Wat initieel leek als een aardig tijdverdrijf naast Porcupine Tree is inmiddels uitgegroeid tot een volwaardige carrière: Steven Wilson solo. Met zijn dit jaar verschenen derde én beste plaat “The Raven that refused to sing” heeft Wilson ook een stap weten te zetten buiten het niche-publiek dat tot dusver de weg naar zijn platen had gevonden, de meesten wellicht louter op basis van zijn werk bij Porcupine Tree. Het voorbije half jaar zag Wilson al zowat alle uithoeken van de wereld. Dit voorjaar nog speelde hij al een knap concert in de Arenberg van Antwerpen en als klap op de vuurpijl wist hij vorige zondag nog de Londense Royal Albert Hall te vullen. Als het er dezer dagen op aankomt iemands relevantie af te meten toch nog steeds een sterke referentie. Donderdag was, 4 dagen na de befaamde Albert Hall, een uitverkocht Leuvens Depot aan de beurt.
Geen idee hoe je als artiest aankijkt tegen een dergelijke schaalverkleining maar aan Wilson was het de ganse avond alvast niet te merken. Hij gaf een erg ontspannen indruk, nam tussen de songs door veel het woord en leek oprecht tevreden met de warme ontvangst in een stad waar hij nog nooit van had gehoord.
Het concert van eergisteren kreeg een lange introductievideo mee waarop een straatmuzikant zich (een beetje tergend) traag aan het klaarmaken is voor de job. De man in beeld is onherkenbaar en doet uiteraard vermoeden dat het Wilson zelf is. De film eindigde bij de aanslag van het eerste akkoord waarop Wilson simultaan met akoestische gitaar het podium van het Leuvense Depot kwam opgelopen, zich verzekerend van herkenningsapplaus door uit te pakken met een classic van Porcupine Tree (“Trains”). Voor nummer twee van de avond kwamen uiteraard zijn begeleidende muzikanten tevoorschijn. “Luminol”, niet het enige nummer van de avond dat brak met alle conventies aangaande duurtijd van songs, finishte ruim over de 12 minuten. Vreemd genoeg sloeg de verveling geen seconde toe. Daar zat, naast de uiteenlopende sferen die het nummer opzoekt, ook het verbluffend technisch meesterschap van bassist Nick Beggs, drummer Chad Wackerman en Govan Guthrie op gitaar vast voor iets tussen. Die laatste wist ook in het van de prachtige video voorziene “Drive home” en het nieuwe (en in Leuven) als “German bite” gedoopte bovenaards te schitteren. Wilson vroeg om van deze nieuwe song geen filmpjes te uploaden op het net. Op die manier kunnen songs “on the road” ongestoord worden uitgetest en krijgen bezoekers van zijn concerten toch dat extraatje. We hebben het nog niet getest maar afgaande op de instemmende reactie van de zaal leek iedereen vastberaden Wilson’s verzoek op te volgen. Vele songs baden in een mysterieuze waas en zoeken ook tekstueel gevallen aan de rand op. Zowel in “The watchmaker”, het fantastische “Index” (een waar topmoment in Leuven) als in “Raider II” wordt je als luisteraar weliswaar “in stijl” in wat gruwel meegetrokken. Hoe lieflijk de aanhef van “The watchmaker” ook moge klinken (laat er geen misverstand over bestaan: één van Wilson’s beste), de song handelt over een horlogemaker die zijn vrouw na 50 jaar huwelijk ombrengt en begraaft onder zijn werkvloer. Muzikaal zoekt het nummer vele kamers op, in twee er van huizen ook Pink Floyd en Rush. Dat Wilson’s creativiteit in het maken van songs erg ver kan gaan bewijst hij met misschien wel het vreemdste en tegelijk ook zwaarste stuk uit zijn songcatalogus “Raider II”, naar eigen zeggen een favoriet om te spelen en vandaar dus ook vaste prik op iedere setlist. Op de plaat gaat het nummer de grens met de 20 minuten voorbij: in Leuven werd het ietsje ingekort maar dat maakte het geenszins hapklaar. Wie met volle blaas of dorst zat zag hier in afwachting van de finale met het schitterende “The raven that refused to sing” zijn kans schoon. Bis “Radioactive toy” zette daarna de kroon op het werk. Met dit Porcupine Tree nummer uit Wilson’s begindagen bleek de cirkel van dit concert na ruim 2 uur helemaal rond.
Steven Wilson blijft een vreemde eend in de bijt. De Britse krant The Guardian liet na de Albert Hall begin vorige week optekenen dat Wilson “zijn lange en vreemde trip zal verderzetten, of de wereld nu toekijkt of niet”. Reken ons, na het derde én beste concert dat we van de man hebben gezien in anderhalf jaar tijd, maar bij de eerste categorie.
No comments:
Post a Comment