Voor wie nog niet doorhad dat we niet voor één genre te vangen zijn komt nu dat moment. Gisteren voegden we hier ons Ed Sheeran verslag toe, vandaag brengen we ons relaas van het Opeth concert in de Brusselse AB afgelopen dinsdag.
Opeth is een progressieve metal band die door drijvende kracht Mikale Äkerfeldt in 1990 werd opgericht. Hij is het enige constante lid, voor de overige muzikanten was het een komen en gaan. Ook al werd de groep in hun begindagen snel in de armen gesloten door liefhebbers van death metal, met het invoegen van akoestische arrangementen en het gebruik van gitaar harmonieën lag de weg naar een veel breder publiek eigenlijk van bij het begin open. Toen Äkerfeldt met de jaren alsmaar nadrukkelijker liet horen ook over een gewone zangstem te beschikken was een wereldwijde doorbraak snel een feit. Collaboraties met Steven ‘Porcupine Tree’ Wilson zullen hier zeker ook van invloed op geweest zijn. Dat de groep inmiddels ook vlotjes de prestigieuze Londense Royal Albert Hall kan toevoegen aan zijn toerlijst zegt voldoende over het vergaarde krediet van deze Zweden.
In de AB werd de groep in hun voorprogramma vergezeld van genregenoten Anathema. Met zo’n dubbele affiche hoeft het niet te verwonderen dat de zaal ruim op voorhand was uitverkocht. Anathema wist dan ook met breed opgezette songs de AB in de juiste sfeer te brengen. Het niet onaardige “Closer” kon alvast rekenen op euforische reacties waarmee de groep zichzelf snel op eigen benen zag terugkeren naar de AB. Geen idee hoever droom en daad hier uit elkaar liggen.
Voor Opeth liggen vast nog enkele passages in de hoofdstedelijke concertzaal in het verschiet. Hun werk vindt in een genre dat moeilijk de oude goden van zich afschudt gelukkig stilaan toch de weg naar een groter publiek. De 'grunt' partijen van zanger Äkerfeldt worden per plaat ook alsmaar schaarser, mogelijks is er een verband met het voorgaande. In de AB liet de groep echter duidelijk horen desondanks het vertrouwen in het oudere werk nog niet verloren te zijn. In een ruim anderhalf uur durende set daalden ze heel wat jaren af in hun bestaan: van het oude “White cluster” ging het over het schitterende “Hope leaves” naar, met dat prachtige middenstuk, het recente “Häxprocess”. In die laatste voelden we trouwens hetzelfde beklemmende sfeertje dat ook ‘compagnon de route’ Steven Wilson in zijn platen verwerkt. Het geluid waarmee in de AB bruut met fluweelzacht werd afgewisseld was van een uitzonderlijke kwaliteit. Een mens zou naar een concert als dit niet zonder vertrekken maar oordoppen waren geheel overbodig. Frontman Äkerfeldt ontpopte zich tussen de nummers door bovendien ook nog eens als een innemend spreker. Stoïcijns kondigde hij één van de nummers aan als mogelijke eindwinnaar in de lijst van meest “shittiest” songs ooit… over 200 jaar. Verder merkte hij ook treffend op dat metalliefhebbers altijd blijven zweren bij de oudere platen en vaak hun neus ophalen voor de laatste. Wij voelden juist het tegenovergestelde. Het zal de AB worst hebben gewezen toen voor het slot werd uitgepakt met magnum opus “Blackwater park” uit 2001. De groep gooide na 9 lang uitgesponnen songs en geheel terecht onder luid applaus van een volle AB de handdoek in de ring.
Onze beleving van dit concert voelde wat schizofreen aan: als “latere” fans werden we een halve avond getest op onze reikwijdte wat het (metal)genre betreft. Het stak ons zeker niet tegen met Äkerfeldt als perfecte gastheer, het muzikale vakmanschap van de afzonderlijke muzikanten en een verbluffende klankbalans maar misschien moeten ze – om ons terug op de afspraak te krijgen - volgende keer toch maar eens de Koningin Elisabethzaal uitproberen. Zittend kunnen we muzikaal altijd wat meer hebben.
No comments:
Post a Comment