Het episch centrum van de punkbeweging lag 40 jaar geleden
in Londen maar deinde uit tot ver daarbuiten. Ook in Antwerpen, waar in de 2e
helft van de jaren ’70 de jonge Ludo Mariman nog niet meteen een definitieve koers
had uitgezet voor zijn leven, waren de punkgolven voelbaar. Voor Mariman ging
het eenmaal de gitaar omgordt, een trio geformeerd en met een debuutplaat onder
de arm vlot van de Antwerpse dokken waar hij werkzaam was naar alle podia hier
ten lande. Tot op vandaag is die legendarische debuutplaat van The Kids in
punkmiddens wereldwijd nog steeds erg gegeerd. Ook al was de groep aan hun
split in 1985 geëvolueerd naar een klassieke 4-mans rockgroep (mét blazerssectie!)
toch lijkt Mariman sinds hun herstart 10 jaar later vooral de beginjaren met
onstuimige en snedige punksongs te koesteren. Op “There will be no next time”
na blijft van de latere Kids voor hem, zelf ook enkele jaren als een soort
Vlaamse John Hiatt solo actief geweest, blijkbaar niets waardevols genoeg over om te
preserveren voor het nageslacht. Ook de huidige jubileum toer opgehangen aan
“40 jaar The Kids” is in hoofdzaak een flashback naar het prille begin.
In de Centrale werden The Kids voorafgegaan door Black
Tolex. De groep kwam vorig jaar op de proppen met het uitstekende “Cayo”, een
plaat met het soort opwindende blues-rock die normaliter uit dieperliggende
Amerikaanse staten komt aangewaaid maar ditmaal geheel uit Anzegem. Om wellicht
ook ruimte te geven aan het actuele solosucces van zanger Milo Meskens – hij
eerde in De Centrale The Kids als motivatie om zelf muziek te gaan spelen – wordt de groep na
een laatste concert medio april eventjes on
hold gezet. Na hun setje zaterdag kunnen we al dagenlang onze spijt
daarover nauwelijks verbijten. Ook dat we dit beloftevolle viertal, met Meskens
oustanding op gitaar, pas nu
ontdekken is, toegegeven, een smet op onze reputatie.
Daartegenover staat wél, om ons blazoen terug een beetje op
te poetsen, dat we de betere ouderen zoals The Kids op gepaste wijze blijven
eer betuigen. Er werd in de Centrale van bij de start niet op een decibel
minder of meer gekeken toen “No work” noest de niet volgelopen zaal werd in
geslingerd. Mariman merkte dat laatste overigens meteen droogjes op om er schijnbaar
geprikkeld “Tonight” meteen achter aan te gooien. Voor het inzetten van de pogo
werd aarzelend gereageerd al lag dat niet aan het venijn waarmee “Money is all
I need”, “For the fret” en “Bloody Belgium” (alle drie uit dat fameuze debuut) werden
gebracht. Trouwens, zo konden we snel vaststellen, vergaat het deze songs in
hun huidige live-versies een pak beter dan destijds op de krakkemikkig
geproduceerde platen. Op het half uur dropten The Kids hun “There will be no
next time”, nog steeds een Belpop klassieker die het had verdiend van langs grote
arena’s te mogen worden rondgedragen maar het in Gent moest stellen met amper
200 paar handen in de lucht. Als door een horde paarden achternagezeten joegen
Mariman en co. er 23 songs door in nauwelijks 60 minuten. Voor de bindteksten
volstond, om de voortgang van de dingen niet al te veel af te remmen, het beproefde
“1-2-3-4!” adagium. Vuisten gingen alsmaar hoger de lucht in en vooraan het
podium werd het alsmaar woeliger toen “Fascist cops”, “Razor blade for sale” en
“This is rock’n’roll” de set kwamen binnengerold. Perfect op temperatuur
gebracht dachten we, om uit volle borst onze afkeer voor foute uniformen mee te
zingen in set afsluiter “Do you love the nazi’s?”. Op dat moment klopte het
concert af op nauwelijks 45 minuten. Met dubbele bis “If the kids are united”
(Sham 69) en “White Riot” (The Clash) en een wat ironisch “Jullie waren
fantastisch, maar wij waren ook niet slecht” van Mariman zat het
verjaardagsfeestje in Gent erop.
Dat niet wij maar thuishaven Antwerpen er enkele dagen
voordien wél een tweede bisbeurt aan toegevoegd kreeg maakte ons punk-gewijs
wel wat ontstemd maar voor het overige zien we geen enkele reden waarom deze
Kids niet nog eens 40 jaar zouden kunnen doorgaan.
No comments:
Post a Comment