Ondanks een schouw vol Grammy’s is het bij Wilco zoeken naar
hits als bij Geert Bourgeois naar grappige quotes. Niettemin heeft de groep rond
belangrijkste spil Jeff Tweedy sinds hun opstart in ’94 en langs een parcours
van 10 fantastische platen toch een trouwe aanhang weten op te bouwen. 2 uitverkochte AB’s, need we say more? In kringen
van meerwaardezoekers was Wilco trouwens al jaren een household name. Dat zoiets
niet bij ons het geval was beschouwen we als een smet op ons blazoen maar hier
makkelijk en goedkoop het tegendeel beweren maakt van ons leugenaars en zo
willen we nu ook weer niet bekend staan. Met het vorig jaar gratis verspreide
“Star Wars” was onze aandacht getrokken en toen, nu al een jaar geleden, de 2
avonden aan de kalender van de AB werden toegevoegd twijfelden we geen moment.
Inmiddels loste de groep zelfs nog een nieuwe plaat “Schmilco” die in de vorm
van “If I ever was a child” zelfs één van de mooiste singels van het afgelopen
jaar bevatte.
Zelden ging het – in goed gezelschap is dat risico gevoelig
hoger - op een vrijdag zo snel vooruit als vorige week. Met een al om half
negen ingezet concert misten we bijgevolg erg ongewoon voor ons doen setopeners
“Normal American kids” en – jawel, eventjes vloeken toch nadien – “If I ever
was a child”. We vielen in bij het fijne “Call it a day”. Postgevat achter de
mengtafel verzekerden we ons van een uitstekende geluidsbalans terwijl we op de
tonen van “I’m trying to break your heart” de spots boven en rond het podium
mooie dingen zagen doen in het decor waarin de groep had postgevat. Visueel
leek het alsof de groep onder het kruin van bomen stond te spelen. In de
melancholie van “Company in my back” voelden we daarbij perfect het vallen van
het blad. Tweedy, zwijgzaam doorheen het openingshalfuur maar gaandeweg alsmaar
spraakzamer, refereerde naar dat opvallende decor toen het concert halfweg was.
“Muziek had er misschien zelfs niet bijgehoeven” grapte hij maar daar waren
weinigen het mee eens denken we. Even daarvoor vroeg hij na een “Welcome back!”
of er mensen in de zaal stonden die er daags voordien in de AB ook bij waren.
Doordat er slechts een 10-tal handen de lucht in gingen konden ze gerust
dezelfde set verder afwerken grijnsde hij. Niets was meer gelogen achterhaalden
mensen met een setlist-fixatie wellicht al lang. Aan enkele publieksfavorieten,
noem het Wilco songs dicht bij de hit-status, werd echter niet geraakt. Wie
zowel donderdag als vrijdag present was zag zich verzekerd van o.a. “Jesus
etc.”, “Misunderstood” en “Spiders”. Wellicht is de gemiddelde Wilco fan na
afloop van een concert ook altijd een stukje ontgoocheld omdat het nu eenmaal
moeilijk kiezen is uit een schier eindeloze rij steengoede songs van het soort dat je can’t hear on the radio. Daarvan haalden tot onze vreugde wel “Someone
to lose”, het T-Rexiaanse “We aren’t the world” (allebei uit die laatste),
“Hummingbird”, “Dawned on me”, “The late greats” en, al wat dieper in de
bissen, het rockerige “I got you (at the end of the century)” de set. Gitarist
Nels Cline, één van de 5 klasbakken waarmee Tweedy zich nu al ruim 10 jaar
omringd, kreeg alle handen op elkaar bij een langgerekte maar adembenemend
mooie solo tijdens “Impossible Germany”. De gitaarharmonie hurkte zich zo
lekker tegen het oude Thin Lizzy aan dat we er warm van kregen. Er schoten ons
doorheen de avond nog wel meer verwijzingen door het hoofd. Crowded House
(zonder de meligheid, dixit Rik), The Beatles, Neil Young, The Band en Eels
loerden allemaal om het hoekje.
Afronden deed Wilco vrijdagavond na 120 minuten met het naar
een climax toewerkende en door jagende drums en dissonante gitaren aangedreven
“Spiders (kidsmoke)”. Een korte groet kon er nog van af waarna het zestal de
coulissen van de AB indook. God, wat wouden we van dit alles nog zo veel meer…
No comments:
Post a Comment