Stipt om acht uur ging de opwarming met voorprogramma Everything Everything (EE)van start, in een tjokvolle zaal én met buitentemperaturen rond de 30° eigenlijk volkomen overbodig. De groep kampte met een weinig oorstrelende geluidsmix, al belette dat de aanwezige Barcelonezen niet om de groep hartelijk te ontvangen. Joke Schauwvlieghe’s decibelgrens werd ruim overschreden wat de op plaat mooi gestileerde songs niet bepaald ten goede kwam. De set wisselde knappe momenten (“MY KZ, YR BF”, “Radiant”) af met songs die net een tikkeltje te veel experimenteerdrift in zich hadden (“Schoolin”, “Sufragette Sufragette”). Ook de falsetto van zanger Jonathan Higgs werkte ons een beetje op de zwetende heupen. Jammer voor EE, maar hun land- en genre-genoten van alt-J hebben hen inmiddels in alle regionen overklast, geen goede zaak dus voor een groep die drie jaar terug eigenlijk zelf nog als ‘the next big thing’ werd aangeprezen.
Van een slechte klankbalans was bij de start van Foals alvast geen sprake meer. Hun ”Prelude” kwam geholpen door een knappe lichtshow als een erg imposante opener de Razzmatazz binnen en greep ons meteen stevig bij het nekvel. Een zaal die er duidelijk zin in had en voor een zuiders warme ontvangst zorgde gaf de groep, nog maar pas de start voorbij, meteen de wind in de zeilen voor een onweerstaanbaar trio’tje met “Total life forever”, het hoekige “Olympic airways” en het van massale publieksparticipatie voorziene “My number”. De groep ging onverstoord op dat elan verder met een fantastisch “Blue blood” en het opzwepende “Providence”. Zanger Yannis Philippakis is zoals we al hadden gemerkt op Pukkelpop niet vies van enige publiekstoenadering en wierp zich in die laatste (letterlijk) vol overgave op het Catalaanse publiek. Terwijl de groep de vaart in het nummer hield klauterde de man terug het podium op om vervolgens uit te pakken met het in Barcelona magistraal gespeelde en door diezelfde Yannis gezongen “Late night”. Tot dusver al een gedenkwaardige avond en dan moest de rest nog komen! Voor een zaal die niet meer onder het kookpunt geraakte zorgden nog tal van songs voor meer dan gemiddelde opwinding (“Red socks pugie”) én kippenvel (“Spanish Sahara”). Alvorens “Electric bloom” de set mooi tot stilstand bracht had Philippakis zich in het voorgaande “Red socks pugie”, ditmaal van het (lage) balkon, nogmaals in het publiek geworpen. De groep, zich vast bewust van een bijzondere avond, gooide er nog drie bissen achteraan, zelfs ééntje meer dan de setlist officieel aangaf. Het uit de begindagen afstammende “Hummer” beet de spits af, maar het was vooral het woeste “Inhaler” dat Foals nog eenmaal boven zichzelf liet uitstijgen. Het nummer overtrof in Barcelona zelfs de plaatversie. Het springerige “Two steps twice” ronde finaal een beresterk concert af.
De conclusie lag zelden zo voor de hand. Met een groep boordevol overgave, op het best van hun kunnen, een goed in elkaar geknutselde setlist, perfecte klank en een zaal die hier welwillend op anticipeerde zorgde Foals in Barcelona voor één van de sterkste concerten die we de afgelopen jaren hebben gezien. Mocht u nog niet weten wat gedaan op 11 november, die dag moet het Koninklijk Circus van Brussel er aan geloven. Ware het niet dat we een afspraak hebben met Arctic Monkeys, we brachten u allen hoogstpersoonlijk tot ginder!
[met dank aan de lichtman van dienst voor de setlist]
No comments:
Post a Comment