Dat The War On Drugs - de groep, niet de aanpak - zo veel
bijval kent bij het grote publiek had wellicht niemand durven te voorspellen
wanneer debuut “Wagonwheel blues” nog geen 10 jaar terug werd uitgebracht. De grotendeels
op spil Adam Granduciel draaiende Amerikaanse band bleef nagenoeg helemaal
onder de radar tot hun derde plaat “Lost in a dream” verscheen en zich in 2014
een plaats verzekerde bovenaan zowat alle eindejaarslijstjes. Granduciel’s
recept is nochtans “zo oud als de straat”. Als er een universum van classic
rock bestaat dan is The War On drugs het geografische middelpunt. Iedereen met
een Dylan, Adams, Springsteen of Knopfler adoratie mag blindelings achter
Granduciel aan. En qua publieke bijval heeft ook nu België weer een streepje
voor. Alleen bij ons is de nieuwe plaat “A deeper understanding” bovenaan de
charts geraakt. Geen wonder dus dat Vorst-Nationaal afgelopen weekend tot de
nok gevuld was.
Als voorprogramma traden de Canadese Barr Brothers aan die qua akoestiek met hun mystieke delta blues in
Vorst duidelijk op het verkeerde adres waren gestopt. Om de heren én een
harpiste – we zagen ze maar hoorden ze niet - hun nieuwe plaat “Queen of the
breakers” te gaan beoordelen lijkt een andere setting dan ook
aanbevelenswaardiger. Onze vrees dat na de Barr Brothers ook The War On Drugs ondanks
een stilistisch mooi met 2 lichtbogen vormgegeven podium gingen te kampen
krijgen met de belabberde akoestiek van een zaal als Vorst werd snel
bewaarheid. Van bij de opener tot aan het einde van de set leek het alsof de
ritmesectie uit het beton en niet uit de boxen kwam gekropen. Gepaard gaande
met een lichte slordigheid die de groep in Vorst aan de dag legde in de
uitvoering van hun songs leverde dat bijgevolg jammer genoeg een erg
wisselvallig verloop van de avond op. Openers “In chains” en “Holding on”,
evenals het in een bad van eighties synthesizers gemarineerde “Nothing to find”
en het erg mooie “Knocked down” konden de schijn nog enigszins ophouden maar
“Pain” – misschien wel het mooiste nummer van het jaar – kreeg een belabberde
versie mee waarbij het leek alsof Granduciel het stond af te haspelen. Zijn
frasering ging immers zo dicht bij Dylan aanleunen dat het aanvoelde alsof hij er
tot onze spijt ook de nonchalance ervan had overgenomen. Ook de op plaat mooi
vormgegeven gitaarsolo deed (no pun intended) “Pain” aan de oren. Met “An ocean
between the waves” leek het alsof alles nog in orde zou komen. Vorst reageerde
enthousiast op de eerste selectie uit die “Lost in a dream” van 3 jaar terug en
het nummer bouwde heerlijk op naar de climaxen die het in zich heeft. Maar de
opleving hield niet in die mate stand om dit concert boven de middelmaat te
doen uitstijgen. Daarvoor gingen nog wat aantekeningen tussendoor ons boekje in:
het oude “Buenos Aires Beach” bleek geen aanwinst om een goede live set op
koers te houden, “Red light” miste de scherpte in het soleren, “In reverse”
kreeg een nieuw maar niet beter arrangement mee en klassieker “Under the
pressure” – hoe welkom ook – denderde in het slot voort op een soort droge en in
Vorst dus doffe beat die we normaliter eerder met AC/DC dan met The War On
Drugs associëren. “Thinking of a place” had dan weer wel zijn verdienste. Het
moet immers van “Private investigation” en Dire Straits geleden zijn dat een
groep nog zo heeft gescoord met een onconventioneel én lang nummer. Dat doet ons
deugd en ook in Vorst werd het nummer, geheel toepasselijk voor de locatie, vorstelijk
ontvangen.
Met na elkaar “Baby missiles”, “Burning” en “You don’t have to
go” biste The War On Drugs zonder nog noemenswaardig een verschil te maken op ons
oordeel dat er voor reeds geveld was: de groep miste in Brussel voor ons de
finesse die hun plaatwerk zo smaakvol maakt. Op Antwerpen (Lotto Arena, 29/11)
gaan we ons geld niet inzetten maar met aan zekerheid grenzende
waarschijnlijkheid komt de groep dit volgende zomer op een festival rechtzetten.
Deze War On Drugs is dan ook verre van gestreden.
No comments:
Post a Comment