Elvis Costello Elisabethzaal/Antwerpen 9/11/11

Lang hebben we niet getwijfeld om eerder op het jaar dit avondje Costello (solo) te boeken. Voor een man die singelgewijs onze ontluikende liefde voor de popmuziek mee heeft helpen kleur geven op de grens tussen de jaren 70 en 80 hebben we immers een groot respect, al moet u ons niet meteen tot zijn trouwe aanhang rekenen, daarvoor zijn we doorheen de jaren niet diep genoeg gegaan in de mans uitgebreide discografie. Ook door een wat ongelukkige Marktrock passage enkele jaren geleden koelde onze Costello liefde wat af. Beide tegenindicaties hinderden echter niet om gezeten in het wat ongemakkelijke gestoelte van de statige Elisabethzaal samen met heel wat trouwe volgelingen toch ruim twee uur lang mee aan de lippen te hangen van Declan Patrick Aloysius McManus, zoals Costello bij de burgerlijke stand bekend is. Costello had als voorprogramma het uit Georgia afkomstige Larkin Poe mee uitgenodigd. Met het wegvallen van zus Jessica (verloven en studeren) is dit groepje eigenlijk het vervolg op het jonge country en folktrio The Lovell Sisters. Met slechts enkele ep’s op hun palmares maar een pak podiumervaring als die Lovell Sisters in de kuiten stonden Rebecca en Megan, aangevuld met een gitarist en een drummer, als Larkin Poe opvallend zelfzeker op het Antwerpse podium. Vooral Rebecca bleek naast een verdienstelijke zangeres en uitstekende mandolinespeelster ook nog eens een charmante podiumpersoonlijkheid te zijn die tussen de nummers ongeremd het publiek toesprak. Het feit dat ze ook haar bewondering voor Costello meermaals uitte hielp natuurlijk om de brug te slaan met het publiek. Ondanks de totale anonimiteit van waaruit dit viertal in Antwerpen kwam opgedoken wisten ze toch onze aandacht 40 minuten vast te houden. Onze affiniteit met genregenoten als The Indigo Girls, Bonnie Raitt en recenter Lissie hielp wel. In de pauze bleven de instrumenten van Larkin Poe onaangeroerd staan op het podium wat meteen aangaf dat Costello nog wat van plan was met hen. Eerst ging hij echter akoestisch ruim een uur kris kras door zijn eigen oeuvre alvorens hen een eerste maal terug op het podium te roepen. Hits werden duidelijk niet geschuwd getuige daarvan een openingskwartier waarin “Oliver’s army”, “Veronica”, “Good year for the roses” en “New Amsterdam” opgenomen waren. De laatste kreeg er “You’ve got to hide your love away” van The Beatles doorheen gewerkt. Zo een concert kunnen openen, het is niet iedereen gegeven. Costello waagde er zich zelfs een aantal keren aan om zonder versterking aan de rand van het podium een nummer in te zetten of af te werken. Momenten die zelfs nog meer beklijfden dan met de stekker erin. Deel 1 vonden we nog het sterkst in de (voor ons) minder herkenbare passages: “Bedlam”, “A slow drag with Josephine”, “Jimmie standing in the rain”, “Bullets for the new born king” en “Either side of the same town”. “Everyday I write a book”, een song die hij zelfverklaard haat, kreeg een complete make-over die ons, te verknocht aan het magistrale origineel zeker(?), bijgevolg niet kon bekoren. Kort voor de bissen trof “Red Shoes” en een met assistentie van Larkin Poe gebracht “Briljant mistake” wel helemaal raak. De samenzang met de eerder vermelde Rebecca Lovell konden wij overigens wel appreciëren. Costello is geen man die komt voor half werk en biste er vervolgens goed geluimd nog een uur bij. Daarvan onthouden we vooral een onverwoestbaar “Alison”, “I don’t want to go to Chelsea” (met Larkin Poe erbij), “I hope” en “Blame it on cain”. Met “I want you” en “Shipbuilding” hadden we – met alle respect voor hun klassieke status – ook op plaat al heel wat minder voeling mee; hun aanwezigheid in Antwerpen veranderde daar niets aan. Het talent van Costello, als songschrijver, vertolker en performer, stond in Antwerpen buiten kijf. We hadden met dit soloconcert echter voor onszelf wel gespeculeerd op een flinke toename van onze liefde voor de man en zijn muziek maar daar voelen we 48 uur na de feiten jammer genoeg nog niet veel van. Dit alleen aan Costello toeschrijven is evenveel als vloeken na de hoogmis. Misschien hebben we hier te maken met een "groeiconcert". Vraagt u het ons over enkele maanden nog eens wat we er van vonden…?