Onze inspanningen om ook voorprogramma’s mee te pikken leverden de jongste jaren meer niet dan wel resultaat op. Zowel The Sore Losers als Horses On Fire zijn echter 2 (inlandse) namen die na eerste kennismaking onderweg meteen zijn blijven hangen. De eersten speelden in de nasleep van Rock Rally finale editie 2010 een goede beurt in de AB voor Kasabian en Horses On Fire maakten 2 jaar later in dezelfde zaal het wachten op Rival Sons aangenamer dan doorgaans bij wachten het geval is. Sindsdien verloren we beide bands niet meer uit het oog en haalden Horses On Fire datzelfde jaar zelfs ons eindejaarslijstje met een containerconcert op het Gentse Boomtown. Van die 40 overheerlijke minuten beginnen we ook vandaag nog spontaan te stampvoeten. Zelden een stel jonge honden gezien die zo vol goesting hun ding deden. Af en toe is het lot ook ons eens gunstig gezind, zoals toen ten kantore van de Diksmuidse club 4AD beide bands, die kortgeleden een nieuwe plaat hebben gelost, voor één en dezelfde avond samen werden geboekt. En weg waren wij…
De teugels van Horses On Fire werden voor hun tweede “Any kind of storm” productioneel in handen genomen door dEUS drummer Stephan Misseghers. Dat is er wat aan te horen in die zin dat de songs wat meer radiofähig klinken dan op hun debuut. Ook op het podium van de 4AD merkten we dat de jeugdige stürm und drang gecontroleerder was dan ten tijde van hun debuut en de textuur van het songmateriaal een opvallende groeischeut heeft gekend. De groep opende met het erg aanstekelijke “Battle royale” en koos vervolgens voor een overgewicht aan nieuwe songs in hun toebedeelde speeltijd. Dat leverde in Diksmuide alvast met “Houdini”, “Red fire” en “Giant hand” 3 sterke songs op in een strak gespeelde set die als geheel overtuigend de progressie van de groep in de verf zette en het beste mag doen verhopen dat dit vooralsnog goed bewaard geheim van de Gentse rock scène gauw mag worden opgepikt door een ruimer publiek.
Wellicht geholpen door het recente singelsucces op Studio Brussel (“Girls gonna break it” en “Working overtime”) keken The Sore Losers gisteren een volle 4AD in de ogen. In bijna 90 minuten trakteerden de Limburgers Diksmuide op een uitgebalanceerde set die goed het midden hield tussen de nieuwe plaat en hun debuut. Het was moeilijk om al die tijd de ogen en oren niet te richten op gitarist Cedric Maes, voormalig lid van het ter ziele gegane El Guapo Stuntteam maar nu klaarblijkelijk erg in zijn sas bij deze Sore Losers. De man schudde met verbazingwekkend gemak de ene klassieke riff na de andere vingervlugge solo uit de mouw. Dat de geest van Led Zeppelin rondwaart in het werk van The Losers is sinds hun “Whole lotta love”-tribute aan de onlangs 70 jaar geworden Jimmy Page geen geheim meer. In de westhoek spookten dan ook flarden “Good times bad times” en “Baby I’m gonna leave you” door ons hoofd terwijl de set de steeds enthousiaster reagerende zaal aan de kook bracht. Met “Blue shoes” hurkten ze dan weer comfortabel aan bij het beste van The Black Keys, ook geen schande vinden we. De set eindigde met een erg sterk “All my friends” waarin alles mooi samenkwam: de neus van de heren voor een klassieke rocksong, Maes die zowel fluweelzacht als bruut te keer kon gaan en een voortreffelijke zangpartij van Jan Straetemans er over heen. Wanneer Horses On Fire gitarist Thijs De Cloedt de groep vervoegde om de degens te kruisen met Maes voor een met pittige solo’s gepimpt “Beyond repair“ was het in de Westhoek “game, set and match” voor The Sore Losers.
Om het in ‘14-18’ termen uit te drukken: Diksmuide is al gevallen voor het offensief van zowel Horses On Fire als The Sore Losers. Moge hun beider zegetocht zich verder ten lande uitbreiden!
No comments:
Post a Comment