15 op onze schaal van Werchter

Deze morgen viel ‘Rock Werchter Sinds 1975’ bij ons in de bus. Eindelijk een degelijk naslagwerk van het grootste inlandse festival dat bij het doorbladeren alleen al voor heel wat nostalgie zorgde. Rock Werchter, en al zeker het voorgaande dubbelfestival met Torhout erbij, is immers voor ons, sinds we goed en wel met mes en vork kunnen eten, méér dan zomaar het grootste inlandse festival. Een passie hebben we er rond gekweekt met een (kranten-) archief waar Jan Delvaux altijd nog eens voor langs mag komen. Van de 40 edities – ja, het spijt ons dat we niet vroeger ter aarde zijn besteld – deden we er 25. Sinds het festival officieel meerdaags is geworden (‘97) deden we er 8 volledig. Ons register telt 358 concerten op Rock Torhout (tot ’98) of Werchter. Koplopers daartussen zijn REM (6 maal), dEUS en Stereophonics (5), Therapy?, Pearl Jam, Placebo en Kings Of Leon (4). Toen we Bart Steenhaut van De Morgen aan de vooravond van de recente editie in 'Ter Zake' Editors hoorden vernoemen als het voor hem beste Werchter concert in al die jaren fronsten we toch even de wenkbrauwen. Smaken en concertervaringen kunnen erg persoonlijk zijn natuurlijk, maar in het licht van vele andere legendes die er de revue gepasseerd zijn leken Editors voor ons qua gewicht in de Werchter-geschiedenis toch wat licht uit te vallen, én al zeker het met vuurwerk opgedirkt concert van 2012. Uiteraard is één naam uit een lange en indrukwekkende lijst moeten pikken een als volleerde politicus te mijden verzoek, daarom lijsten wij hier in chronologische volgorde 15 van onze heugelijkste Werchter momenten op:

·        REM (1985, 1999) Op onze tweede Rock Torhout waren we na het muzikale equivalent van een ochtendlijke kopstoot (The Ramones) mooi vooraan blijven hangen voor een te ontdekken 4-tal uit Athens, Georgia. In onze toen voornamelijk 15-jarige vriendenkring had niemand oor naar de uit Amerika overgewaaide (en zo zagen ze er ook uit) sjofele gitaarrockers maar wij waren toen al eventjes aan het dwepen met het fantastische “Fables of the reconstruction”. Nadat de wereld hen had ontdekt hebben we ook hun afsluitconcert in ’99 met een regendans op “Man on the moon” voor eeuwig in ons geheugen gegrift. Maar niets boven die eerste keer zeker?

·         JOE COCKER (1985) Op dezelfde editie als het jonge REM stond ter afsluiting een Woodstock legende geprogrammeerd (en niet U2 zoals prints van dat jaars affiche u willen doen geloven). Cocker had de drankduivel nog niet helemaal onder controle maar speelde, voor een weide vol met plastic en festivalkranten aangestoken vuurtjes, wel een fantastisch concert met het beste uit zijn covercatalogus. De jaren daaropvolgend sloot hij aan bij het grote Tina Turner publiek. Dat bezorgde de Brit wel commerciële successen maar zorgde ook voor een bloedeloze verderzetting van zijn discografie.

·         BRYAN ADAMS (1988) Ja dames en heren, we denken er wellicht met u niet graag aan terug maar er was een tijd dat de Canadees weinig verkeerd kon doen én dat ook niet deed. Van Werchter werd zelfs een CD geperst maar daags voordien regende het ook in Torhout terwijl Adams een even gedenkwaardige set speelde met een wei die er – regenjekker aan - vol voor ging. Zijn beste plaatwerk had Adams dan al achter zich dus de set kende werkelijk geen één overbodige song. U hoeft het ons niet te vragen: bij “Waking up the neighbours” zijn we nadien, wat Adams betreft, voorgoed ingedommeld.

·         LENNY KRAVITZ (1990) Als schoonzoon van Bill Cosby’s tv-dochter was deze neo-hippie enkele maanden voor Werchter al de Gentse Vooruit gepasseerd. Een nieuwe ‘summer of love’ leek dus in de maak met deze Kravitz erbij. Met een stomende begeleidingsband en een fantastisch debuutalbum onder de arm walste Kravitz al vroeg op de dag over de weide. Niet dat iedereen elkaar knuffelend in de armen viel maar over het feit dat er een ‘grote in wording’ was gepasseerd voelden we na afloop grote overeenstemming.

·         SINEAD O’CONNOR (1990) Eén van de weinige keren dat we een weide helemaal stil hebben weten vallen. O’Connor had zich met het album “I do not want what I haven’t got” verheven tot superster, speelde een magistraal concert en van drugescapades, mentale breakdowns en het ene huwelijk dat het andere opvolgde was nog geen sprake. Nu we dit schrijven staat alweer een nieuwe (zoveelste) comeback in de steigers. Op basis van die ene avond in Torhout is het haar nog steeds van harte gegund.

·         JEFF BUCKLEY (1995) Voor het eerst werd op het festival een tweede, kleiner, podium neergezet en daar kregen we tijdens de koffie Jeff Buckley geserveerd. Met een fenomenale stem en werk van zijn debuut “Grace” blies de man ons werkelijk omver. Bij deze, een beetje laat misschien maar toch nog onze welgemeende excuses voor wie toen achter ons had plaats genomen. Dat Buckley ook MC5’s “Kick out the jams” op de setlist had staan gaf het concert nog meer orkaankracht.

·         dEUS (2006) Antwerp’s finest stonden op de Werchter zaterdag als afsluiter geprogrammeerd. De groep had met “Pocket revolution” terug een sterke plaat afgeleverd en ook de Pawlowski-factor had de groep vleugels gegeven. Van de vele dEUS doortochten in Werchter vonden we deze de meest spannende. Je voelde een herboren groep die met lef en niet gehinderd door Vlaamse bescheidenheid alle headliners van dat weekend (met Red Hot Chilli Peppers, The Who en Depeche Mode toch niet van de minsten) naar huis speelde. De eruptie van collectieve festivalvreugde die “Suds & soda” toen teweegbracht was ongezien en later (2012) niet meer geëvenaard. Een waar piekmoment.

·         OASIS (2009) Een maand na dit Werchterconcert rolden de gebroeders Gallagher voor het laatst vechtend over de grond en gingen de boeken van Oasis dicht. Zelden hebben we zo gejammerd over een split als toen want de groep was op dat moment live outstanding. De grilligheid van hun jonge dagen lag ver achter hen en de classics rolden per strekkende meter over Werchter in versies waarvan we al jaren smachtend naar zaten te verlangen om ze zo live te kunnen horen. Ook de samenzang die Werchter bij wijze van erkentelijkheid ten beste gaf was indrukwekkend. Liam zei aan het eind met een brede grijns “You were good, but not as good as us”. Fookin’ right!

·         ELBOW (2009) De eerste keer Elbow (2006) werd in de pers – ik zou er niet graag aan herinnerd worden – door de hype van het moment The Kooks ten onrechte voorbijgestoken. 3 jaar verder kregen ze dan toch het gelijk en het grote publiek aan hun kant. Het gelauwerde album “The seldom seen kid” gaf hun opmars een enorme boost en ook live kreeg de groep het eerder verstilde werk moeiteloos vertaald naar de grote festivalpodia, vooral ook dankzij de sympathiekste frontman die we in jaren waren tegengekomen: Guy Garvey.

·         FLEET FOXES (2009) Er zijn van die concerten waar een mens wel eens een traan bij wegpinkt. De hemelse samenzang van Fleet Foxes kreeg dat voor elkaar bij hun eerste Werchter passage (reprise in 2011) . Ook de daverende ontvangst van de groep, toen nog in de beste Werchter tent (Marquee), sloeg de heren met verstomming en ontlokte de vraag of dit rechtsreeks verband hield met één van de sponsors (Red Bull)? Ook opgevallen: de heren hielpen eigenhandig bij hun podiumopbouw en deden een kwartier voor aanvang zelf de soundcheck!

·         RIVAL SONS (2011) Er zijn vele openers die ons bij het nekvel hebben gegrepen (zelfs de eerste waarvan getuige: The Alarm in 1984) maar weinigen waarvan het zolang is blijven nazinderen als bij deze uit L.A. afkomstige Amerikanen. Critici zullen tegen ons inbrengen dat de heren de ganse jaren 70, met The Doors en Led Zeppelin op kop, recycleren maar wie kan in godsnaam daar nu iets op tegen hebben. Iemand moet het jonge volkje toch bij de les proberen houden? Onze voorspelling dat ze de Sportpaleizen gingen inpalmen is er nog niet uitgekomen. U hebt dat dus nog te goed, leer ze dan maar gauw kennen.

·         PEARL JAM (2012, 2014) In 1992 moesten we er de Smashing Pumpkins voor in de plaats nemen en dat was wat ons betreft niet van harte. De groep haalde pas Werchter in 2007, na ook al een afzegging 7 jaar eerder omwille van het Roskilde drama. Dat ons grote PJ-moment er dan nog niet inzat kan u nalezen elders op deze blogstek. Editie 2010 waren we wel enthousiast maar de ware euforie manifesteerde zich pas 2 jaar later. De groep had een goede plaat te promoten en speelde, in tegenstelling tot de voorgaande keren, eindelijk het memorabele concert dat er al al die tijd inzat maar nog niet voor de volle 100% was uitgekomen. U mag ons moeilijk noemen maar in het geval van PJ lagen de eisen ietsje hoger. Dat ze dat nog eens dunnetjes overdeden op de laatste editie zal u intussen ook niet ontgaan zijn.

·         BLUR (2013) We stellen zelf verrassend vast dat de twee kemphanen van de Britpop medio jaren 90 dit lijstje hebben gehaald, zij het een pak later dan hun spraakmakende hoogdagen. In 2013, in een nieuwe reeks reünieconcerten, diende BLUR de weide een stroomstoot toe waarbij – jammer dat gerechtsdeurwaarder Van Backlé niet in de buurt was - wellicht een nieuw wereldrecord ‘pinten gooien’ werd gevestigd. Normaal gezien laten we het gerstenat ook liever in onze keel verdwijnen maar bij deze gelegenheid werd het ook ons iets te machtig… (“Woo Hoo!” – Song 2).

·         NICK CAVE & THE BAD SEEDS (2013) Doorheen de jaren zagen we Cave een handvol keren. Pas vorig jaar werden we onomkeerbaar fan. Cave trad aan in de zonnige vooravond en liet geen enkele spot in het dak van het podium oplichten. Wat bij andere gelegenheden niet lukte was einde set een feit: we stonden aan de grond genageld nadat “The Mercy seat”, “Stagger Lee” en Push the sky away” voor ons de beste Cave ooit naar boven hadden gebracht. Huiveringwekkend mooi concert.

LIANNE LA HAVAS (2013) De pariteit tussen mannen en vrouwen is in dit lijstje niet gerespecteerd maar de ravissante La Havas overklaste vorig jaar het ganse mannelijk deelnemersveld met een concert in The Barn dat ons een ferme krop in de keel bezorgde. De met Grieks-Jamaicaanse roots geboren Londense ontroerde ons in die mate dat we na afloop snotterend van onder het tentzeil kwamen, helemaal “Lost & Found”. Zelden was een albumtitel zo retorisch als bij La Havas: “Is your love big enough?”. Smachtend kijken we uit naar die tweede plaat.

[De toegevoegde videocompilatie is zo veel als mogelijk gelijklopend met de Werchter-edities]