Aan de amper 21 jarige Ed Sheeran was het voorbije jaar geen ontkomen aan. Zijn debuutplaat ‘+’, ondertussen al een jaar uit, leverde hitsingels per strekkende meter af en alle grote Europese festivals kregen hun affiches niet door de drukpers vooraleer ze zich van de komst van deze jongeman hadden verzekerd. Sheeran is groot in al zijn eenvoud. Slechts gewapend met een aftandse akoestische gitaar en een hoofd vol eigen songs is geen publiek te klein of te groot om niet voor de bijl te gaan. Dan hebben we het nog niet gehad over z’n ontwapende charme. Geen (schoon)moeder die deze jongen met aaibaarheidsfactor 10 voor een gesloten deur zou laten staan.
Wegens al maanden uitverkocht in Brussel namen we maandag ll. dan maar de wijk naar het niet verder afgelegen Noord-Franse Rijsel. De ‘wij’ in dit verslag is in de eerste plaats de twaalfjarige zoon die ‘+’ rekent tot zijn platen van het afgelopen jaar. Sheeran maakte zijn opwachting in Le Splendid, een zaaltje dat nog een pak kleiner is dan onze Gentse Vooruit.
Jonge vreugdekreten stegen op toen Sheeran werd voorafgegaan door de al even aaibare Mike Rosenberg alias Passenger in het voorprogramma. Deze Brit die volgens hetzelfde recept als Sheeran de wereld aan zijn voeten wil (maar nog niet heeft kunnen) krijgen werd in Lille bijzonder hartelijk ontvangen. Toen die, met toch al enkele albums achter zijn naam, voor het 2e nummer uitpakte met een Simon & Garfunkel cover begonnen onze tenen toch lichtjes te krullen. Wat reclame voor zijn Facebook pagina later eindigde hij met het recent in populaire lijstjes opduikende en aalgladde “Let her go”. Passengers’ verdienste: onze verwachtingen naar Sheeran de hoogte induwen.
Dat Sheeran zijn jeugdige zekerheden (inclusief een warme nest) al voeg had ingeruild voor een leven als singer-songwriter wekt bij ons grote bewondering op. Het succes is de jongeman dan ook niet in één dag komen toegewaaid maar na jaren busken en vooral veel spelen in café’s voor de spreekwoordelijke 5 man en een paardenkop. In Rijsel mocht hij nog eens aan de bak voor een kleine duizend toeschouwers en dat terwijl de lopende toer momenteel langs veel grotere zalen trekt. “Give me love” was een niet mis te verstane opener waar jong Rijsel zich maar al te graag op liet horen. Ondanks de kleinere zaal had dit concert met veel licht en videoprojecties arena allures. Gelukkig bleef de sfeer kleinschalig door een artiest die zich geenszins een ‘arena-ego’ aanmeet en voluit in interactie gaat met zijn publiek. “Wie niet wil zingen, staat op het verkeerde concert” riep Sheeran al vroeg uit. Een oproep die niet in dovemansoren belandde voor “U.N.I.”. Wat Sheeran – geen discussie: een tieneridool – onderscheidt van vele prefabvrienden is zijn songschrijvertalent en het naturel waarmee hij op een podium staat. Zowat alles van zijn debuutplaat passeerde de revue in een liveversie die de plaat quasi klinisch dood verklaart. “Lego house”, “Wake me up” en “Small bump” overstegen ver het gemiddelde kampvuurgehalte waarmee we ze vooraf hadden geassocieerd. Misschien op het randje van té zeemzoeterig maar wel heerlijk ambachtelijk in elkaar gezet en vooral goed gebracht in een alsmaar warmer wordend Rijsel. We hadden minder boodschap aan het lang uitgesponnen en met veel loops ingekleurde “You need me, I need you”. Nog niet gezien trouwens: één man en zo veel bombast… De Nina Simone cover “Be my husband” en het nu al klassieke “The A-Team” namen we ter compensatie. Sheeran’s sociaal netwerk werkt ook goed op het podium. Zijn gasten van de avond Julian Perretta en de terug op het podium gehaalde Passenger mochten delen in de feestvreugde en het succes dat Sheeran ook in Rijsel aantrok als euro’s naar een begrotingsronde. Voor onze metgezel had Netsky inmiddels qua streetcredibility Sheeran misschien een beetje voorbijgestoken, het concert in Rijsel was er daarom niet minder om.
No comments:
Post a Comment