Toen najaar 2013 eerst de nieuwe plaat “Reflektor” werd
uitgebracht en vervolgens de toerplannen van Arcade Fire werden ontrold bleef
het ons verbazen dat de Canadese groep maar niet werd toegevoegd aan de
Werchter affiche. In plaats daarvan werd het, daags na hun aantreden op het
Nederlandse Pinkpop festival, gisteren een avondje Sportpaleizen in Antwerpen.
In de hitte van de voorbije dagen kunnen we niet ontkennen dat het vooruitzicht
om de groep in een door ruim tienduizend concertgangers volgelopen zaal te gaan
zien ons niet echt bemoedigde. Het zweet parelde bijgevolg onderweg al netjes
langs de nek omlaag. Toch hadden we wel schik in een avondje met de groep rond
het echtpaar Butler/Chassagne. Sinds de zomer van 2010 had Arcade Fire immers in
ons land niet meer halt gehouden, hun promo/stunt-concert als The Reflektors in
de Hallen van Schaarbeek eind vorig jaar even buiten beschouwing gelaten.
Door fileleed misten we voorprogramma Owen Pallet, terwijl
we na aankomst de catacomben van het Sportpaleis doorliepen vingen we wel nog flarden
op van Steve Mackey’s dj set. Die laatste vulde in een half duistere zaal
immers naadloos het gat tussen de openingsact en Arcade Fire. Onder een laag
moderne beats verstopte Mackey heel wat vintage soul en disco waarmee op het
middenplein de heupen al wat konden worden los gewiegd. In de zitjes op de
tribune was de dreun echter te veel een belemmering om nog een praatje te slaan
met onze sympathieke buurman.
Arcade Fire lieten een nepgroep (van henzelf) de avond
openen met een schabouwelijk “Rebellion (lies)”. De echte groepsleden grepen
echter snel in en vingen aan met “Normal person” uit de laatste plaat, gevolgd
door het eerder vermelde “Rebellion (lies)”. De ondermaatse geluidsmix deed ons
ei zo na zweren nooit nog een voet binnen te zetten in de grootste zaal van het
land maar gelukkig wisten de technici van de band de scheve situatie gaandeweg toch
recht te trekken. Tegen een knap “The Suburbs” stonden alle knopjes goed
afgesteld en kon het concert naar zijn ware vorm groeien. “Ready to start” kwam
bijgevolg geen seconde te vroeg. De 12-koppige live bezetting die de band naar een
podium moet vertalen leek vanaf dat moment gesmeerder te lopen dan een Vettel
in zijn eentje op een Formule 1-parcours. Met op één rij “Neigborhood #1”, een verslavend
funky “We excist” en het door de volle zaal glorieus ontvangen “No cars go” waren
we halfweg de avond de geluidsperikelen van bij de aanvang al helemaal
vergeten. De ganse tribune blijkbaar met ons mee want niemand scheen tegen dan nog
trek te hebben in zijn zitje. Om een zaal van deze omvang mee te krijgen
volstaat soms niet enkel de muziek. Win Butler riep al snel het zittende deel van
de zaal uit hun stoelen en ook de glitterende cirkels en vormen op het podium
en ronddraaiende zoeklichten boven het middenplein leken de participatie goed
te voeden. “Afterlife” en “Reflektor” werden aldus ontvangen zoals het hoorde:
al dansende! Tussen beide nummers werkte de guitige Régine Chassagne zich
helemaal op het voorplan met – Abba meets Lio - “Sprawl II” en door middenin de
zaal op een klein extra podium “It’s never over” te brengen. Verrassing alom
toen bij de aanvang van de bissen terug de nepgroep op datzelfde kleine podium
verscheen om Plastic Bertrand’s “Ca plane pour moi” te playbacken. Om het
taalevenwicht niet te schenden hadden we erna minstens nog “Ik wil je” van De Kreuners
verwacht maar in plaats daarvan werd het (gelukkig) een uitstekende bisronde
met “Neighborhood III”, het wat op een lome maar aanstekelijke beat leunende “Here
comes the night” en afsluiter “Wake up” (met die heerlijke versnelling aan het
eind). Tegen dat moment dwarrelden de laatste papiertjes uit de in de zaal
opgestelde confettikanonnen naar beneden en zochten we in een gelukzalige mood de
uitgangen van het Sportpaleis op.
Dat Werchter dit feest aan zich moet laten voorbijgaan is na
gisteren toch een smetje op de feestaffiche naar aanleiding van het 40 jarige
bestaan. Zei iemand nog iets over een slecht geluid aan het begin van de avond?
No comments:
Post a Comment