Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal of weide hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).
Dat wij er ook eens flink naast kunnen zitten bewees de
voorverkoop voor het concert van BLUR (8/08, ****) op de Lokerse
Feesten. We voorspelden een uitverkoop in luttele uren maar dat werden
maanden. Pas toen enkele weken terug alle kaarten de deur uit waren leek
iedereen die er geen had toch plots één te willen. Om hun terugkeer naar de
podia niet het aura te geven van poen scheppende recyclage – de groep kleeft
aan de nineties als die vinyl-vloerbedekking aan onze zolder – beloofden ze ook
een nieuw album dat nog voor de zomer op de wereld zou worden losgelaten. Drie
van ‘The Ballad of Darren’ vond de groep setlistwaardig in Lokeren, net genoeg
om te kunnen spreken van “een mooie mix tussen oud en nieuw”. Méér had
duidelijk niet gehoeven want 10 jaar na hun memorabele passage op Werchter kon
de Grote Kaai amper verhullen dat ze was volgelopen voor de oude hits. Aan de
oevers van de Durme is in de eerste week van augustus nog geen seismologische
curve opgetekend maar dat ‘Song 2’ dit niet voor mekaar kreeg stelde toch
enigszins teleur. Niet dat er geen respons kwam van het in de vooravond
natgeregende publiek – U zong als de betere spionkop ‘Parklife’ naar een
hoogtepunt en een uitverkorene mocht tot algemene hilariteit het podium op voor
de Françoise Hardy partij in ‘To the end’ – maar we zijn er stellig van
overtuigd dat over de ganse avond beschouwd Albarn en co. meer hadden verwacht.
Met uitzondering van een aarzelend begin en een veel te stil volume op de Kaai
(@Lokerse Feesten: een groep van dit niveau onwaardig) deden zij er alvast 90
minuten hun stinkende best voor (‘Girls & Boys’! ‘This is a low’!! ‘The
Universal’!!!). Misschien moet die paardenworst daar toch maar eens van het
menu geschrapt worden.
De man met de zeis sloeg weer ongenadig toe de afgelopen weken.
Na het heengaan van Sinéad O’Connor en Bea Van Der Maat (Won Ton Ton) hielden
we bij de start van augustus de rouwband om voor Tom Pintens en Robbie
Robertson. Pintens vult met zijn palmares (Zita Swoon, Het Zesde Metaal,
Tamino,…) moeiteloos een aflevering van het bejubelde CANVAS programma Belpop
en Robertson wees met The Band de weg voor ontelbaar veel grote namen die
nadien met grote bijval Americana zijn gaan bedrijven. Hij dook ook op aan de
zijde van Bob Dylan in één van zijn meest gedenkwaardige episodes. His
Royal Bobness schitterde ook – niet echt een verrassing – in onze halve finales
van de “5 albums”-polls die de Brit Richard Shaw nu al ruim 2 jaar terug
eigenhandig lanceerde op Twitter (door nieuwe eigenaar Musk omgedoopt tot X).
Het hoeft daar immers niet altijd rechtse vuilspuiterij te zijn. Zijn ‘Blood on
the tracks’ stemden we immers mee naar de hoogste regionen van deze online
zoektocht die aan het einde van 2023 moet leiden naar de beste plaat in 60 jaar
popmuziek (1963-2022). U zal bij ons kunnen lezen wie met de trofee gaat lopen.
Wat ons naadloos brengt bij nog een deugd die we ervaren op
het al te vaak in het verdomhoekje geplaatste Twitter. We ontmoeten er virtueel
gelijkgestemde muzikale zielen. Laatst was het weer raak na een post gewijd aan
Shine, het artistieke vervolg van Richard Janssen nadat die in 1990 de Fatal
Flowers had ontbonden. In onze belevening stond het vast dat wij als
zelfverklaarde grootste Belgische fan van de Nederlandse Fatal Flowers door het
leven mochten stappen maar dat was buiten Twitter (of X-) collega’s Dinosaur
Sr. en Alain Vermeyen gerekend. Laatstgenoemde verzorgde in 1988 met eigen band
zelfs het voorprogramma van de Noorderburen in Koersel. Dinosaur Sr. was dan
weer de onfortuinlijke winnaar van tickets voor een Fatal Flowers concert in
Gent die hij pas daags na het concert in de brievenbus aantrof. Deze online
ontmoeting zette bij ons alvast een stroom aan herinneringen in gang die
teruggingen naar de late jaren ‘80: via VARA TV de groep zien zegevieren op “hun”
Pinkpop (’87), met album ‘Johnny D is Back’ op de Gentse Feesten (’88), in
dezelfde zomer backstage de groep ontmoeten op het Mariakerkse Hot Rock en de
zwanenzang op het Haagse Parkpop in levende lijven meemaken in de zomer van
1990. Geheel onverwachts kwam er in 2019 nog een éénmalige reünie langsheen
alle belangrijkste clubs in Nederland, één waarvoor we uiteraard ook op de
afspraak waren. Fatal Flowers beschouwen we dan ook als één van de beste bands
die onze Noorderburen ooit hebben voortgebracht en in dat oordeel staan we
duidelijk niet (meer) alleen.
Drie zangeressen van bij ons die het werk van Emmylou
Harris, Dolly Parton en Linda Ronstadt aandurven; het klinkt als een
weddenschap en toch werd het een realiteit toen Naomi Sijmons, Pauline
Verminnen en Janne Blommaert (12/08, ***1/2) gezamenlijk in de
Mariakerkse Schuur verschenen op een stralende zaterdagnamiddag om het
gezamenlijke ‘Trio’ album uit 1987 van de drie vrouwelijke country tenoren live
te vertolken. Muisstil werd het onder het zeil van één van de leukste Zomerbars
in het Gentse telkens een nummer door één van hen werd ingezet. Om de haverklap
zei de man naast ons hoe goed de dames wel konden zingen terwijl zijn eega het
niet meer droog hield bij al die country smart over slechte venten. Beetje
storend misschien maar tegelijk ook begrijpelijk en dus geheel te verdragen.
Minstens even beklijvend was Chris Corn (3/08,****) – wederom hij (zie
ook update #8) – die tot 2 maal toe méér dan waardig Tom Waits vertolkte
tijdens een avondje solo akoestisch coveren in UCOété, nog zo’n plek
waar het in Gentse zomermaanden heerlijk vertoeven is en muziek op zijn puurst
wordt gebracht. Het moet immers niet altijd de Main Stage van Werchter zijn om
ons in vervoering te brengen.
Met ‘Evicted’ leverde Wilco – onze oprechte excuses
aan Jeff Tweedy en Peter Ramone dat we niet in Lokeren waren op 10/08 – nog
maar eens een pareltje af, het zoveelste al in een eindeloze rij. Al dagenlang
staat het nummer bij ons op repeat, hopende dat er van de Amerikanen spoedig
nog eens een zaalconcert wordt geboekt bij ons. Bij gebrek aan aankondigingen
in augustus doen we dan maar een schietgebedje daarvoor.
No comments:
Post a Comment