Steve Earle + Southside Johnny OLT Rivierenhof 12/07/18

Voor country rock en folk is de inmiddels 63 jarige Steve Earle een gerespecteerd referentiepunt. Ook als schrijver en acteur – wij zagen hem in de rol van straatmuzikant in de onvolprezen HBO reeks “Treme” – verdiende de Amerikaan - geboren in Virginia, getogen in Texas - reeds zijn sporen. Earle gaat voor ons mee sinds eind jaren 80 toen we zijn album “Copperhead road” oppikten uit het platenaanbod van onze bibliotheek. Pré-Spotify tijden weet u wel. En laat het nu net die plaat zijn waarmee hij eerder dit jaar aankondigde, n.a.v. de dertigste verjaardag ervan, te zullen gaan toeren. Toen er een datum voor het Antwerpse Rivierenhof werd geprikt en hij ook nog eens zou vergezeld worden van E-Street connectie Southside Johnny waren we meteen verkocht. Van vreugde twitterden we dat dit wel eens een bijzonder mooie avond zou kunnen worden.

De carrière van Southside Johnny was er tot nu toe – en het ziet er niet naar uit dat die trend zich nog zal keren – één van “net-niet”. Platenfirma’s wisselden elkaar af en ondanks de significante hulp van derden (Steven Van Zandt, Springsteen, Nile Rodgers) bleef die grote doorbraak uit. Bijna was het raak wanneer hij met enkele niet onaardige platen in de slipstream van de eveneens uit New Jersey afkomstige Bruce Springsteen in de late jaren zeventig naam maakte. 4 decennia later, met de kaap van 70 in het vooruitzicht, toert Southside Johnny onvermoeibaar verder. Alleen, en dat zou aan de man eens moeten gezegd worden, met een stem die maar half de kracht heeft van waarmee hij destijds zijn gedegen livereputatie heeft opgebouwd. Het deed bijgevolg wat pijn aan de oren om weliswaar heerlijke songs als “The Fever”, “Talk to me” en “Trapped again” zo te horen voorbijkomen. Het Rivierenhof gaf de man gelukkig toch de egards die hem toekwamen al moest hij daarvoor wel wat aanporren. Leuk om Southside Johnny eens gezien te hebben maar als U met een geut stax vermengde rock een warm hart toedraagt kan u tegenwoordig beter aankloppen bij Nathaniel Rateliff & The Night Sweats.

Dat Steve Earle die “Copperhead road” grotendeels op zak ging laten zitten werd ons snel duidelijk wanneer in de aanvang van het concert enkele songs uit zijn laatste plaat met The Dukes “So you wanne be an outlaw” de revue passeerden en pas op het half uur “Johnny come lately” (waarbij Earle verwees naar de opnames destijds met The Poques) op het menu verscheen. Alleen het majestueuze titelnummer kwam nog voorbij en voor het overige grasduinde Earle in zijn volledige oeuvre met het vooral van Jimi Hendrix bekende “Hey Joe” als afsluiter. Niet dat dit per definitie het concert devalueerde maar het wrong toch enigszins. Net als bij Southside Johnny zat ook bij Steve Earle de klank in het Rivierenhof niet helemaal goed. Op de tribunes waren immers een allesoverheersend stemgeluid en (té) scherpe gitaren ons deel. Uiteraard ging het vakmanschap van een Steve Earle daar moeiteloos overheen, al koste het hem toch een halve set om voldoende op dreef te komen. En natuurlijk sloten we het werk uit zijn debuut “Guitar town” instant in de armen, bracht ook “The Galway Girl” nog wat Poques zwiergigheid in het Rivierenhof en konden we dat bluegrass moment “I’m still in love with you” uit zijn plaat met de Del McCoury Band best wel smaken maar ons écht bij het nekvel grijpen deed het niet. Dat gebeurde wel bij “Copperhead road” en een verschroeiend “Fixin’ to die” uit die laatste plaat. Net toen het concert helemaal onder stoom kwam te staan doken Earle en zijn begeleiders, na een set van amper 70 minuten, dus de coulissen in. Een lang om bissen applaudisserend Rivierenhof leverde echter niets meer op. De lichten floepten onverbiddelijk aan en iedereen kon naar de bar of huiswaarts. Niet bepaald de climax die we van een avond als deze hadden verwacht. Onze tweet van enkele maanden terug had in dat opzicht dus toch iets minder voorspellende waarde dan waar we vooraf op hadden gehoopt.