Onze 20 van '23

Onze muzikale staalkaart van 2023 (volgorde niet van belang):

Inhaler – If you’re gonna break my heart
Stilaan wordt geen verwijzing meer gemaakt naar… (ja, naar wie nu eigenlijk ook weer?).

Jimmy Diamond – In the dark
Strand Of Oaks huurt dit Hollandse trio al jaren in als begeleiders. Wij zijn ook fan zonder Timothy Showalter erbij.

DeWolff – Nighttrain
Er sporen tegenwoordig nachttreinen richting enkele Europese grootsteden, al zouden we déze afraden voor wie de afstand slapend wil overbruggen. Uit het meest “classic” Classic Rock album van het jaar.

Nothing But Thieves – Overcome
Geen nieuwe plaat – hun 4^e nu - zonder alweer een anthem op het lijf geschreven van een volle festivalweide. Wedden dat ze met hun volgende album het Sportpaleis vullen?

BLUR – The Narcissist
We schrijven het hier niet graag maar voor ons loste het comeback album de verwachtingen, die waren gecreëerd met de singel, niet in. Het is dan ook een géweldige singel.

Wilco – Evicted
Weer zo’n pittoresk nummertje uit de koker van Jeff Tweedy dat in de nazomer dagenlang op repeat stond bij ons.

Dylan LeBlanc – No promises broken
De grote singer-songwriters kijken in het peloton even achterom en zien dat deze Dylan hen alsmaar dichter op de hielen zit.

Cleo Sol – Please don’t end it all
De Londense was in het afgelopen jaar minder zichtbaar dan Raye, ook een opgemerkte verschijning, maar kaapte met “Gold” wel onze felbegeerde titel van “Album van het jaar” weg.

Queens Of The Stone Age – Emotional Sickness
Waar een flinke dosis echtelijke en medische problemen niet allemaal goed voor is. Ook aan het live-front bleken de Queens nog steeds een certitude te zijn.

Iggy Pop – All the way down
Jammer genoeg zag Iggy zijn laatste plaat live nagenoeg helemaal over het hoofd op Werchter. Niettemin toch een 5* concert (zoals u in onze vorige blogpost kon lezen).

Rival Sons – Mosaic
Een groep die wat ons betreft beter zou aarden op een Brabantse dan op een Kempense (Graspop) weide. Ze overstijgen immers al lang het genre waarin ze te gemakkelijk worden gecatalogeerd, ten bewijze deze en nog veel andere songs van hen.

Steven Wilson – What life brings
Niet alles wat onze helden voortbrengen omarmen we onvoorwaardelijk, een stelregel waarmee Wilson ons op meesterlijke wijze blijft uitdagen. ‘The Harmony Codex’ drukten we alvast weer iets steviger tegen de borst dan voorganger ‘The Future Bites’.

The National – Tropic Morning News
We zijn geen fan van het concept “twee platen in één jaar” omdat dit veelal een gemiste kans is om er één straf album uit te puren. Dit gezegd zijnde: in ’23 was er geen ontkomen aan The National.

Gaz Coombes – Long live the strange
Minstens goed voor 1 ‘Greatest Hits’ album met Supergrass maar solo minstens even boeiend.

Peter Gabriel – i/o
De man die ons 21 jaar liet wachten op nieuw werk. Voor deze ’20 in ‘23’ was er keuze ten over op ‘i/o’.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song
Eén release was voldoende om deze lijst te halen: een overweldigende cover van een Nick Drake nummer voor hommage-album ‘The endless coloured ways’.  

Grian Chatten – Fairlies
Alleen écht grote groepen hebben ook een zanger die niet opgemerkt een straffe soloplaat uitbrengt.

The Lathums – Say my name
Aanvankelijk hadden we het wat lastig met de stem van zanger Alex Moore maar sinds we daar voorbij zijn kunnen The Lathums niet veel meer verkeerd doen voor ons.

City and Colour – Underground
“Treat each day as the gift it is - I don't wanna be running -  Until I'm underground” 
Uithuilen en troost vinden bij de charismatische Canadees Dallas Green.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Open the door, see what you find
Liam – sorry voor ons taalgebruik – suckte voor veel volk op Werchter maar Noel schitterde in Stekene voor veel minder. U kan beslist veel grotere onrechtvaardigheden bedenken van het voorbije jaar.