Waarom zou een mens in hemelsnaam nog The Tragically Hip moeten kennen? Het moment dat dit Canadese vijftal ‘the next big thing’ werd genoemd ligt al 17 jaar achter ons en op wat bescheiden radio aandacht na voor singels als “Courage”, “Ahead by a century”, “My music @ work” en “Bobcageon” werd de voorbije jaren nog weinig ophef gemaakt rond nieuw plaatwerk; nu ook weer niet met nummer 12 in de rij “We are the same”. Nochtans sloeg de groep (net als bij voorganger “World container”) voor dit album opnieuw de handen in mekaar met succesproducer en landgenoot Bob Rock, een man die een speelgoedblokfluit kan doen klinken als een doedelzak (zie Bon Jovi). Dankzij (of spijts) deze Meneer Rock klinken The Hip trouwens radiovriendelijker dan ooit tevoren en dat ironisch genoeg op het moment dat de groep zo goed als helemaal de vergetelheid is in geraakt. Dat er toch nog interesse in de groep is bewees een net niet volgelopen AB vorige zondag. Net als de groep – 25 jaar lief en leed samen – zijn ook hun fans duidelijk met hen vergroeid geraakt.
De avond was door de groep in twee sets verdeeld met een twintig minuten durende pauze tussenin. Een zeer ongelukkige keuze vonden we dat want tegen de tijd dat de koffie werd geserveerd waren wij net lekker opgewarmd. Met een felle start (oudje “New Orleans is sinking”) en ondanks een wat mak vervolg met nieuw werk (“Morning moon”) had de groep met “Courage” en een zinderend “Fully completely” in deel 1 al snel hun vertrouwde vormpeil te pakken. Zanger Gordon Downie had inmiddels al meer afstand op het podium afgelegd dan een Rode Duivel op een doorsnee interland en dat terwijl hij ondertussen zijn lichaam volop gebruikte om wat expressie aan de muziek toe te voegen en trucjes uithaalde met een dozijn – door een roadie naar hem toegeworpen – witte zakdoeken. In deze tijden van griepepidemieën een absoluut fout gebaar dat door de Belgische griepcommissaris Van Ranst op weinig applaus zou kunnen rekenen. In de AB trok Downie er alleen maar meer aandacht mee. De onderbreking middenin sloeg echter in als een plaspauze na het voorspel: het was erna wat moeilijk om terug in de sfeer te komen. De groep nam dan ook niet de meest evidente optie door bij de aanvang een kampvuurkwartiertje in te lassen met drie akoestische songs die naar ons gevoel te weinig het vuur aan de lont staken. Een song als “Bobcaygeon” deed dat later wel maar dan lag de weg naar de finale al helemaal open. Tijdens “My Music @ work” liep Downie, met de microfoon naar iedere concertganger in de aanslag, nog een rondje door de zaal; een gebaar dat kon rekenen op de ijver van tal van instant gsm reporters (al moet iemand ons bij gelegenheid eens komen uitleggen wat de zin is van zo’n wazig 'You Tube' filmpje). Het leidde in alle geval de aandacht wat af van een op dat moment toch wat minder secuur musicerende groep die aardig in de weer was met het (een tikkeltje routineus) afwerken van een rondje classics (“Ahead by a century” en “Springtime in Vienna”). Ook het recentere werk (“In view”) had intussen blootgelegd dat de groep nog opvallend weinig weerhaakjes bevat in vergelijking met hun wat oudere werk. Gladder is in het geval van The Tragically Hip dan ook zeker niet beter. Deze laatste stelling won nog aan kracht toen in de bissen “Grace, too” uit '94 te voorschijn kwam. Dit nummer, exemplarisch voor de doorbraak die er niet mocht komen halverwege de jaren 90 en opener van hun moeilijkste plaat “Day for night”, was het Koninginnestuk van de avond. Met dat bezwerende ritme, die aanzwellende gitaarpartij, het diepe baslaagje en de huiveringwekkende zang van Downie kwamen we in de AB pas echt dicht in de buurt van de betere duiveluitdrijving.
The Hip haalde vorige zondag lang niet het constante hoge niveau dat we – verwende jongens als we zijn - van hen intussen gewoon zijn maar in hun geval levert zelfs een half geslaagde avond gelukkig nog steeds een goed concert af.
No comments:
Post a Comment