Zonder daarmee doelbewust alle Nederlandse lezers hier tegen
de haren te willen instrijken durven we toch met stelligheid beweren dat er de
laatste 2 decennia op muzikaal vlak meer spannender dingen gebeurd zijn onder
dan boven de moerdijk. Zonder eventuele Nederlandse lezers hiermee extra te
willen plezieren vinden we ook evengoed dat sommige bands van bij hen de
voorbije jaren meer verdienden dan straal te worden genegeerd door Vlaanderen.
Dat gold wat ons betreft zeker voor Moke, de band rond de Noord-Ierse
Amsterdammer Felix Maginn die sinds hun debuut “Shorland” (’07) naar Britrock
knipogende en vlot in het gehoor liggende songs verhandelt. Op hun eind 2015 verschenen
laatste plaat “The time has come” – de eerste zonder 2e spilfiguur
Phil Tilli in de gelederen – wil de groep om terug aansluiting te vinden met
het oude succes misschien ietsje te nadrukkelijk behagen maar zijn de
kwaliteiten die de groep in eigen land aan dat grote succes hebben geholpen ontegensprekelijk
terug aanwezig. Inmiddels hebben Jett Rebel en Kensington de kop overgenomen in
eigen land en voelt het voor Moke na 3 jaar afwezigheid wellicht aan als een
beetje herbeginnen. Het promoten van die nieuwe plaat gaat momenteel dan ook
via de kleinere clubs waarvan Gebouw-T in Bergen op Zoom tot onze verbazing
zelfs niet eens was volgelopen.
Voor het in demo-fase verkerende groepje Morse zal het een leerrijke
avond geworden zijn. Muzikaal lagen ze als voorprogramma niet ver weg van Moke
maar zowel op vlak van songschrijven als qua vocale impact zullen ze het nog op
te vullen gat met de groep die na hen kwam goed gevoeld hebben. Het aandeel 'Gent' in de groepsrangen kon uiteraard wel erg op onze appreciatie rekenen. Ondanks de
relatief kleine zaal presenteerde Moke zich na Morse opvallend groots: veel
licht en rook vulde de ruimte en gaf het concert al van bij opener “Dreams”
veel allure. Ook zanger Felix Maginn – de kuif goed met brillantine
gemodelleerd - oogde goedgemutst bij deze doorstart van zijn band en zong met
zijn aan Ian McCullough, Scott Walker en Bowie verwante stem loepzuiver de micro
in. Waar de groep zich in het verleden nogal nadrukkelijk modelleerde naar
eigen idolen lijken de Weller en Oasis kapsels nu wat meer in bedwang. Het geeft
de groep met nieuwkomer Robin Berlijn – laatst nog bij Kane en in een ver
verleden ook Fatal Flower – hoe dan ook een meer eigen gezicht. Van de nieuwe
plaat lieten in Bergen op Zoom vooral “Let it burn”, “Hide in the daylight” en het
titelnummer een sterke indruk na. Ook goed: geen van de opgesomde songs haalde het
strakke tempo van de avond, mede opgezweept door oude publiekslievelingen “Here
comes the summer”, “This plan” en “Last chance”, naar omlaag. Dat ook in breed
uitwaaierende songs Moke de weg kent was geen nieuws in Bergen op Zoom al wist
in het verleden de groep niet met iedere poging daartoe even sterk te
overtuigen. Het van debuut “Shorland”
geplukte “The long way” deed dat gisteren alvast wel. Ook Maginn’s Ierse roots werden
nog eens aangehaald bij eerste bis “The long and dangerous sea”, zijn
beschouwing op de moeilijke oversteek destijds voor Ierse migranten naar het beloftevolle Amerika. Eindigen
deed Moke toch met knipogen naar één van hun idolen al bleef de Bowie cover “Starman”
in Moke-versie gelukkig goed overeind.
Terugkeren uit een verloren gewaande situatie doe je met een
sterk clubconcert als dit. Als nu ook het publiek nog op hun stappen terugkeert
staat Moke weer waar ze horen te staan: (minstens) op kop in Holland.
No comments:
Post a Comment