Douglas Firs N9/Eeklo 16/03/18

Drie platen maakte Gertjan Van Hellemont al onder de naam Douglas Firs. Van Hellemont is ook de vaste sideman van Bram Vanparys (aka de Bony King), beide uit het Gentse afkomstig. Dat schept een band, ook met ons. Soms is het een uitspraak in een interview die ons, los van singels die we kennen van op de radio, naar een artiest loodst. In het geval van Douglas Firs was dat vast zijn outing als Ryan Adams fan. Douglas Firs heeft met zijn Vlaamse Amerikana sinds zijn debuut in 2012 een abonnement op publiekslijsten als De Afrekening en VOX. In die laatste troffen we vorige zaterdag, the morning after van zijn concert in de Eeklose N9, het singeltje “Hannah” uit die prima derde plaat “Hinges of luck” knap zes plaatsen hoger in vergelijking met de week ervoor. Geen toeval wellicht want ook in onze ranking schoof Douglas Firs bij onze live-kennismaking meteen een paar plaatsen hogerop.

In Barcelona kruiste Van Hellemont vorig jaar op een festival de Nieuw-Zeelandse Lydia Cole. Een ontmoeting die hem in die mate was bijgebleven dat Cole 3 data had mogen aankruisen in de toerkalender van Douglas Firs. Daartussen – en we durven van geluk spreken – ook Eeklo. Cole is al aardig wat jaren actief, heeft 2 albums achter haar naam staan en verruilde, de liefde achterna, vorig jaar Nieuw-Zeeland voor Berlijn. Haar gitaartechniek oogde verbluffend en net als haar stem vonden we ook haar liedjes in de N9 fluweelzacht. “Telepathise” en “Love & Loss & Love” waren miniatuurtjes die het alvast verdienden om tot ver buiten het Meetjesland te worden gehoord. Ooit zag ze op een You Tube filmpje Ryan Adams met een Lite (bier) T-shirt en sindsdien heeft ook Cole dat shirt haast onafgebroken om het kleine lijf. Niemand beter dan ons die zoiets kan begrijpen.

Naast Gertjan heeft Douglas Firs ook diens broer Sem op toetsen in de rangen. Met drummer Laurens Billiet (Buurman) en bassist Simon Casier (Balthazar) is de groep tegenwoordig compleet. Van Hellemont trok ruim een jaar geleden op zijn eentje naar het Canadese Montréal. Geconfronteerd met zijn beperking om het spontane contact aan te gaan, zo vertelde hij in Eeklo, vond hij er gelukkig wel inspiratie en snel één wonderlijk akkoord voor wat inmiddels die derde plaat “Hinges of luck” is geworden. Daarvan beet “The both of us” de spits af in Eeklo gevolgd door “45 days”. Over die "Hannah", een voorbije liefde, vertelde Van Hellemont dat hij de echte naam vergat om te wisselen voor de definitieve plaatversie. Gelukkig lag het tegen die eindmix al lang op een bedje van oude Fleetwood Mac (de Buckingham jaren). In de wereld van Van Hellemont zijn er trouwens nog meer dames die voor wat inspiratie hebben gezorgd: ook “Caroline” en – de voorbije maanden ook al niet van de radio weg te slaan – “Judy” tekenden present in Eeklo. De N9 was qua publieksparticipatie in tegenstelling tot onze Noorderburen die al lang aan het meeklappen zouden zijn geweest volgens Van Hellemont misschien wat aarzelend maar wel één en al oor voor het mooie “How can you know” waar Lydia Cole nog eens mee voor op het podium werd gehaald. Ook “Montréal” en het stiekem met Balthazar flirtende “Undercover lovers” onderstreepten in Eeklo de klasse van dat nieuwe album. Ook de vorige Firs plaat ontbrak niet op het menu, al hadden we de songs ervan in ruimer aantal verwacht. Slechts een vroeg “Caroline”, een fel “Dont’t buy the house” en het titelnummer “The longer answer is no”, dat een hoog rock’n’soul gehalte blies in het concert, waren van de partij.
Van Hellemont beschikt over een warme stem, een mooie songcatalogus om uit te putten, een heerlijke begeleidingsband en ook zijn verteltalent bleek in Eeklo verrassend groot te zijn. Net daarom vonden we dat het concert zich niet hoefde te beperken tot 75 minuten (één bis “Pretty legs and things to do” inbegrepen). Daar zat minstens nog een kwartier en een Ryan Adams cover méér in dachten we na afloop. Kwalitatief top, kwantitatief ietsje te weinig. Eén troost wel: beter zo dan omgekeerd.