Natalie Prass Botanique/Brussel 19/11/18

Natalie Prass – best uitgesproken met de ‘a’ als een vuile ‘è’ – bracht eerder dit jaar “The future and the past” uit, de opvolger van haar veelbelovende titelloze debuut uit 2015. Jeugdvriend Matthew E. White zat opnieuw achter de knoppen en hielp, naast nog een handvol andere co-auteurs, ook bij het schrijven van de songs. Wij vielen alvast als een blok voor het met een scheut seventies disco geïnjecteerde “Short court style” dat in mei de plaat, als een eerste lentezon voor de aankomende zomer, voorafging. Ze mocht er toen zelfs een fraaie sessie van afleveren bij Radio 1. Pas eergisteren kwam ze dan eindelijk het ganse album voorstellen in een tot onze verbazing niet volgelopen Rotonde van de Brusselse Botanique.

In het voorprogramma maakten we kennis met H.C. McEntire die ons slechts gewapend met één gitaar en (onze ogen dicht) een stem die aan Dolly Parton deed denken al snel tot luisteren dwong. Als het op Staten aankomt zijn zij en Prass buren, McEntire alleen wat Zuidelijker (North Carolina). Muzikaal neigt ze, in vergelijking met Prass, rchter méér naar country. Op haar begin dit jaar verschenen album “Lionheart” zingt ze het spanningsveld tussen haar (Zuidelijke) afkomst en haar geaardheid van haar af. De songs beklijfden net iets te weinig maar McEntire’s indrukwekkende stem hield ons toch een half uurtje in de ban.

Natalie Prass en band namen het podium in op de tonen van Sister Sledge’s “We are family”, wellicht daarmee aangevend dat een stevige disco-beat niet alleen in familiekringen maar vooral ook op een concert een geweldige zegen kan zijn. Bij het gevaar af als een Janet Jackson pastiche te worden bestempeld zette opener “Oh my” dat ook meteen stevig in de verf. Prass had zich voor de gelegenheid als een soort lolita in glitterpakje gestoken wat als een magneet werkte op de smartphones van (voornamelijk) mannelijke fans die vooraan hadden postgevat. Voor u ons ermee confronteert: ja, we pleiten schuldig. Prass, niet gehinderd door enige gêne, dartelde spontaan over het podium en liet horen haar vorige passage in dezelfde zaal (maar vooral de aanwezigheid toen van een Chi Chi’s restaurant in de buurt) nog niet vergeten te zijn. Het op plaat wat dunnetjes aanvoelende “Never too late” transformeerde door toedoen van haar uitstekende begeleiders, waaronder haar partner Eric Slick achter de drums, tot een stevig uit de kluiten gewassen funk song. Dat gold even zeer voor het dicht tegen (Nile Rodger’s) Chic aanleunende “Ain’t nobody” en de singeltjes uit haar eerste album (“Bird of prey” en “Why don’t you believe in me”) die daarmee een pak potenter klonken. Wanneer Prass haar muzikanten halfweg de coulissen instuurde en achter de piano plaatsnam viel het concert pardoes met “Far from you” (haar ode aan Karen Carpenter) in een andere maar niet minder geslaagde, wat melige, sfeer. Opvallend ook: de gelijkenis tussen haar en Carpenter, niet alleen qua uiterlijk maar zeker ook qua stemtimbre, was treffend. Er loerde her en der wel wat camp en kitsch om de hoek – Prass doet met haar hoge en vaak nasale stemgeluid ook snel aan Kylie Minoque denken – maar nummers als “Lost” bleven gelukkig aan de goede kant van dat spectrum hangen. In dit opzicht verschilde deze Prass dan ook van de vorige die we in dezelfde zaal drie jaar geleden aantroffen: zelfzekerder, minder singer-songwriter, speelser, méér poppy en opzichtiger hengelend naar bijval. “Sisters” – dé song van haar laatste album met het meeste hit potentieel - droeg ze dan weer op aan voorprogramma H.C. McEntire waarmee ze de afgelopen weken on the road een band had gesmeed. In de bissen noteerden we nog het mierzoete maar erg mooi gebrachte “It is you” dat een haast feeërieke sfeer blies in de Rotonde. We konden dat best wel hebben met Kerst nu ook weer niet meer zό veraf.

Natalie Prass mikte in de Botanique méér op de heupen dan op het hart maar etaleerde desalniettemin op beide fronten haar grote klasse. Alleen jammer dat die discobol hoog in de nok van de Rotonde maar niet aan het draaien wou.