Slechts drie dagen verwijderd van de aan hem gewijde ‘Belpop’ documentaire op Canvas hield Daan, voor het eerste van 7 avonden met XL-band, halt in het cultuurcentrum van Sleidinge (20/11/09), een eerder ongewone locatie voor de man die al jaren een spoor van goede concerten trekt langsheen Vlaamse zalen en festivals. Zijn muziek hebben we dus voorlopig alleen maar rechtopstaand gesmaakt wat ons reuze benieuwd maakte naar hoe het de man uit Berchem zou vergaan in de confrontatie met een (bij aanvang) zittend publiek.
Op zijn laatste plaat “Manhay”, een Ardens dorpje in de buurt van zijn eigen buitenverblijf, liet Daan de batterij synthesizers grotendeels zonder stroomtoevoer aan de kant staan en viel de keuze wat meer op instrumenten van vlees en bloed. Die lijn werd live alvast doorgetrokken in de eerste helft van het concert in Sleidinge met hoofdzakelijk nieuwe songs die nog perfect genietbaar waren vanuit het pluchen zitje: “Your eyes” voor dochterlief, een hitsig “Bad boy, bad girl”, het briljante “Exes” en ‘Daan in Johhny Cash verpakking’ voor nieuwe singel “Icon”. Daan, half man half imago, de ogen verborgen achter een flashy zonnebril, was als muzikant gauw op dreef maar ontdooide als mens pas na enkele nummers om dan het publiek te bedanken voor de snelle uitverkoop van kaartjes voor dit concert (“Jullie gingen er dus drie maanden geleden allemaal vanuit dat ik vanavond goed zou zijn”). De muzikanten die Daan achter zich had staan lieten zich beluisteren als een hecht blok waar geen enkel detail, drumster Isolde Lasoen die de cymbalen zacht betokkelt (!), aan de geluidstechnicus ontsnapte. Slechts met mondjesmaat keek de groep in het eerste uur achteruit: “1969”, “The player” en het van een dartel trompetje voorziene “Flower of Shanghai” uit zijn Bobbejaan Schoepen-project waren de weinige uitzonderingen. Pas met “Bridge burner” voelde je voor het eerst het concert lichtjes overhellen naar de Daan die we tot voor Sleidinge gewoon waren; namelijk één met een venijnig synthesizer arrangement die alle beweeglijkheid wil testen in de aanwezige onderste ledematen. Het pluchen zitje werkte plots wat remmend. Dat hield Daan echter niet tegen om het concert verder in vertrouwder vaarwater te sturen met eerst een stukje Dead Man Ray, het betere werk uit “Victory” (de titelsong en “Lie”) en een stimulerend “Swedish designer drug”. Het concert mondde tenslotte – voor een quasi volle zaal nog steeds zittend - uit in een heerlijk “Crawling from the wreck”. De bisronde ving aan met een verrassende cover van “Fuzzy”. Na zowat alle uithoeken van de popmuziek te hebben verkend het voorbije anderhalf uur voegde Daan er als een ware kameleon met deze culthit van Grant Lee Buffalo uit ’94 ook nog eens een streepje (lome) gitaarrock aan toe. Het cultuurcentrum veerde pas helemaal recht toen “Housewife” werd ingezet en Sleidinge zich ongeneerd overgaf aan een grand cru uit de Belgische (dans-)muziek. Alleen het akoestische “Icon”, met de voltallige XL-band achter één microfoon, hield de zaallichten nog twee minuten langer gedoofd.
Hoe hard we het Sleidinge ook gunden, dit was een concert dat de Gentse Vooruit onbetwist op zijn najaarsprogrammatie had moeten zetten. In tegenstelling tot een toekomstige akoestische toer was dit een uitstekend en genietbaar maar tegelijk ook volbloed Daan concert dat onmogelijk zijn volle effect kon genereren voor een zaal met stoelen.
No comments:
Post a Comment