ook al vorig jaar verschenen “Mystic river” (hiermee wordt wellicht niet de Maas bedoeld) baadt immers in een sfeer van oude folk, bluegrass en country. Frontvrouw Marjorie Piret was qua stem en présence een revelatie en de Rotonde sloot haar en groep dan ook gauw in de armen. Met een leuke cover (“Pumped up kicks” van Foster the People) en het opzwepende “Let’s burn it down” was dit een méér dan aangename kennismaking waar we ook Arno instemmend zagen naar kijken.

Of ‘Le Plus Beau’ ook is blijven hangen voor de hoofdbrok van de avond, St. Paul & The Broken Bones, konden we in de volle Rotonde een half uurtje later jammer genoeg niet meer uitmaken. Zanger Paul Janeway keek bij het betreden van het podium, met of zonder Arno er nog in, hoe dan ook een zaal vol goesting in de ogen. Janeway - denk aan politicoloog Carl De Vos die zich in het zweet werkt met een micro – is met het blote oor nauwelijks te onderscheiden van een zwarte genregenoot. Ook als het op het bespelen van het publiek aankomt hoeft hij bij niemand meer in de leer te gaan: 90 minuten lang haalde hij alles uit de kast om – met succes overigens – de Rotonde uit zijn hand te laten eten. Gesticuleren met zijn pochette, door de knieën gaan, mee op de selfie met de voorste rijen, Janeway was duidelijk naar Brussel gekomen om wat indrukken achter te laten. Het deed de man ook zichtbaar deugd te kunnen spreken van “a vast improvement” toen hij in de Rotonde hun eigen publieksaangroei merkte in vergelijking met de 5 man en een paardenkop bij hun laatste aantreden hier ten lande. Dat belooft trouwens voor de volgende stap die de groep zal mogen nemen want als we hun website mogen geloven passeren ze op 25 juni in een bekend Brabants dorpje. “Simple song” opende gisteren in Brussel alvast gezwind de feestelijkheden en zo wat de ganse “Half the city” plaat volgde met “Don’t mean a thing”,  “Mighty river”, (U zoekt een nieuwe Otis Redding? Hier is hij!) “I’m torn up”, “Ninety-nine and a half”, “That glow” en “Call me” als uitschieters. Ook het coveren ging deze Heilig Paul goed af. Met Sam Cookes “Shake”, Bowies “Moonage daydream”  en – hier moesten we toch even de oren voor spitsen – “Fake plastic trees” van Radiohead won het concert aan spankracht en moest, bij gebrek aan ander plaatmateriaal, niet vroegtijdig worden afgeklopt.

90 minuten lang smulde de Botanique gisteren met ons mee van dit heerlijk potje Albama soul. Wij houden alvast onze smartphone klaar om straks die selfie met Paul vast te leggen op de voorste rij in een Werchterse tent.

Father John Misty Botanique/Brussel 4/03/15

Een mens mag zijn venster putje winter niet open zetten of de koude komt naar binnen. Analoog mogen wij Twitter niet aanzetten of de nieuwe beloftevolle namen komen ons als gebraden kippen naar de mond gevlogen. Dat we tussen het kaf ook wel wat koren vinden zal u wellicht niet verbazen. Daartegenover staan echter ook hoogst aangename ontdekkingen zoals Father John Misty er recent één van was. Deze ex-Fleet Foxes drummer, niet mis om als referentie mee te beginnen, bouwt al jaren aan een solocarrière, eerst onder eigen naam Joshua Tillman – kortweg J. Tillman – en sinds 2 platen ook onder het pseudoniem Father John Misty. Diens laatste “I love you, honeybear” wordt, nog maar net uit, nu al bedolven onder 5 sterren recensies. Geheel terecht overigens want Tillman krijgt het op die plaat voor elkaar om zich moeiteloos naast de betere singer-songwriters van de laatste decennia te hijsen. Verder in dit stuk doen we aan wat name-dropping, in de inleiding houden we het graag nog wat spannend.

De Brusselse Botanique werd om acht uur opgewarmd door de Ier Kieran Leonard. De man, met één plaat uit 2011 achter zijn naam, liet zich de voorbije jaren vlot inlijven als voorprogramma voor enkele fraaie namen (Ryan Adams, Jonathan Wilson, Keane). Dat ook in Brussel het spreekwoordelijke dak er ging afgaan stond naar eigen zeggen, maar met een flinke knipoog erbij, bij zijn eerste interceptie al vast. Het ‘één man - één gitaar’ recept hield de aandacht wel staande maar dat bleek na 30 minuten toch het hoogst haalbare. In het half uur pauze dat de man scheidde van Father John Misty liep de zaal helemaal vol. Brussel werd cynisch en zwierig tegelijk begroet met het sublieme “I love you, honeybear”. “Everything is doomed. And nothing will be spared” zong Tillman terwijl hij meteen al zijn troeven in de strijd gooide: zijn volle warme stem en een bijna overdadige présence; denk aan Daan maar dan met nog meer stijl en allure. Hij stelde zich – de armen wijd uit elkaar – bovenop het drumstel, ging zingend door de knieën, rolde over het podium en zwierde met de microfoonstandaard als had hij daags voordien Freddy Mercury nog eens uitgebreid bestudeerd via een Queen-DVD-verzamelbox. Voor het 2^e nummer van de avond werd ingezet (een fantastisch “Strange encounter”) jende hij zelfs de zaal door te stellen dat zijn begroeting het enige zou zijn wat we van hem zouden horen. Dat bleek een leugen van formaat want er volgden gedurende het ganse concert tal van hilarische momenten en plaagstoten heen –en weer met het aanwezige publiek (“Shake those hips Josh!”). In een universum waar de Beatles (“This is Sally Hatchet”), seventies folk, Eagles country (“Nancy from now on”, “I’m writing a novel”) en klassieke singer-songwriters (Billy Joel, Elton John) heersen liet Tillman met “True affection” gisteren horen dat hij op zijn nieuwe plaat ook elektronisch de weg kent om een song vorm te geven. En met zangpartijen die tot aan de hemel – of in het geval van gisteren: het plafond van de Botanique – reiken (“Chateau lobby #4”) hield hij ook zijn Fleet Foxes publiek mooi binnen bereik. Met een door ruige drums en loeiende gitaren aangedreven “The ideal husband” ging het concert naar het einde toe een versnelling hoger. Ook “Hollywood forever cemetry sings” (Ryan Adams a la carte) ging met een stevige riff recht op zijn doel af. In de bissen stak Onze Vader zijn momenteel viraal gaand “Bored in the USA” en het van Leonard Cohen – ook al een man waar graag de vergelijking mee wordt gemaakt (al zeker op het ladiesman-gehalte) – geleende “I’m your man”. 90 superbe minuten werden rond gemaakt met het naar Jackson Browne echoënde “Everyman needs a companion”.

Deze man rockte en croonde ons in 1 avond ondersteboven, terloops ook nog eens onze lachspieren masserende met spitante opmerkingen. Dat we nog niet halfweg maart al met de titel van ‘Concert van het jaar’ moeten zwaaien wil toch wel wat zeggen. Mocht u nu nog twijfelen, geeft u zich dan maar snel over: deze Father John Misty is momenteel dé te ontdekken man.