Elbow Vorst/Brussel 5/11/11

Bijna dag op dag 10 jaar geleden speelde Elbow naar aanleiding van hun eerste plaat “Asleep in the back” een club concert in de Ancienne Belgique. Wie er toen bij was kan zich nu trots op de borst kloppen want het vijftal uit Ramsbottom, even buiten Manchester, is intussen een topper geworden die moeiteloos grote concerthallen als Vorst-Nationaal weet te vullen. Afgelopen zomer schitterde Elbow nog op Werchter wat hen voor de derde keer op rij lovende recensies opleverde. Er zijn weinig groepen waarvan we kunnen zeggen dat ze live op constant hoog niveau blijven, Elbow is er één van. Alle concerten die we van hen immers hebben gezien (4) blijven even sterk nazinderen. Daar moest gewoon nog een avondje Vorst aan toegevoegd worden. Voorprogramma Howling Bells uit Sydney kon alvast niet bekoren met hun aan Throwing Muses verwante noisy gitaarpop. Zangeres Juanita Stein had bovendien het soort sirene in de stembanden die wij het liefst van al afblokken met een paar oordopjes. Ook al draait de groep al enkele jaren mee en hebben ze zopas een nieuwe derde plaat afgeleverd, hun geluidstechnicus wist duidelijk geen raad met de betonnen bunker van Vorst. Klokslag negen uur zette een enthousiaste zaal zich schrap voor Elbow die, nog voor één noot was gespeeld, zich al konden laven aan een overweldigend applaus dat terecht nog heftiger oplaaide na de majestueuze opener “The Birds”. De groep liet zich (zoals ook op andere gelegenheden) live aanvullen met een strijkkwartet. Eén van de dames daartussen gezeten vulde zanger Guy Garvey trouwens ook geregeld mooi aan met tweede stem. In de anderhalf uur durende set bracht de groep een selectie uit hun twee meest recente platen, niet toevallig ook hun twee succesvolste. Fans van vroegere datum moesten wachten tot één van de drie bissen, zeer zeker ook één van de hoogtepunten: “Station approach” uit het voor velen wat anonieme “Leaders of the free World”. Niet dat dit de kwaliteit van het concert naar beneden haalde maar ietsje meer pré “Seldom seen kid”- materiaal had wat ons betreft geen kwaad gekund. Het feit dat “Newborn” van de setlist is afgevallen krijgen we toch maar moeilijk verteerd. Net als in Werchter gooide diezelfde Garvey opnieuw al zijn ontwapende charme in de strijd om het publiek voor zich te winnen. Misschien een tikkeltje vreemd want waar in Werchter nog zieltjes waren te winnen predikte de groep in Vorst voor eigen kerk. Armen de lucht in voor “Mirrorball”, wuiven op het ritme van “Loneliness of a tower crane driver”, even oefenen voor het koor van “Grounds for divorce”,… geen moeite werd door hem gespaard om het publiek te betrekken bij het concert. Ook tussen de nummers door werd niet op een momentje méér of minder gekeken om wat gedachten uit te wisselen. Zo vroeg Garvey bij voorkeur hun muziek niet van het net te plukken want dat zou hem (knipogend) een yacht minder kunnen opleveren. Ironisch genoeg merkte hij op een gegeven moment zelf op een soort Jim Kerr pose te doen. Laat het nu net die volksmennerij zijn waar Garvey zich het best ver weg van houdt. Hopelijk komt hij tijdig tot dat besef want in Vorst flirtte hij al eventjes met de (over)verzadigingsgrens en haalde het – toch een puntje van kritiek – een beetje de vaart uit het concert. Een groep als Elbow heeft immers muzikaal genoeg zeggingskracht. Nummers als “Grounds for divorce” en het orkestrale “Some riot” geraken ook zonder veel gebaren aan een verpletterend applaus. Dat ook “Lippy kids” bedolven werd onder dat laatste lag voor de hand, net als het massaal meegezongen “Open arms” (nog voor de singel persing een ware Elbow classic trouwens). In de bissen zette “One day like this” een punt achter een prima concert dat tegelijk het aura van een triomftocht droeg. Met een pak complimenten (“You are beautiful people!”) zwaaide Garvey de zaal uit. En dat dus aan een publiek dat al een avond lang getuigde van onvoorwaardelijke trouw. Hij zal het dus wel menen!