Update #10 september 2023: Crammerock (Noel Gallagher, Miles Kane, SONS, The Haunted Youth,...) – Keane – Mr. Big – Strop the music (podcast) – Elvis Costello

Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal of weide hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Wie zich op Crammerock (1-2/09) over het “Noel is geen frontman”-syndroom kon tillen rekende de voormalige Oasis kapitein en zijn High Flying Birds (****1/2) in Stekene ongetwijfeld  tot de hoogtepunten. De oudste van de Gallaghers bracht immers een mooie nieuwe plaat mee (‘Council skies’) waaruit enkel in het begin van het concert werd geput om pas nadien uit te pakken met het beste van zijn solo werk en in de rijke Oasis archieven te duiken. Daar zat ook het verrassend mooie ‘Going nowhere” tussen. “Do you know ‘Stand by me’?” vroeg Noel (de ganse tent luidkeels “YEAH!”) om er meteen treiterig “We’re not gonna play that one tonight, we’re taking the B-side” aan toe te voegen. Heerlijke vent. Waar de Liam passage op Werchter nog een saaie dip in het midden vertoonde bouwde grote broer mooi op naar de voorspelde apotheose met ‘Live forever’ en ‘Don’t look back in anger’. Een welgemeende “Sorry not sorry!”  aan iedereen in Stekene en wijde omgeving die in de nacht van zaterdag op zondag wakker is geworden door de collectieve samenzang die beiden op Crammerock ontketenden. Opnieuw een gedenkwaardig moment overigens dat de inmiddels goed gevulde annalen van het Waaslandse festival mag vervoegen. Met het dubbele van de sterren geeft Noel Gallagher wat ons betreft alvast voor deze festivalzomer ook broer Liam ferm het nakijken. Ook op vrijdag waren Britpopliefhebbers in Stekene aan het juiste adres trouwens want Miles Kane (****) mocht er eveneens zijn nieuwe plaat komen voorstellen (‘One Man Band’) en deed dat op de energieke wijze die we inmiddels van hem gewoon zijn, alleen ditmaal nog een niveautje hoger. Hadden ze tijdens het concert van Kane naast het podium enkele paletten plat water gezet, het was wellicht spontaan beginnen bruisen. Geen wonder dus dat alles waar Kane mee voor de dag kwam - nieuwe songs, oude bekenden van hemzelf en slim ook 2 stuks van The Last Shadow Puppets – er op Crammerock ingingen als koek. De ultieme bekroning voor de man’s inspanning kwam aan het einde toen iedereen luidkeels ‘Don’t forget who you are’ hervatte wanneer de groep het spelen al had gestaakt. Het meezingen zit duidelijk in het Stekense grondwater.

Een parade van uitstekende Belgen stak echter een stokje voor de conclusie dat het louter “Britannia rules” was op Crammerock. Op vrijdag kwamen zowel Daan (****) als Selah Sue (***1/2) even in de verf zetten dat vele festivals hen afgelopen zomer schromelijk over het hoofd hadden gezien. Er werd in vele concerten op een hoogtepunt afgeklopt maar bij Daan was dat met ‘Swedish Designer Drugs’, ‘Victory’ en vooral ‘Housewife’ buiten categorie. Hoe zwaar het leven afgelopen jaar op Selah Sue ook heeft gewogen, in Stekene blaakte haar concert wederom van levenslust. De Leuvense en band straalden een wellicht voor velen benijdenswaardige internationale klasse uit die de S10s en Merols van het weekend met de vingers in de neus overklaste. Bij Goose (**1/2) hebben we stilaan het gevoel dat de tijd blijft stil staan. Alle concerten die we van de Kortijkzanen de afgelopen 10 jaar hebben gezien zijn onderling inwisselbaar geworden, de Pavloviaanse respons van eender welk festivalpubliek op ‘Can’t stop me now’, ‘Words’ en ‘Synrise’ meegerekend. Oh ja, tegen de klok van één was er vrijdagnacht ook nog een vermeldenswaardig ‘Noodgeval’ in een - zelden meegemaakt op Crammerock - propvolle tent. Hulpdiensten waren gelukkig overbodig, de eerste zorgen werden meteen toegediend door Goldband (**1/2).

Met garantie op dat ene hitje (‘T-shirt weather’) aan het einde deden Circa Waves (***) wat van hen vroeg op zaterdag werd verwacht: Stekene met goed in het gehoor liggende indie pop wakker maken voor een goed gevulde tweede festivaldag. De laatste toevoeging aan de affiche van dit jaar was Absynthe Minded (***1/2). De tijd waarin de groep rond Bert Ostyn met elke singel stormenderhand de Afrekening domineerde lijkt voltooid verleden tijd te zijn maar de maker van ‘My heroics Pt.1’ en ‘Envoi’ is het metier nog lang niet verleerd zo bewezen ‘Empowerment’ en ‘Epic fail’, uitstekende songs die voorbijkwamen uit het nieuwe album ‘Sunday painter’. Met een moshpit van bij de furieuze opener (‘Family dinner’) die doorging tot aan het einde van hun set (‘Ricochet’) kroonden de zonen uit het naburige Melsele (SONS, ****) zich tot koningen van deze alvast in Stekene erg geliefde festivalsport. En te zien aan de variëteit van mensen die er in doken (quasi een halve tent aan het einde) is het kwestie van tijd dat ook ieders bomma hiervoor enthousiast de zetel uitkomt. Geen over de hoofden zwevende lijven even later, wel een met volle teugen genietende tent van het ook op Crammerock bedwelmende The Haunted Youth (****). Ook nu galmden de gitaren loepzuiver tot in alle hoeken van de tent en klonk Joachim Liebens zalvender dan zijn teksten doorgaans doen vermoeden (‘Broken’). Jaren 80 geluiden en donkere gedachten zijn ook de hoofdbestanddelen bij White Lies (***) die er in Stekene van bij de start (‘Death’) een ontvankelijk publiek voor hadden. Toen de volle tent “Let’s grow old together and die at the same time” bleven scanderen na ‘To lose my life’ greep de groep jammer genoeg hun kans niet om het concert pas écht onvergetelijk te maken. Een trucje dat de heren van Blackwave (***1/2) niet moet worden geleerd. Geen nummer ging voorbij of tot rijen diep in de tent werd op aangeven van het hiphop duo zingend, klappend of armen-wiegend geparticipeerd. De albumtitel van hun laatste worp (‘No sleep in L.A.’) verraadt overduidelijk de internationale ambities van de Antwerpenaren die ze weldra alvast in Frankrijk, Duitsland, Zwitserland en Nederland op hun najaarstoer mogen gaan waarmaken. Op Crammerock zagen en hoorden we dat het daar zeker niet hoeft bij te blijven voor Blackwave.

We moeten daar geen boog proberen rondmaken: verjaardagstours zijn lucratieve recyclage. Ook het Britse Keane weerstaat niet aan de verleiding en gaat volgend jaar opnieuw de baan op met ‘Hopes & Fears’, de plaat waar het voor hen in 2004 allemaal mee begon en waarvan songs ook vorig jaar op Werchter nog de grootste reikwijdte bleken te hebben. Verder dan het startscherm zijn we in de voorverkoop niet geraakt om tickets binnen te halen voor 1 van hun 2 concerten in het Koninklijk Circus, we kunnen dus enkel hopen dat ze er ook nog een rondje festivals mee gaan doen in 2024. Minder storm loopt het voor The Big Finish, de afscheidstournee van Mr. Big die op 25 maart de AB aan doet. De Amerikanen kenden hun moment de gloire net voor grunge zijn intrede deed en groepen als Mr. Big op Libische wijze overspoelden. Niettemin maakte het viertal dat met Billy Sheehan (op bas) en Paul Gilbert (op gitaar) niet 1 maar 2 virtuozen in de rangen heeft enkele uitstekende platen waar ‘Lean into it’ de succesvolste én de beste van is, niet in het minst door de kampvuurparel ‘To be with you’ die wereldwijd alle hitlijsten heeft bestormd. Het nummer is echter niet exemplarisch voor de rest van het oeuvre want Mr. Big staat voor (hard-)rock met een stevige groove en is dankzij de soulvolle vocalen van Eric Martin allesbehalve een gratuit schreeuwerige boel. Nog een leuk wist-je-datje: Sheehan en Gilbert bewerken in enkele songs hun snaren met een Makita boor om de solo’s nog sneller te laten klinken. Niet meteen iets wat u snel op Dobbit tv zal te zien krijgen.

Vrije tijd, een mens moet er weloverwogen mee omspringen. Net daarom dat muziek beluisteren het bij ons vaak haalt van een podcast opzetten. Niettemin wordt ook daarvan het aanbod met de dag alsmaar interessanter. Met praatgasten Tars Lootens, dEUS drummer Stephane Misseghers, Senne “Amai Zeg Wauw!” Guns, Pieter-Jan de Smet, Lily Castel, Bobby Setter, Koen Crucke, Sioen en Dirk Blanchart (om slechts enkele namen te noemen uit een veel langere lijst) legt ‘Strop the music’ Gentse muziekgeschiedenis vast. Interviewer Wim Verbeke (URGENT.fm) praat met zijn gasten alsof hij al jaren bij hen over de vloer komt en geraakt daarmee vlot voorbij de obligate opsomming van successen. Vooral het uur met Dirk Blanchart is een aanrader. De voormalige spilfiguur van Luna Twist blijkt als bonus op de gepassioneerde gastheer een meester-verteller te zijn wat resulteert in een podcast die voor ons op gelijke hoogte kwam met een uur muziek luisteren.

Zowel onze leeftijd als de leeftijd van onze muzikale helden wordt stilaan een criterium om concerten uit te kiezen. Fanclubleden geven we voorrang, maar er is veel van de 69-jarige Elvis Costello (27/09,****) waar we met grote bewondering naar luisteren. Zijn talent strekt zich immers ook uit over vele genres wat de discografie van de Londenaar voor meer dan één stemming geschikt maakt. In BOZAR trad Costello aan met enkel Steve Nieve, zijn kompaan van bij The Attractions, aan zijn zijde. Piano en gitaar, daar was het dus grotendeels mee te doen al liet Costello af en toe ook een backing track meelopen om het instrumentarium wat artificieel aan te dikken. We zijn koele minnaars van zo’n procedé maar in opener ‘When I was cruel’ werkte het wel. Nog beter was een flink vertimmerd ‘Waiting for the end of the world’ waar Costello in de introductie ervan herinneringen ophaalde aan de jaren ’70 en het begin toen van de samenwerking met Nieve. Doorheen de avond zouden nog vele verhalen uit de mond van een erg enthousiaste Costello volgen waarmee hij voor de omstandigheden waarin we ons bevonden – een zaal met 2000 man – een erg intieme sfeer creëerde. Een inspirerende ontmoeting met Dylan en John Cougar Mellencamp (waar hij de titel voor een nieuwe song oppikte), zijn afschuw voor Pink Floyd, het gemis om de overleden Burt Bacharach; alleen wat haardvuur ontbrak bij wijle om het nog knusser te maken. In deze unieke sfeer sloten we niet alles wat hij uit zijn rijke oeuvre opdiepte in de armen. Het voor de gelegenheid opnieuw geïnterpreteerde ‘Veronica’ leverde immers onverwachts geen blij weerzien op. Een gevoelige snaar, zowel bij hem als bij ons, werd dan weer wél geraakt bij het samen met Burt Bacharach gecomponeerde ‘Toledo’ dat later op de avond met ‘I still have that other girl’ – ook van hen beiden - zelfs nog werd overtroffen. Costello, af en toe eens kuchend tussen de nummers door, miste wonderwel geen noot in die laatste. Naarmate het concert vorderde werden publiekslievelingen alsmaar talrijker (‘She’, ‘Accidents will happen’, ‘(What’s so funny ‘bout) Peace, Love & Understanding’ en ‘I want you’) en met een onversterkt ‘Couldn’t call it unexpected’ en Costello die op wandel ging in de statige zaal leek aan een bijzonder concert een einde te komen maar dat was buiten ‘Alison’ gerekend die iedereen finaal uit het pluche deed recht veren. Een zichtbaar tevreden Costello beval Steve Nieve naast hem te komen staan en beiden namen buigend afscheid. Nu al hopen we hartsgrondig dat Costello, in welke gedaante dan ook, nog gauw eens op zijn stappen terugkeert. Je weet immers maar nooit met dat opklimmen van de jaren.