Er werd op het net gestreamd dat het een lieve lust was en
ook Nederland 3 deed op televisie als vanouds mee om vorig weekend Pinkpop de
huiskamer binnen te loodsen. Gelukkig dat we voor dat laatste aandeel op onze
digicorder nog voldoende vrije ruimte hadden want we zaten voor samen ruim 6
uur beeldgaring de voorbije dagen in onze sofa klaar voor het beste wat uit
Landgraaf mocht worden door gestraald. Erbij zijn is uiteraard the real deal maar als opwarmertje tot
wij weldra zelf één of andere weide opstappen kunnen we deze woonkamer-festival-ervaring
best wel smaken.
Niet alleen op papier maar ook op de buis hadden we de
grootste boon voor Arctic Monkeys.
In ongeveer dezelfde tijdspanne van 8 jaar schuiven deze heren glansrijker door
naar de headlinerstatus dan de groep die hen mocht voorafgaan en wat ons
betreft momenteel een pas op de plaats maakt (Editors). Geen tot in den treure
verlengde prijsbeesten (“Papillon”) maar een opwindende lap rock’n’roll (“Arabella”),
strak (in het pak) gebracht door een groep die alles en iedereen overklaste.
Even begonnen we toch te twijfelen aan onze keuze binnen enkele weekends voor
de Pearl Jam dag van Rock Werchter … Op de splitsing John Mayer/Joe Bonamassa
gingen we uiteindelijk toch overtuigender voor de eerste die iets
fijnbesnaarder voor de dag kwam dan de tweede. Het kan toeval geweest zijn maar
op ons scherm scheen de zon wat meer bij Mayer. Ook zijn voortreffelijke band
speelde duidelijker met wat meer buikgevoel. Op zondag maakten naast de Monkeys
ook Ed Sheeran, Paolo Nutini en John Newman
hun opwachting. Voor het eerste hitwonder mogen wat ons betreft bakvissen per buslading
worden aangevoerd, het hindert ons niet Sheeran toch hoog in te schatten. In
zijn eentje en met een onmetelijke eenvoud zo’n weide in je broekzak steken,
dat is weinigen gegeven. We houden onze t-shirt al klaar voor de gimmick
tijdens “Sing” op Pukkelpop. Dat Paolo Nutini nu ineens de wind meekrijgt is
ook voor ons, al hebben we veel sympathie voor de Italiaanse Schot, een
raadsel. De hits reeg hij nog niet aaneen en ook s ’mans laatste “Caustic love”
is, alhoewel een verdienstelijke plaat, niet als klassieker in spé onthaald.
Toch maakte de man, gezegend met een erg karakteristiek stemgeluid, voldoende natural looks én geholpen door een hecht
spelende band, het live helemaal waar op ons tv scherm. De songs wegen nog niet
allemaal even zwaar maar hebben wel genoeg punch om een (groot) festivalpubliek
overtuigd te krijgen. Ook Newman’s passage in de 3 FM container (“Love me
again”) bracht ons ei zo na tussen zetel en tafel aan het dansen. De man, een
Britse soul-pop boy, moet wellicht nog veel bewijzen maar bouwde in die
container toch een uitbundiger feestje dan de anderen die we er in hebben aan
het werk gezien. Op de laatste dag misten we in het tv overzicht Arcade Fire.
Niet erg in de wetenschap dat we de groep op dinsdag zelf aan het werk zagen in
Antwerpen. Meest opgemerkt op pinkstermaandag was, naast het apocalyptische
onweder, wellicht de performance – het woord ‘optreden’ schiet hier duidelijk
te kort – van Stromae. Al valt de
electro-pop van Paul Van Haver wat naast ons smaakcentrum, toch wist zijn
“Papaoutai” indruk te maken. De aanstekelijke Euro-beat, de overgave van Van
Haver (die als een pop door zijn begeleiders het podium werd opgedragen), een
welwillende en meedeinende massa… Seeing
is believing, dus check de video. Pas nu begrijpen we ten volle de slimme
zet om het slot van Werchter in de handen van deze man te geven. Tussen de
kleine namen vonden we maandag ook het Amerikaanse Young The Giant, op plaat voor ons een beetje te clean maar live
een pak opwindender. Tot slot mag er geen letter over Pinkpop 2014 geschreven
worden zonder vermelding te maken van Thé
Lau en The Scene. Als de muziek
ons al niet naar de keel greep dan zeker het eerbiedwaardige gesprek dat Eric
Corton (de best denkbare host overigens van een festivalprogramma) met Thé
backstage voerde. Geen woord van dat gesprek dat ons niet in de ziel raakte.
Nu deze blogpost klaar is kan het opruimen van de troep die
we achtergelaten hebben in onze woonkamer beginnen. Op naar Glastonbury (in tv-versie).
No comments:
Post a Comment