Onze eerste afspraak van dit seizoen mag in onze wereld van muziek niet onbesproken blijven m.n. de première van Begijn Le Bleu’s nieuwe theatershow “Een beschaafde jongen” (1/10). De Waaslandse cabaretier mag wat ons betreft zo stilaan doorbreken in brede lagen van onze bevolking. Dat dit wel het geval is bij onze Noorderburen maakt het wat ons betreft des te dwingender. In 2005 kaapte Begijn de jury en publieksprijs weg op het Nederlandse Camaretten festival maar deze “Beschaafde jongen” is Vlaamser dan z’n prijzenkast doet vermoeden. In een voorstelling waarin Le Blue typetjes neerzet per strekkende meter – geen idee hoe ze in Nederland z’n dialect weten te begrijpen - is het vergeefse moeite om de lachspieren stil te houden. Als weinig anderen, of ze moeten gezegend zijn met de familienaam Deprez of Helsen, weet hij slim om te springen met het begrip humor. Het mag neigen naar vulgair maar nergens komt de onderbroek kniehoog te hangen. Aan het eind van de voorstelling zit ook zijn hilarische Brel bewerking “Tiete pakke”. Vergeet het legioen omhoog gevallen stand-up comedians uit de Casino, dit is the real thing (nog tot mei volgend jaar her en der te zien).
Country is doorgaans niet aan ons besteed tenzij u een Johhny Cash plaat van onder het stof haalt of Emmylou Harris op ons loslaat. Net omdat ze juist namen als die twee eren hadden we onszelf toch overhaalt voor een avondje met de ‘Country Ladies’ Tine Reymer, Nathalie Delcroix en, opvolgster van Eva De Roovere, Riet “JackoBond” Muylaert (14/10). Orkestmeester was Wigbert die in zijn rangen (nog) schoon volk als Axl Peleman, Ron Reuman en Björn Ericsson in de ogen mocht kijken. Er werd door eerder genoemde dames voortreffelijk gezongen en ruim anderhalf uur verzorgd gemusiceerd door de begeleidende heren maar met de Gentse kanaalzone in plaats van een prairie op een steenworp van de Stroming misten we toch een beetje gepast kader voor dit concept. Verzekerd van een ruim assortiment klassiekers (“Jolene”, “Jackson”, “9 to 5”, “Stand by your man”) waren er na afloop desalniettemin weinig ontevreden gezichten op te merken in Sleidinge.
Heel wat avontuurlijker ging het er aan toe tijdens “Dancing with the sound hobbyist” van wat tegenwoordig niet meer gewoon Zita Swoon heet maar er het achtervoegsel Project (15/11) moet bij verdragen. Met een prominente rol weggelegd voor danser Simon Mayer dwingt deze voorstelling – concert is een te beperkte term - om ogen en oren maximaal te laten samenwerken. Er is heel wat in elkaar geknutselde percussie die samen met meer conventionele instrumenten een collectie songs ten gehore brengen die niet ver weg liggen van wat als vertrouwde Zita Swoon kan worden bestempeld (of ruwe ideeën er voor). Wanneer Eva en Kapinga Gysel nadrukkelijk naar voor werden geschoven (“Maridadi”) schitterde dit fascinerende avondje op zijn meest. Alle respect voor Stef Camil Carlens die hiermee gedurfd alle zekerheden (van zichzelf en zijn groep) overboord gooit en toch staande blijft. Een aanrader.
Admiral Freebee (2/12) staat momenteel in de belangstelling met een verzamelaar die de wat ironische titel “Wreck collection” meekreeg. Het is, de ware admiraal, Tom Van Laere’s overtuiging dat er door hem nog heel wat goeds te maken is in de toekomst. Als trouwe koper van zijn plaatwerk maar minder groot liefhebber van zijn live prestaties zagen we wel brood in zijn hernomen initiatief om nog eens solo de culturele centra af te gaan. Van één ding zeker – de versterker gaat niet op 10 – nestelden we ons comfortabel in het gestoelte van ons geliefd cultureel centrum. Van Laere liet eerst enkele volbloed akoestische songs spreken (w.o. een mooi “Blues from a hypochondriac”) alvorens zelf het woord te nemen. Hij vertelde verheugd te zijn dat in Sleidinge zijn rider voor het eerst in zijn artiestenbestaan correct was opgevolgd want… eindelijk stond de zaal dicht bij een psychiatrisch ziekenhuis. Het was niet het enige moment waarop hij de kolderieke toer op ging. Later in de set werd er ook nog goed gelachen met verwijzingen naar ‘The Voice van Vlaanderen ‘ en zorgde een in zijn vleugelpiano verstopte roze telefoon ook voor (voorspelbare) hilariteit. Tussen dit alles door plukte Van Laere kris kras songs uit zijn 4 cd’s tellende discografie. “Wild dreams of new beginnings”, “Perfect town”, “Rags’n’run”, “Recipe for disaster”, het recentere “Look at what love has done” en “Oh darkness” kwamen allemaal voorbij in doorleefd gebrachte uitvoeringen. Ook het van Dylan geleende “Man in the long black coat” maakte best indruk. In de bissen ging ‘den admiraal’ in op het verzoek om “Lucky one” te spelen gevolgd door – ook op verzoek van de voorste rij – het ietsje meer funky ingekleurde “Always on the run”. Door in die laatste James Brown’s “Sex machine” te verwerken lag het copiëren er misschien ietsje te dik op maar tegen die tijd had Van Laere alle sympathie te pakken die er te rapen viel in Sleidinge. Niet onvergetelijk maar toch meer dan leuk dit avondje Admiral Freebee solo, zullen we het daar maar op houden.
No comments:
Post a Comment