Eigenlijk is Hooverphonic amper weggeweest. Het succesvolle “With Orchestra” kreeg tot diep in 2013 ook in kleinere bezetting op vele podia nog een verlengstuk waarna de pers al gauw de opnames voor het nieuwe “Reflection” oppikte. Alex Callier, Raymond Geerts en Noëmie Wolfs zochten daarbij enkele knusse woonkamers op om voor eens niet de klassieke studio in te moeten. Het eerste resultaat van dat bijzondere procedé in de vorm van singel “Amalfi” liet zich snel omarmen als de zoveelste Hooverphonic classic. Einde maart trekt een nieuwe toer zich op gang naar alweer volle zalen maar eergisteren kreeg Sleidinge na 4 dagen repeteren alvast een eerste try-out gepresenteerd. Van de mensen die destijds bij het vertrek van Geike twijfels hadden over de toekomst van Hooverphonic is al 4 jaar niets meer vernomen.
De live band van Hooverphonic heeft tegenwoordig naast een klasbak als David Poltrock op toetsen ook de ‘Beste Singer-songwriter van Vlaanderen’ Joey Brocken in de rangen. Ook een dienende rol in de schaduw van Wolfs als extra gitarist en achtergrondzanger ging de jongeman goed af. Wolfs op haar beurt, wel een beetje spaarzaam in haar bewegingen vonden we, wist met haar stem al van bij de eerste noot te imponeren. Voor Sleidinge bestond de hoofdmoot uiteraard uit nieuw werk, al hadden Callier en co ook tal van verrassende oudjes meegebracht. Al vroeg losten ze “Expedition impossible” dat tussen nieuwelingen “Devil kind of girl” en “Roadblock” met een nadrukkelijke sixties feel perfect in het rijtje paste. Ook het van “Jackie Cane” gehaalde “One” klonk uitstekend in het nieuwe live-jasje. Met “Boomerang”, “Wait for a while” en vooral “Ether” liet de groep horen ook van die nieuwe plaat enkele sterkhouders in de live set te kunnen droppen. “Jackie Cane”, “Sometimes” en “Eden” dienden zich dan weer meer vertrouwd maar evengoed opgefrist voor de nieuwe concertreeks aan. Na de strijkarrangementen leken de ideeën ten huize Callier verre van te zijn opgedroogd. Dat de groep in de dagen voor deze try-out had geëxperimenteerd met een video muur maar die toch liet opruimen zegt veel over hoe de groep afwegingen maakt als het over de vormgeving van hun concerten gaat. Een beetje hi-tech visuals ware misschien cooler geweest, in plaats daarvan presenteerde Hooverphonic zich eerder bescheiden van opzet voor een erg sober gordijn. Ook vestimentair was het soberheid troef: de heren in overwegend blauwe pakjes en Wolfs in salopette. Of dit allemaal al definitief is zullen we nog eens moeten checken op een latere datum. Dat Callier en Wolfs op een podium elkaar goed weten te vinden was eerder al opgemerkt. Ook nu gaan de wederzijdse plaagstootjes ongestoord verder. Alex Callier trekt die lijn trouwens ook door naar onvoorbereide toeschouwers in de zaal. Dat iemand op de tweede rij geen enkele grote hit van Hooverphonic op zijn vraag wist te benoemen zorgde voor algemene hilariteit. Er volgde, bij wijze van troost aan haar opgedragen, een prachtig “Mad about you”. Ook een lang niet meer live gespeeld “This strange effect”, “One two three” alsook “Anger never dies” lieten in niets vermoeden dat we hier op een try-out aanwezig waren. Voor de bissen – “Amalfi” mét handgeklap was al voorbij - werden “The night before” (Poltrock en Wolfs alleen op het podium) en het 18 jaar oude maar nog steeds relevante “2 Wicky” opgespaard.
Callier had in het concert aangekondigd een poll van gemiste songs te zullen houden na afloop. Jammer dat hij zijn belofte niet nakwam want wij zouden “Heartbroken” hebben vermeld. Als het alsnog de setlist haal mogen ze ons bellen, dan boeken we een nieuwe afspraak. U mag echter voortgaan op het hierboven beschrevene en dat gewoon al zonder aarzelen doen. Op 29 maart zit u bijgevolg in de Gentse Capitole.
No comments:
Post a Comment