Zeggen dat het snel is gegaan voor Jake Bugg doet vast een gooi naar hét understatement van het jaar. In nauwelijks 12 maanden ging deze snaak van 19 uit het Britse Nottingham immers van de Gentse Video naar zowat alle gerenommeerde festival- en concertpodia. Geen twijfel mogelijk dat dat succes te danken was aan de jongeman ’s fel bejubelde debuutplaat waarvoor hij sinds vorige week zelfs al een opvolger in de rekken heeft liggen: het met sterproducer Rick Rubin in Malibu opgenomen “Shangri La”. Opmerkelijk aan Bugg is dat hij klinkt als een anachronisme maar dat, gezien het tijdloze karakter van zijn invloeden, allerminst is. Als er iemand dit jaar met stip in onze agenda stond was het hem.
Met een Jake Bugg, door voet aan wal te hebben gezet aan de overkant van de grote plas, duidelijker beïnvloed door wat Americana leek de keuze voor Honey Honey als support snel geargumenteerd. Dit duo uit Nashville, Tennessee presenteert zich niet alleen als The Civil Wars, ze klinken ook erg gelijkaardig. Zangeres Suzanne Santo had een geweldige stem in huis, haar sidekick Ben Jaffe plaatste zich vooral in een dienende rol met gitaar en (beperkt tot de voeten) op wat drums. Beiden verwonderden zich over de luisterbereidheid van het Rijselse publiek en waren dan ook oprecht blij met de bijval die hen te beurt viel. Hun half uurtje bekoorde dan ook meer dan het gemiddelde voorprogramma.
Met slechts één man meer kwam Bugg vervolgens het podium op van L’Aeronef maar dat bleek voor een strakke sound van opener “There’s a beast and we all feed it” al ruimschoots voldoende. Met erna een drietal songs uit zijn debuut speelde Bugg in Rijsel bij aanvang alvast op zeker. “Trouble town”, het aan de gebroeders Everly verwante “Simple as this” en vooral “Seen it all” zorgden voor herkenningsapplaus en wisten van bij de eerste gitaaraanslag te overtuigen. Met “Storm passes away” leek het concert in een voortkabbelende modus te gaan belanden maar “Two fingers”, nu al een ware Bugg classic, knalde erna erg knap uit de boxen en tilde het concert onomkeerbaar naar een hoger plan op. Nog meer indruk maakte Bugg, uitstekend bij stem, in een indrukwekkend “Ballad of Mr. Jones”, net als alle voorgaande en wat er nog zat aan te komen in een live versie superieur aan wat we van de plaat kennen. Helemaal aan de grond genageld stonden we bij “A song about love” dat Bugg slechts met akoestische gitaar bracht en ons rillingen bezorgde als zaten we in het midden van een barre winternacht. Ook het al even nieuwe “Slide” ging door merg en been ondanks dat enkele Fransen rondom ons dit concert schijnbaar hadden aangegrepen om uitgerekend dan een avondje bij te kletsen. Met “Taste it”, “Kingpin” en “What doesn’t kill you” rondde Bugg op wervelende wijze de set af. Getrouw aan het ‘cool’ waarmee Bugg zich reeds een ganse avond had gepresenteerd doofden de lichten en verdwenen hij en z’n 2 collega’s zonder één woord nog uit te wisselen met het publiek achter de coulissen. We hebben al zalen voor minder weten ontploffen, L’Aeronef bleef er al bij al erg rustig bij. Gelukkig dat er in de voorste rijen onverminderd werd door geroepen om bissen en Bugg al snel op zijn stappen terugkeerde voor een ijzingwekkend mooi “Broken” dat finaal alle resterende kwetterende Fransen stil kreeg. Bugg ging gelukkig onverstoord verder op hetzelfde verbluffende elan met de Neil Young cover “Hey hey My my (into the black)” en de finale stroomstoot “Lightning bolt”.
Het parcours dat Jake Bugg tot nog toe heeft afgelegd is meer dan indrukwekkend, het Rijselse concert was dat evenzeer. Wie maandag de Queens of The Stone Age aan zich laat voorbijgaan in Antwerpen mag met onze groeten en een gerust hart naar het Brusselse Koninklijk Circus trekken.
No comments:
Post a Comment