Glen Hansard AB/Brussel 13/02/18

De Ier Glen Hansard heeft er al een geschiedenis van ruim twee decennia muziek maken op zitten – en ook een stukje acteren (zie “The Commitments”) - en toch voelt hij hier nog steeds aan als een nieuwe naam. Dat het met zijn eerste band The Frames in onze contreien niet is gelukt, daar moet nog eens een wetenschappelijke studie aan gewijd worden maar ook als The Swell Season tekende Hansard voor enkele prachtnummers die hier nauwelijks publiek vonden. Beetje ongewoon laat voor een muzikale Ier ontving Hansard, inmiddels al een paar jaar onder eigen naam opererend, ook pas 2 jaar terug een uitnodiging voor Werchter. Als “gutmachung” wellicht kreeg ie er in de vooravond tegen alle festivalregels in zelfs 90 minuten speeltijd toebedeeld, meteen ook de beste 90 van het ganse weekend. Dat schiep meteen een band voor het leven wat ons prompt tot een vast lid maakte van zijn concertaanhang. Afgelopen week hielden Hansard en zijn 11 (elf!) begeleiders halt in de Brusselse AB naar aanleiding van diens nieuwe en derde soloplaat “Between two shores”. Daarop geen verrassingen maar alweer 10 uitstekende songs in de beste singer-songwriter traditie.

Hansard zette met 2 solo en akoestisch gebrachte nummers in een net niet-uitverkochte AB meteen een scherpe tijd neer in de discipline ‘om-ter-snelst-naar-kippenvel’: "High hope” en het van die laatste plaat geplukte “Time will be the healer”. Zo kunnen van start gaan, dat doet uiteraard het beste vermoeden voor de rest van de avond en dat liet de zaal met een eerste fors applaus meteen horen. Het siert Hansard, evengoed een begenadigd solo-performer, om ondanks de financiële consequenties ervan ook nu weer te toeren in zo’n uitgebreide bezetting. “Roll on slow” kwam dus – bij deze Ier geen blazers uit het doosje – heerlijk full steam ahead  de zaal binnen. Het geluid zat bij aanvang in de AB wat op het randje – de gitaren wat té schel - maar daar kwam gelukkig naarmate de avond vorderde verbetering in. Hoe een singer-songwriter dichtst bij voorspoed geraakt bewees Hansard knap in “Winning streak”, bij tegenspoed erna minstens even goed met “My little ruin”. Ook in een vat vol tristesse gesukkeld was het erg mooie “One of us must lose”. Van hetzelfde laken een zakdoek werd geserveerd in het duo “Bird of sorrow”, de strijkers en de stem van Hansard voluit, en “When you’re mind’s made up”. De AB hield telkenmale duidelijk de adem in want niets leek rondom ons nog te bewegen. Als notoir straatmuzikant in hometown Dublin is de daklozenproblematiek Hansard niet vreemd. Niet toevallig dus dat hij reeds jaren een pleitbezorger is voor alle organisaties die zich voor daklozen in en rond zijn stad inzetten. Logischerwijs vind ook deze thematiek een weg naar zijn songs (“Shelter me”). Wat lichter op de hand, maar niet minder ernstig, was zijn naar Trump vertaalde bewerking van Woodie Guthrie’s “Vigilante man”. We zagen en hoorden dit Hansard al eerder doen maar ook nu bleef het uiterst vermakelijk. Met “Didn’t he ramble”, “Way back when” en het door gitarist Rob Bochnik gebrachte “Love evolve” (uit diens eigen plaat) werd het gaspedaal terug wat ingedrukt om naar het einde van de set toe (“Falling slowly”, “Her Mercy”, “Wreckless heart”) de voet er toch weer wat af te halen. Een voor of een nadeel (?), maar met 12 man op het podium is er voor verdere opsmuk gewoon niet veel ruimte meer over. Met licht dat hooguit wat meer of minder wordt gedimd is er in een avondje Hansard eigenlijk niets dat kan afleiden van de essentie: stuk voor stuk sterke songs die in een hoge drukgebied van spelplezier worden gebracht. En dat zijn er in zijn geval ook steevast heel wat. Enig minpuntje: wij die vooraf dachten dat hij zijn tijd in de AB, van start gegaan om acht uur, tot half elf ging volmaken hadden het mis. Na een eerste bisbeurt met het charmante Torupilli Jussi Trio uit Estonia dat pas daags voordien door Hansard zelf  was uitgenodigd om te komen meespelen en tweede bis “Wheels on fire” hield de sympathiekste aller Ieren het een kwartiertje vroeger dan gehoopt voor bekeken. Zijn “Save a soul-mission” – te lezen als opschrift op een grote trom in het midden van het podium – liet tegen dan immers al lang geen ziel meer over in de AB om nog te redden.