Concertjaar 2014 zal voor ons de boeken ingaan als het jaar
waarin we, met de dubbelslag Johnny Marr en Morrissey, het dichtst bij The
Smiths zaliger zijn geraakt. Marr maakte in augustus al een uitstekende beurt
op de Lokerse Feesten, voor Morrissey trokken we afgelopen woensdag naar t
’Stad waar de grilligheid die de man eigen is en zijn recente
gezondheidsproblemen de spanning naar het mogelijkse verloop van de avond ietsje
meer opdreef dan bij Marr het geval was. Morrissey had immers enkele dagen
terug in Polen een concert vroegtijdig beëindigd omwille van uitlatingen in het
publiek over diens slechte gezondheid. Ondanks negatief advies van de artsen –
“Als ik sterf, dan sterf ik. Indien niet, dan niet” – gaat zijn huidige toer
immers door zoals gepland.
Met Anna Calvi
erbij als voorprogramma was het voor ons een absolute must om tijdig in de
zeteltjes van de Antwerpse Stadsschouwburg te geraken. Alsof de duivel ermee
gemoeid was waren we daar door een wiebelende kraan aan de Gentse Dampoort
bijna niet in geslaagd. Terwijl Calvi en band een machtig “Eliza” aan de Schouwburg
ten beste gaven liepen we gehaast en dus engszins wat buiten adem de trappen
van het balkon op. Gelukkig hadden we op dat moment nog 30 superbe minuten van
de stijlvolle Britse tegoed. Calvi had in dit korte tijdsbestek immers het
beste van haar 2 albums in petto en dat stemde ons én de Morrsissey aanhang
doorheen de set alsmaar gunstiger. Met een zinderende “Cry” en het adembenemende
slot van “Love won’t be leaving” en “Jezebel” oogstte ze een, atypisch voor een
voorprogramma, groots applaus. Calvi oversteeg dan ook moeiteloos haar statuut
van opwarmer.
De pauze tussen Calvi en Mozzer werd opgevuld met een half
uurtje clips op een doek waarachter het podium verscholen bleef. Personal
favourites van Morrissey kwamen voorbij: The Ramones, New York Dolls en zelf zijn
eigen “Bullfighter dies” met – u raadt het al – passende beelden van
sterrenvechters die stevig te grazen genomen worden. “Hurray Hurray!”, instemmend
applaus op alle rijen in de stadsschouwburg. Kwart over negen doofden de
lichten en onder het gejoel van een devote ontvangst en de eerste rijen die
zich uit het gestoelte tot aan het podium repten kwamen Morrissey en bandleden
– allemaal in jeans, bretellen en hetzelfde shirt - het podium op. Een blik vooraf
op de rondcirculerende setlists leerde ons voor het concert dat het merendeel
van de avond zou bestaan uit nieuw werk afkomstig van het prima “World peace is
none of your business” maar dat belette niet dat de avond werd afgetrapt met
een Smiths classic (“The queen is dead”) gevolgd door zijn solo debuut
“Suedehead”. Eventjes dreigde het fout te gaan bij de start van het nieuwe
“Staircase at the university” toen vooraan in het publiek wat gerommel ontstond
en de dienstdoende security er nogal wild op af stormde. “This is no time for
brutality” liet Morrissey verstaan aan de zaal (en aan de security wellicht)
waarna hij gelukkig onverstoord zijn set verderzette. In tegenstelling tot de
onheilstijding over de mans gezondheid oogde Morrissey goed en presenteerde hij
zich erg goedgeluimd en druk handenschuddend met zowat iedereen die op de
eerste rijen had postgevat. Morrissey – niet altijd even toonvast – kwam
dominant uit het naar schouwburgnormen stevig maar goed uitgebalanceerd geluid.
Met een overgewicht aan nieuwe songs moest Antwerpen het wellicht stellen met
minder ouder werk dan gehoopt al nekte dat geenszins het concert. Nieuwelingen
“Istanbul” en het zwierige “Kiss me a lot” stonden immers mooi schouder aan
schouder met “Speedway” en - het Morrissey ten voeten uit - “Trouble loves me”.
Op 5 kwartier kwam het concert een
eerste maal tot stilstand met een mooi “Yes I’m blind” en het van bloederige taferelen
voorziene “Meat is murder”, qua sfeerschepping misschien geen leuke maar wel
erg sterke afsluiter. Het in verhouding tot “Meat is murder” wat “luchtigere” “Everyday
is like Sunday” sloot als enige toegift het concert af.
Johnny Marr leunde in
Lokeren wat ons betreft muzikaal iets dichterbij zijn roemrijke geschiedenis
maar Morrissey had in Antwerpen de performance, band en persoonlijkheid mee om ook groots
uit te pakken. Twee maal raak dus!
No comments:
Post a Comment