Voor vele groepen is het artistieke zelfmoord om zich doorheen hun bestaan niet verder te ontwikkelen. Voor Status Quo was het juist een kwestie om in de buurt van het originele recept – rock op een bedje van boogie - én de oude hits te blijven om fans en publiek tevreden te houden. De tandem Francis Rossi en Rick Parfitt op zang en gitaar is al die jaren ondeelbaar gebleken maar dat was niet het geval met andere groepsleden. Het viertal dat de groep medio jaren 70 naar grote successen had geleid, met naast eerdergenoemden ook bassist Alan Lancaster en drummer John Coghlan, vielen elkaar na decennialang geruzie - tot zelfs in de rechtszaal toe - vorig jaar geheel onverwachts terug in de armen voor een éénmalige concertreeks. De vraag naar meer van deze “Frantic four” concerten bleef na afloop echter aanhouden waardoor dit voorjaar alsnog nieuwe data werden geboekt. Na deze concertreeks gaat Quo echter weer verder zonder hun oude kompanen. In Antwerpen bleek de belangstelling voor deze heruitgave van Quo niet gering; de Lotto Arena liep nagenoeg helemaal vol. Dat de groep in september laatstleden nog in dezelfde zaal was aangetreden was blijkbaar voor velen geen reden om verstek te laten gaan. Wij voerden onze eerste partij luchtgitaar op oude Quo aan als alibi om deze ‘trip down memory lane’ niet hoeven te missen.
Wie vooraf de moeite had genomen om zich te informeren over dit bijzondere Quo concert wist dat de avond zou beperkt blijven tot werk dat 1976 als uiterste datum heeft. Toen om klokslag negen uur de zaallichten doofden en dezelfde aankondiging als destijds op het befaamde live-album door de boxen schalde konden we onze klok dus meteen 40 jaar terugdraaien. Met het platen materiaal half zo oud en de uitvoerders minstens dubbel zo jong waren de visuele verschillen na het wegvallen van het doek het snelst op te merken: van lange haren was nog nauwelijks sprake, of in het beste geval fors ingekort en of uitgedund. Jammer ook van de wat smakeloze ‘Top of the Pops’ lichtshow die boven de groep hing; de spots uit de oude doos hadden hier beter op hun plaats geweest. Bassist Alan Lancaster nam alvast openers “Junior’s wailing” en “Backwater” voor zijn rekening terwijl het duo Parfitt/Rossi een beetje discreet op het achterplan de gitaren warm speelde. Al konden we bezwaarlijk spreken van een aarzelende start, écht onder stoom kwam het viertal pas bij “Little lady/Most of the time”, niet toevallig geheel aangetrokken door Parfitt en Rossi. Ook “Rain” en het destijds op verboden substanties in elkaar geknutselde “Forty-five hundred times” (tikkeltje teleurstellend korter dan de oude live versie) waren vintage Quo en klonken kortweg fantastisch. De sound van weleer bleef ondanks toch een wat licht onzekere Coghlan goed overeind en ook het geluid zat in een zaal met een twijfelachtige reputatie op dit vlak goed mee. Voor fans van het eerste uur moeten songkeuzes als “(April) Spring Summer and Wednesdays”, “Railroad” en “Oh baby” voor een instant orgasme hebben gezorgd, collectief enthousiasme steeg uiteraard pas op wanneer de beginakkoorden van het onverwoestbare “Down Down” werden ingezet. Met het van The Doors overgenomen “Roadhouse blues” ging de groep vervolgens lekker door naar de finish. Wel mooi om zien dat daar de heren geflankeerd door een extra mondharmonicaspeler broederlijk dicht tegen elkaar kwamen aanleunen. Het scenario voorzag slechts twee bissen: “Caroline” en Chuck Berry’s “Bye bye Johnny”. Beiden konden rekenen op een volle Lotto Arena als extra stem. Dat het hierbij bleef zorgde voor voelbare ontgoocheling in de zaal want ontbrak hierna geen “Roll over lay down” als passende kers op de taart?
Het voortschrijden van de jaren viel moeilijk te ontkennen in Antwerpen (zeker niet bij Lancaster en Coghlan) maar door trouw te blijven aan het geluid en de songs van weleer had dit reünieconcert zeker zijn waarde. De aanwezige fans die de groep destijds, voor de latere (plattere) hitparade successen, mee hadden groot gemaakt werden door deze ‘Frantic four’ bezetting in Antwerpen nog eens extra verwend. En wij? Wij haalden eindelijk onze luchtgitaar nog eens van de wilgen.
[@PVandenbrande: dank voor enkele redactionele tips!]
No comments:
Post a Comment