Update #13 december 2023: Living Colour – #5albumsfinal – Jaarlijstje Albums ‘23 - Het Concertief Geheugen – Concerten ‘23

Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal of weide hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Een paar onverwoestbare songs, een debuut dat het tot klassieker heeft geschopt (‘Vivid’), een zanger met een krachtige stem én charisma (Corey Glover), en muzikanten die op hun respectievelijke instrumenten elk als een autoriteit worden beschouwd. Dat deze combinatie niet garant staat om hier de hoogste waardering weg te kapen bewees Living Colour (9/12, **) laatst in De Casino. De groep startte immers zo rommelig (‘Middle Man’) dat we even dachten dat enkele beginnelingen uit de plaatselijke muziekschool het voor de grap van de heren Glover, Reid, Calhoun en Wimbish hadden overgenomen, ook achter de mixtafel trouwens. Niet dus. Ook ‘Memories can’t wait’ (een Talking Heads nummer dat de groep zich al sinds hun begindagen toe-eigent) was een oorlogsverklaring aan onze gehoorgangen. Het samenspel werd naarmate de set vorderde gelukkig wel wat hechter maar dat leverde helaas niet meteen een beter concert op en dat had alles te maken met de discutabele keuze om hun derde langspeler (en niet hun eerste zoals verkeerdelijk op de site van De Casino aangekondigd) in het midden van de set te parkeren. ‘Stain’ is allerminst een hapklare brok muziek en bevat met ‘Nothingness’ en ‘Bi’ slechts twee bescheiden hitjes die ook destijds al het grote succes niet konden verlengen. Neen, om daar nog een glimp van op te vangen was het wachten tot diep in het concert wanneer ‘Cult of personality’, ‘Love rears its ugly head’ en ‘Solace of you’ voorbij kwamen en gelukkig de avond op de valreep nog van de ondergang hebben gered. Frappant hoe dezelfde rommeligheid die we ervaarden in Sint-Niklaas ons ook was bijgebleven van hun bezoek aan de Gentse Vooruit in 1989. Dan besluiten we hier gemakkelijkheidshalve maar dat Living Colour ons op plaat beduidend beter ligt dan live.

U zal er de slaap niet voor gelaten hebben wellicht maar om onze november update niet te overladen schoven we de afloop van de #5albums polls door naar december. Met het jaareinde in zicht is het nu immers toch “lijstjes-tijd”. Zelf gaven we samen met honderden andere Tweeters de voorbije twee-en een half jaar ook periodiek onze top 5 per muziekjaar (vanaf 1963) door. Dat resulteerde onlangs in een “much anticipated” finale met de 100 beste albums van de voorbije 60 jaar. Daarin was het debuut van The Stone Roses volgens de stemming de meerdere van The Beatles (‘Revolver’) en Radiohead (‘OK Computer’). De top 10 werd vervolledigd met albums van (in volgorde) The Cure (‘Desintegration’), The Smiths (‘The Queen is dead’), David Bowie (‘Ziggy Stardust’), Pink Floyd (‘Dark side of the moon’), opnieuw Bowie (‘Hunky Dory’), The Clash (‘London calling’) en Velvet Underground & Nico (s/t). Stof tot discussie, dat zeker, maar het meest opmerkelijke feit van deze online poll was toch dat de top 100 geen enkele plaat bevatte die na de millennium wissel was uitgebracht. Een klassieker wordt je dus klaarblijkelijk niet op jonge leeftijd of – zo gek nog niet - de voorbije 23 jaar werd gewoon geen plaat gemaakt die werken van oudere datum in de schaduw zet. Ook al zijn we aan enkele recentere albums écht wel verslingerd geraakt, wanneer ons gevraagd wordt om ze “aller tijden”  te rangschikken belanden deze van recentere datum ook bij ons achteraan in de rij. In dit stadium geldt dat evenzeer voor de in 2023 verschenen albums. Naar goede gewoonte hebben we ook die in een jaarlijstje gezet:

1.  Cleo Sol – Gold
2. Dylan Le Blanc – Coyote
3. Noel Gallaghers High Flying Birds – Council skies
4. City And Colour – The love still held me near
5. Dewolff – Love death & inbetween

Op (5) capteert het Hollandse trio in de studio eindelijk wat hen live onweerstaanbaar maakt. “The most classic ‘Classic Rock’ album of the year” haalde met dat perfect definiërende compliment zelfs de eindejaarslijst van het gezaghebbende Britse magazine met dezelfde naam. Op (4) kunnen tranen vloeien en troost worden gezocht voor alles wat verlieslatend was in het voorbije jaar. Ook live was City And Colour een revelatie voor ons. Het sfeervolle (3) stond voor en na dat de oudste Gallagher op Crammerock had gezegevierd wekenlang op repeat.  Met (2) maakte de 33-jarige Amerikaan uit Louisiana een flinke sprong voorwaarts in het peloton van singer-songwriters en zit daarmee de grote namen alsmaar dichter op de hielen. Het bedwelmende (1) roept Sade- vergelijkingen op maar staat vooral geheel op zichzelf. Door amper op te treden hangt er rond De Londense met Servische, Spaanse en Jamaicaanse roots bovendien ook een ferme waas van mysterie die wanneer het dan toch gebeurt (bij Jools Holland), haar ster alleen nog meer doet schitteren.

Ook in de podcast ‘Het Concertief Geheugen’ wordt een lijstje aangelegd al moet daar gelukkig geen  volgorde worden bepaald. Nog persoonlijker is immers een keuze voor een concert dat door één praatgast memorabel genoeg wordt bevonden om er een uur zendtijd (op Urgent FM, zaterdagochtend van 10 tot 11) aan te besteden én in een afgeleide podcast te worden vereeuwigd. Zelf mochten we er met het Nick Cave concert op Werchter 2013 de spits afbijten maar er volgden inmiddels tal van eerbiedwaardigere lieden uit allerlei hoeken die concerten kozen van Bruce Springsteen, Underworld, TC Matic en The Rolling Stones. De gastheer geraakt steevast tot achteraan de tong van elke praatgast om de concertbeleving van toen terug op te roepen. Wie anderen even gepassioneerd als zichzelf over concerten wil horen vertellen mag zich blindelings abonneren op deze podcast of op zaterdagmorgen afstemmen op Urgent.fm.

Volgende concerten van 2023 vullen alvast ons concertief geheugen aan: Sam Fender, Danielle Ponder, Iggy Pop, Gabriels en The Haunted Youth (Werchter), Ryan Adams, Natalie Merchant, Glen Hansard (Koninklijk Circus), Paul Weller (Rijsel, De Roma), Devon Allman, Robert Jon & The Wreck (Blues Peer), My Morning Jacket (De Roma) en Dewolff (AB). In één van onze maandelijkse updates doorheen het afgelopen jaren waren ze allemaal verzekerd van de hoogste waardering (*****) wat de volgorde hier dus wat willekeurig maakt. Alleen Fender staat daar misschien niet zo toevallig als eerste. Als we daartussen één concert moeten aanduiden als het beste is het toch weer de Newcastle Springsteen. Voor het eerst in onze bloggeschiedenis zetten we dus 2 opeenvolgende jaren dezelfde op kop want na de afzegging vorig jaar (maar we hem gelukkig wél hadden gezien in Frankfurt), blies Fender in ’23 ons opnieuw van de sokken op Werchter. Zelden ook zo lang naar een concert uitgekeken om dan nog eens alle verwachtingen te zien worden ingelost. De kroniek van een aangekondigde triomf zeg maar.  

Alvorens 2023 definitief onze archieven wordt ingeduwd brengen we u hier weldra nog een laatste post waarin we voor de 10^e opeenvolgende keer 20 songs van het afgelopen jaar op een rij en in een afspeellijst zullen zetten.