Met een wapenstilstand aan onze kant van de landsgrenzen leek ons een kleine check oostwaarts wel op zijn plaats eergisteren, dus trokken we richting Düsseldorf. Dat we daar tegelijk ook troost en een goed alternatief vonden voor het in een zucht uitverkochte Belgische concert (Vorst, afgelopen zaterdag) van Arctic Monkeys was een niet onbelangrijke bijzaak. Op de parking van de Mitsubishi Electric Halle bleken we met drie Belgische nummerplaten op rij duidelijk niet de enigen te zijn die op dat idee waren gekomen.
Het viertal uit Sheffield ligt dezer dagen opvallend voorop in de populariteitspolls. Dat heeft veel te maken met hun dit jaar geloste 5e plaat (in amper 8 jaar dat de groep actief is!) en kortweg hun initialen ‘AM’ als titel meekreeg. Het album klinkt minder nerveus dan zijn voorgangers en verraadt een brede invloedsfeer waarin de groep momenteel verkeert. Zelfs hip hop en soul liggen plots minder ver van de Arctic Monkeys dan op eerdere platen het geval was. Ook de respectievelijke singels die eruit gelost zijn behoren zonder twijfel tot de smaakmakers van 2013.
Als voorprogramma kregen we de Ierse Strypes voorgeschoteld. De groep kan, amper aan de oppervlakte gekomen de voorbije maanden, nu al bogen op een lange rij bewonderaars van Paul Weller tot Foo Fighter Dave Grohl. Hun onversneden rock-’n-roll deed ons nog het meest denken aan Jake Bugg maar miste live vooral diens beheersing. The Strypes vingen hun openingsset nog snedig aan met “Mystery man” maar gingen gaandeweg kopje onder. Wat overbleef was hun jeugdige branie en een rommeltje waarin onnavolgbare drums en overstuurde gitaren de bovenhand hadden.
Tegen een achtergrond van hun oplichtende initialen aan gooiden Arctic Monkeys zich om kwart over negen in de strijd met “Do I wanna know”. Alex Turner, onlangs nog in de ziekenboeg met een infectie aan de bovenste luchtwegen, stond ogenschijnlijk kerngezond voor de micro. Ook manifesteerde hij zich opvallend meer dan op voorgaande gelegenheden dat we de groep zagen als frontman, met moves uit een Elvis-handboek en een vleugje Britse arrogantie er over heen. Het slome maar erg aanstekelijke ritme van de opener werd meteen erna de hoogte ingejaagd door het heftige “Brainstorm”. Ook het van debuut “Whatever people say I am” afkomstige “Dancing shoes” was in Düsseldorf – om nog eens een passende wapenstilstand-term boven te halen – een knaller van formaat. Turner liet, tot vreugde van de goed gevulde Electric Halle, snel horen te beseffen dat hij zich in Duits taalgebied bevond en hield er in het openingshalfuur toch goed de vaart in. “Don’t sit down cause I’ve moved your chair” kon terugvallen op een stevig Duits achtergrondkoor en ook “Teddy picker”, “Crying lightening” en “One for the road”, de singel die binnenkort niet meer van de radio weg te slaan zal zijn, waren in erg smaakvol licht niet minder dan indrukwekkend. Ook in het trio “Old yellow bricks”, het vlot mee gescandeerde “Why’d you always call me when you’re high” en het Zeppelin/Sabbath achtige “Arabella” klonken de Monkeys grootser dan tot nog toe live het geval was. Of: hoe twee helpende handen, ééntje op gitaar en ééntje op toetsen, toch het verschil kunnen maken. Met de glam rock van “Pretty visitors” werd de set richting “I bet you look good on the dancefloor” geduwd. Geen song die we het afgelopen jaar strakker hebben live weten spelen dan deze en een door Düsseldorf uiteraard fors omarmd hoogtepunt. In wat tot dusver een concert was om U tegen te zeggen ging de groep daarna plots onbegrijpelijk op de rem staan met het vlakke “Cornerstone” en het crooner moment “No 1 Party anthem”. Ook “Fluorescent adolescent” en “I wanna be yours” (door Turner en co. omgezet in “I wanna be Düsseldorf”) slaagden er nadien niet meer in de motor nog aan de praat te krijgen in de Electric Halle. Duitsland is duidelijk Engeland niet waar de groep genoeg heeft aan een vingerknip om een zaal naar hun hand te zetten. Hier had een setlist met meer publieksfavorieten het concert vast niet pardoes laten platvallen zoals in Dusseldorf het geval was. Het kostte de zaal dan ook hoorbaar moeite om een collectief applaus tot bissen op te zetten. In een straal van 5 meter rondom ons zagen we dan ook amper armen de lucht in gaan voor een toch méér dan verdiende verlenging. Ook daarin oogstten het nochtans niet onaardige “Snap out of it” uit de laatste en “Pildriver waltz” uit de vorige plaat maar matig respons. Het was dan ook wachten op uitsmijter “R U mine” om, gelukkig nog net voor de eindmeet, de wat makke zaal weer wat enthousiast te krijgen.
De slotvraag is: “Hoe dicht kan je aanzitten bij een onuitwisbaar concert?”. In het geval van deze Arctic Monkeys op Duitse bodem luidde het antwoord na afloop welgeteld 6 nummers.
No comments:
Post a Comment