Two Door Cinema Club (TDCC) heeft niet bepaald een “unique selling proposition”. Met groepen als Vampire Weekend, Phoenix, Arctic Monkeys en The Strokes is het toch een beetje vissen in dezelfde vijver. Toch slaagde de groep er met “Something good can work” in om het zomergevoel van 2010 op StuBru langer te rekken dan het seizoen dat normaliter toelaat. Het Ierse drietal, live aangevuld met een wat anonieme maar erg efficiënte drummer, liet zich afgelopen jaren niet zonder succes overigens ook gewillig boeken op alle festivals met naam en faam.
Dat de vriendenkring rond TDCC zich momenteel wel erg snel vermenigvuldigt is opmerkelijk. Hun dit jaar verschenen tweede plaat “Beacon” baart niet meteen singels die hoger reiken dan de tip-lijsten maar kaartjes voor hun concerten in respectievelijk de Botanique en AB (volgende lente) verkopen sneller uit dan zoutzakken bij een aangekondigde sneeuwstorm. Ofwel tekenen alle Brusselse Ieren in Brussel gewoon telkenmale present? Feit is dat maandag de Botanique afgeladen vol zat en ook voorprogramma Kowalski daar van mocht meeprofiteren. Dat dit viertal éénzelfde muzikale richting uitgaat als TDCC hielp qua sfeerschepping . De lichtvoetige pop van dit Kowalski, weldra op een eerste plaat, moest hoe voorbeeldig ook gebracht later op de avond absoluut zijn meerdere erkennen in hun landgenoten bovenaan op de affiche.
TDCC eindigde in Brussel een eerste Europese luik dat was opgehangen aan hun tweede plaat. Daarmee passeerden ze voor de tweede maal dit jaar ons land nadat ze eerder al een goede beurt hadden gemaakt op het jongste Pukkelpop festival. Het vele toeren heeft van dit viertal ongetwijfeld één van de meest solide bands gemaakt die we de afgelopen jaren aan het werk hebben gezien. Van bij opener “Sleep alone” kon de geluidsman al achterover gaan leunen voor de komende vijf kwartier want iedere noot viel perfect op zijn plaats. Met compacte, vaak erg gedreven songs en korte pauzes tussendoor hield de groep er in Brussel erg de vaart in. We kregen haast het vermoeden dat er nog een late vlucht huiswaarts te pakken viel gezien het hoge tempo waarmee de groep het beste uit hun twee albums haalde. Daarbij werd geen enkele publiekslieveling over het hoofd gezien. “Undercover Martyn”, “I can talk”, het heerlijke “This is the life” en het al eerder vermelde “Something good can work” raasden voorbij met nauwelijks een hap adem van elkaar gescheiden. Bij die laatste hoorde eigenlijk een zonovergoten festivalweide als stroop op een versgebakken pannenkoek, het hielp gelukkig dat het in de Botanique broeierig heet was. Zanger Alex Trimble oogde ondanks het hectische toerschema nog erg fris maar onthield zich van praatjes met het enthousiaste publiek dat hij voor zich aantrof. Een beetje jammer misschien want in de weging tussen een goed en een uitstekend concert kan hier het verschil worden gemaakt. De songs hangen tekstueel nogal losjes aan elkaar – veel dieptepsychologie hoeft u er niet in te zoeken – maar zijn zo heerlijk aanstekelijk dat een mens er wel blij gezind van moet worden. Dat overviel ons al op Werchter vorig jaar en dat was in de Botanique niet anders. Ook het nieuwe materiaal, ietsje snediger dan op debuut “Tourist history”, gaat er bij ons in als koek: “Wake up”, “Handshake” (creatief met Depeche Mode invloeden) en bis “Someday” (Editors light) vormden naast de oudjes een perfect geheel. Voor slotnummer “What you know” was, sorry voor onze buren, dansen en (mee)zingen ons enige optie.
Schueremans moet wat ons betreft niet wachten tot na de volle AB in maart om het Werchter contract van de nodige handtekeningen te laten voorzien. Met TDCC in de Botanique zagen we voor het eerst weer licht aan het eind van de tunnel richting volgende festivalzomer. Op slag maakte die gevreesde winterdepressie geen schijn van kans meer…
No comments:
Post a Comment