Geen kwaad woord over grote producties en ronkende namen in arena’s, ook daar kunnen we best van genieten, maar voor de pure beleving moet een mens toch in een kleine club zijn waar je op nauwelijks een armlengte van het podium kan gaan staan. Bijna dag op dag 3 jaar na hun vorige passage stonden op Allerzielen The Delines terug in de AB Club, een concert dat ons toen voor het volle pond kon bekoren en waarvan we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aannamen dat zoiets met dit jaar verschenen nieuw werk (derde plaat ‘The Sea Drift’) weer het geval zou zijn.
Met toegenomen zurigheid in onze contreien is het bij ons
tegenwoordig niet lang zoeken naar een bedrukt gezicht maar voor iemand uit het
grimmige Belfast lijkt zoiets een pak meer gerechtvaardigd. Niemand verwachte
aldus de polonaise bij singer-songwriter Arborist, artiestennaam voor
Marc McCambridge, die zich in afwachting van The Delines solo en akoestisch mocht
voorstellen, inclusief enkele nummers die hij recent op de harde schijf mocht
zetten in de Spacebomb Studios van Mathew E. White. De meeste oren werden
echter gespitst voor ‘Twisted arrow’ dat hij enkele jaren geleden met hulp van
Kim Deal (Pixies) opnam en het bezwerende ‘Here comes the devil’ uit zijn
laatste album ‘A Northern View’. McCambridge had een mooi timbre en trok ook de
aandacht met zijn feilloze techniek op de akoestische gitaar. Het mag altijd méér
zijn maar het is toch al iets voor een voorprogramma.
Even leek het alsof de tijd tussen hun vorige bezoek aan
Brussel en deze keer had stilgestaan. Niet alleen dezelfde podiumopstelling
viel op bij The Delines maar ook vestimentair was het speuren naar de
verschillen met drie jaar geleden. Gitarist en bezieler van de groep Willy
Vlautin verscheen opnieuw in een sjofel twee-maatpak uit de Kringloopwinkel (10$
als het toch een nieuw was!) en de bassist, dit keer Dave Little, was wederom een man met een hoedje. Daartussen stond met het aura van de liefste buurvrouw uit de
straat, iets gracieuzer weliswaar maar toch ook niet in haute couture gehuld,
zangeres Amy Boone. ‘Ain’t no getaway’
opende zacht en traag zoals dat ook voor hun 3 platen het fundament vormt, al
handelt het nummer over het zoeken naar een vluchtweg uit huiselijk geweld.
Boone zingt bij The Delines op een toon die droefheid accentueert maar tegelijk
ook troost wil brengen, zelfs wanneer de bodem helemaal is bereikt (There
ain't no end to going down/ Cheer up Charley). Vlautin, zelf ook een
gevierd romanschrijver, die alle songs aanlevert creëert haarscherp een
filmische sfeer en liet ook in Brussel Amy Boone dit allemaal weer
indrukwekkend vertolken (He won't talk about us - gets more distant as time
goes / Spends his nights out drinking with his brother / It's dawn before he
comes home). The Delines: mooi om naar te luisteren, pijnlijk wellicht om
in het echte leven te moeten ervaren (‘He don’t burn for me’).
Recent voegde de groep ‘The Lost Duets’ aan hun oeuvre toe,
een slechts 2 nummers tellend EP’tje waarop Vlautin en Boone de zang delen. Beide
songs waren gelukkig niet over het hoofd gezien voor de setlist in Brussel en brachten
welgekomen variatie in het eerder tragere werk dat de groep typeert en een
concert van hen voor sommigen misschien iets te langdradig maakt. Zeker het
naar verse country en Wilco geurende ‘The Golden State’ kon op veel bijval
rekenen en schept mogelijkheden voor de muzikale toekomst van de groep. Ook het
in de bissen gestopte ‘My blood bleeds’ met vooral Vlautin in een hoofdrol (en
Western backings van de muzikanten) bleek een voltreffer te zijn.
The leaves have changed and we're together again / I've
waited so long do you think we could be us again? vroeg Boone in de laatste
én mooiste van de avond ‘Let’s be us again’. Wij knikten alvast bevestigend want
die drie jaar afwezigheid heeft ons nog lang niet weggedreven van dit bijzondere
vijftal uit Portland, Oregon.
No comments:
Post a Comment