Een reeds maandenlang uitverkochte AB moest vorige vrijdag
al vroeg op de afspraak zijn want om 10 over half acht ging Wilson van start
met een eerste van 2 concertdelen. Dat Wilson zijn toebedeelde tijd tot half
elf helemaal zou benutten, korte pauze in het midden, stond vooraf vast. De man
staat er immers om bekend graag avondvullend uit te pakken. De lange rit opende
met een kortfilm waarbij beelden met opschrift in sequenties van enkele
seconden voorbijkwamen. Een beeld van een priester in tenue werd eerst “RELIGION”,
even later werd hetzelfde beeld van het opschrift “FAKE” voorzien. Needless to say, onze aandacht had hij
meteen. “Nowhere now” opende groots en met zangeres Ninet Tayeb in een hologram
werd “Pariah” in de AB nog pakkender dan op de plaat al het geval was, wellicht
ook een nummer – zoals zoveel van Wilson eigenlijk – dat ooit met terugwerkende
kracht het predicaat “Klassieker” zal opgekleefd krijgen. Dat Wilson de
progressievere zijde van zijn publiek met die recente “ruk naar pop” niet in de
kou zou laten staan bewees hij in de AB al snel met “Home invasion/Regret #9”
waarin all kinds Rush, Marillion en
Pink Floyd goed vertegenwoordigd waren. Ook Porcupine Tree fans werden erna met
“The creator has a mastertape” op hun wenken bediend. Rondduit fantastisch was
het duo “Refuge” (zijn “Red rain” als u “So” van Peter Gabriel als
referentiepunt gebruikt) met op de achtergrond beelden van persoonlijke spullen
die op een leeg strand aanspoelen en “The people who eat darkness”, even goed vergezeld
van een knappe animatiefilm. Na de koffie – handig in zo’n lang concert om even
te gaan bijtanken – werd de draad vlotjes terug opgepikt met nog een hoogtepunt
uit de Porcupine Tree songcatalogus “Arriving somewhere but not here”. Wilson, die
de ganse avond moeiteloos het gesprek aanging met een volle AB, lichtte de
totstandkoming van “To the bone” uitvoerig toe: de gitaarsound, alle muzikale invloeden
alsook zijn keuze om een onvervalst popnummer te willen maken in de beste
Beatle en ABBA traditie. Ook de uitdaging om stevig uit de kluiten gewassen
Opeth fans – behorende tot zijn vast concert publiek - aan het dansen te
krijgen trok hem hierin aan. Ja ja, er mocht ook wat gelachen worden vrijdag. Regenboog
kleuren vulden vervolgens de AB maar in
hoeverre er werd gedanst op "Permanating" konden we maar op onze eigen vierkante meter afleiden:
beperkt. Desalniettemin: een geweldig nummer. Ook “Song of I” waar Wilson de
liefde bedrijft met iets van Depeche Mode en tekstueel onze ‘ik-cultuur’ op de
korrel neemt was in de AB, net als het van een fikse scheut jazz rock voorziene
“Detonation”, het instrumentale “Vermillioncore” en het met een Prince falsetto
gezongen “The same asylum as before”, niet minder dan fantastisch. Het oudste
nummer van de avond hield Wilson achter de hand tot in de bissen. “Even-less”
(uit 1998!) bleek in een gestripte versie niets minder dan een vintage grunge
nummer te zijn. Werkelijk van alle markten is deze man thuis! Ruim twee en een
half uur concert werd besloten met het mooie maar erg mistroostige “The raven
that refused to sing”. Al klinkt het tegenwoordig muzikaal wat lichter bij de
Brit, voor thematische lichtvoetigheid richt een mens zich toch nog altijd beter
tot iemand anders.
Hoe dit – al zeker in verkorte versie - op Werchter zal
uitdraaien is ook voor ons nog een groot vraagteken. Ook wij konden het nauwelijks
geloven wanneer hij ruim een week geleden werd toegevoegd aan de sterke line-up
van het festival maar dat Wilson er na deze indrukwekkende tour de force in een volgepakte AB zijn plek meer dan verdiend heeft
valt niet meer te betwisten.
No comments:
Post a Comment