Onze Zwaarste Vijf

Veel is onze paasrust niet waard vandaag want op StuBru gaat vanavond De Zwaarste Lijst in de ether. Een gelegenheid om ook hier eens uit te pakken met onze vijf - uit zware metalen opgetrokken - favorieten. Qua namen gaan we in de definitieve lijst niet slecht finishen, al zullen we qua songkeuze wellicht wat verschillen met de gemiddelde voorkeuren. Opvallend: onze “jongste” favoriet is intussen al bijna een kwarteeuw oud. Leeft het genre vooral bij gratie van de oudjes? Te merken aan de weerkerende klassieke namen als headliners van Graspop vrezen we een beetje van wel.

5. Megadeth – Symphony of destruction (’92)

Al sinds jaar en dag is Dave Mustaine ons favoriete ex- Metallica lid. Sterker nog: we dragen Mustaine en het dozijn huurlingen die over de jaren heen deel hebben uitgemaakt van zijn Megadeth misschien wel een warmer hart toe dan Hetfield en co. Inmiddels hebben we de rol wat gelost maar in de jaren 90 ging, in tegenstelling tot bij zijn oude broodheren, geen plaat van Megadeth onopgemerkt aan ons voorbij, deze “Countdown to extinsion” met “Symphony of destruction” op kop.

4. Saxon – Wheels of steel (’82 – versie “The eagle has landed”)

Nog met een teen of drie in ouderwetse boogie maar desalniettemin onvervalste metal. Met Biff – zit mijn spandex goed?- Byford als frontman uit de duizend teert Saxon ook vandaag nog op het rijke verleden dat zich uitstrekte over nauwelijks vijf jaar op de grens tussen de seventies en eighties.

3. Iron Maiden – Hallowed be thy name (’85 – versie “Life after death”)

Toen we de hoes van “Life after death” in handen kregen waren we meteen verkocht. Net als op Thin Lizzy’s “Live and dangerous” wordt nergens op een hoes zo smaakvol gekoketteerd met het eigen live gebeuren als bij Maiden. Metal leek immers bij uitstek het genre om in een concertzaal te degusteren. Ondanks een decennialang doodzwijgen op alle radionetten – ja, ja, zelfs StuBru – bleven de zalen geheel terecht vollopen al kan niemand ons ervan overtuigen dat ze de voorbije 20 jaar nog een plaat hebben afgeleverd die in het rijtje “Killers”, “Piece of mind” en “Number of the beast” past.

2. Queensrÿche – Operation:Mindcrime (’88)

De stelling dat metal hersenloze troep was en headbangen van je grijze massa alleen maar troep maakt werd door deze heren uit Seattle eind jaren 80 helemaal onderuit gehaald. Het maatschappijkritische “Operation: Mindcrime” – tekstueel nog altijd brandend actueel – blijft voor ons tot nader order de beste metal plaat aller tijden. Het is des te jammer dat de heren het, ondanks een drietal verdienstelijke platen, niet voor elkaar hebben gekregen zichzelf wat steviger in de annalen van het genre in te schrijven.

1. Metallica – Welcome home (sanitarium) (’86)

Het staccato gitaarriff-je dat op driekwart het nummer binnenkomt alsof het van een machinegeweer werd afgevuurd zette ons destijds aan tot een eerste keer headbangen, voorwaar toch de échte reden waarom we een lijstje als dit samenstellen. Het was ook het moment dat we onszelf plechtig beloofden, éénmaal het ouderlijke huis uit, het contact met onze kapper zouden verbreken. De essentie van Metallica, en bij uitbreiding van een genre, is terug te brengen tot die ene plaat uit 1986 “Master of puppets”.