Het is dit jaar exact 25 jaar geleden dat de festivalzomer,
tenminste aan het begin ervan, sterk gekleurd werd door het jonge Pearl Jam. De beelden van
een ontketende Vedder staan wellicht op ieders netvlies gebrand. Van een
letterlijke sprong in het diepe op Pinkpop (check dat op You Tube) ging het
enkele weken later echter naar een figuurlijke sprong in het diepe toen Vedder
op Roskilde mentaal instortte en hij met zijn groep spoorslags terugkeerde naar
huis en de rest van hun festivaltoer alhier (met inbegrip van Torhout-Werchter)
voor bekeken hield. De rest is geschiedenis. Pearl Jam werd één van s ’werelds
grootste bands en los van het pad van de groep vestigde Vedder ook solo zijn
naam met inmiddels twee platen. Zowel zijn “Into the wild” soundtrack als het
misschien nog moeilijker in de markt te zetten “Ukulele songs” zijn beiden geheel
tegen hun opzet in een klinkend succes geworden. Echter zonder nieuwe plaat
werd eerder dit jaar een nieuwe solotoer van de man aangekondigd. Dit keer
stond België wél op de kalender en dat veroorzaakte begrijpelijkerwijs een rush op de tickets. In amper 10 minuten en
met velen die naast het net visten was de zaal reeds maanden hopeloos uitverkocht.
Vedder had voor deze concertreeks ook nog een wel heel
bijzondere gast mee uitgenodigd, de Ier én long
time friend Glen Hansard. Vorig jaar zette die overigens nog zelf een uitstekend
Werchter concert op zijn naam om nu dus voor een solo-spot terug op Vlaamse
bodem te verschijnen. Een kolfje naar diens hand zouden we zeggen want of deze
Hansard nu voor 5 man op de stoep in Dublin of in een zaal van de omvang van de
Lotto Arena alleen moet spelen, telkenmale grijpt hij naar de keel. Als je na
slotnummer “Way back when” de voorste rijen voor een staande ovatie ziet recht veren
weet je dat het goed was.
Nog voor Vedder één noot kon aanslaan veerde de ganse zaal
al recht toen hij ietsje na negen dan zelf het podium opkwam. In een zaal die met
buitentemperaturen rond de dertig er binnenin nog wat los over ging was het
warme onthaal er óók letterlijk één. Dat een mens in zo’n omstandigheden ook
nog kippenvel kan krijgen bewerkstelligde Vedder, aangedreven met een stem op
orkaankracht en met een openingskwartier waarin Pink Floyd’s “Brain damage”,
een fantastisch “Wishlist” en Neil Youngs “Needle and the damage done” gepassioneerd
werden neergezet. Op het podium was op tapijt een soort knusheid gecreëerd met
versterkers, een ouderwetse bandopnemer en gitaren waartussen Vedder had
plaatsgenomen. De stoelen rechts van hem werden rond het half uur ingenomen
door het Nederlandse Red Limo String Quartet, het kwartet dat Vedder na
Amsterdam - waar ze eenmalig zouden aantreden - maar meteen voor de rest van de
toer mee op sleeptouw nam. Vooral in het later in de set geparkeerde “Black” accelereerde
deze combinatie naar een fenomenaal hoogtepunt. Waar Vedder aanvankelijk wat
zwijgzaam was en eerst de muziek wou laten spreken ontdooide hij gaandeweg en
werden zijn intercepties alsmaar langer. Het feit dat Antwerpen – zou dit ergens niet het geval zijn vragen we
ons dan af? – hem instant in de armen sloot zal hier wellicht in geholpen
hebben. Verontschuldigend voor zijn Vlaams en Frans (het zou geen van beiden op
iets trekken) verkoos hij het Engels dat naar Vedder’s zeggen alleen wat hinder
zou ondervinden van het aperitief dat die namiddag al vroeg was ingezet. Was
het onze verbeelding of foute invulling maar de man leek ons zelfs een beetje
getroubleerd al had dit in geen geval een negatieve uitwerking op de prestatie
van de avond. Sterker nog: de puurheid waarmee Vedder zich aandiende vonden we
ongezien. Vooral zijn vergelijking van het leven met het reuzenrad dat hij zag
vanuit zijn Antwerpse hotelkamer leek uit eigen leven gegrepen. Enigszins
verbaasd door zo’n geopenbaarde kwetsbaarheid van een grote naam – die ook maar
mens blijkt te zijn – greep het ook ons erg aan. Maar er werd ook gelachen.
Meerder malen insinueerde Vedder iets over de tropische temperaturen waarin de
zaal zat opgesloten, “of er iemand eens een raam wilde openzetten”. Samen met
werkelijk adembenemende versies van Pearl Jam classics “Elderly woman”, “Better
man” en “Porch” als met een kransje heerlijke covers (Beatles, Bowie, The
Clash) hing de zaal ruim 2 uren onafgebroken aan Vedder’s lippen.
Met de kaap van drie uur in zicht besloot “Hard sun” uit de “Into
the wild” soundtrack, in een grandioze finale met Hansard en dat Red Limo String
Quartet er intussen opnieuw bij, dit memorabele concert. Van het applaus dat hem
daarna te beurt viel hebben we op vandaag nog oorsuizingen. 25 jaar later is
het dus voor Vedder niet langer meer nodig zich lijfelijk in het publiek te
storten om op handen te worden gedragen. Een avond om nooit te vergeten.
No comments:
Post a Comment