Met Tobias Jesso Jr. is dit jaar nog maar eens een singer-songwriter
opgestaan die naadloos aansluit op de rijke jaren 70 traditie, denk aan Randy
Newman, Harry Nilsson, John Lennon en Elton John. Toen hij na 4 jaar
vruchteloos geluk beproeven als muzikant in L.A. bezwaard met een gebroken hart naar zijn thuisstad Vancouver
terugkeerde nam de bas spelende Tobias nog eens plaats achter de piano en
rolden de songs er haast vanzelf uit. Het eerste resultaat daarvan vond zijn
weg 2 jaar geleden naar enkele demo’s. Met de hulp van o.a. Black Key Patrick
Carney resulteerde al die huisvlijt dit jaar uiteindelijk in een met lof
overladen debuutplaat “Goon”. Noem deze Tobias op zijn 29e dus
gerust een langzaamaan bloeier. Met het recent opgebouwde succes verscheen deze
Canadees gisteren alvast in een uitverkochte Grand Salon van de Botanique. Voor
de zaalfreaks onder ons lezerspubliek: dit salon staat gelijk met de prachtige
museumzaal van de Brusselse zaal.
Op een verre beat vanuit de grotere festivaltent na werd het
iets voor halftien muisstil toen Tobias Jesso Jr alleen achter de piano
plaatsnam, van enige begeleidingsband was geen sprake (dat was ook niet nodig,
zo bleek snel). Bij de eerste noten van Black Star’s “Thirteen” verdween meteen
ook die beat helemaal van onze radar en waren we vertrokken voor 60 minuten
ongestoorde aandacht. “Can we still be friends” was een eerste schot met als
mikpunt ieder teergevoelig hart in de zaal. Ook met “Bad words” (ja, tegen
haar…) haalde Jr. zijn ziel dermate binnenste buiten dat er in de zaal wellicht
mensen waren met een opkomende hoestbui die zich minutenlang hebben zitten
inhouden. Dat zijn eigen platenbazen amper aandacht hadden besteed aan de demo
van “True love” maar er zich achteraf wel over beklaagden dat het de plaat niet
had gehaald bevestigt andermaal de stelling dat platenbazen doorgaans stront in
de oren hebben en geen muziekliefhebbers zijn. Het fantastische nummer stuurde
in een warme zaal moeiteloos een koude rilling over ieders rug. Vooraleer
“Hollywood” – de zoveelste instant classic die u terugvindt op die debuutplaat
– echt goed werd ingezet slaakte hij zelf een hoestje, om maar te zeggen, hier
zat geen in elkaar geknutselde performer maar een mens van vlees en bloed. Naast
het vlotjes capteren van enkele reacties uit de zaal ( op iemand die “How could
you baby” riep – “Dat is niet op jouw verzoek, ik ging het sowieso spelen.”)
kreeg ook zijn Belgische entourage meermaals een knipoog toegeworpen voor goed
advies vooraf (“Belgisch publiek roept niet, ze klappen, dus snel doorspelen
hebben ze mij wijsgemaakt”). Voor een handvol nummers verruilde Tobias de piano
voor de akoestische gitaar en dat ging hem minstens evengoed af. Het lieflijke
“The Wait” en “Tell the truth” beklijfden niet minder dan het overige nadrukkelijk
op piano gegrondveste werk van de Canadees. De 2 songs waar hij tot op vandaag
de meeste aandacht mee heeft weten te trekken zaten ook achteraan in de set: radiohit
“How could you baby” en “Without you”. Die laatste mag dan wel wat flirten met
onze bovengrens qua meligheid, het is een standaard lovesong die nog door vele generaties in de mond zal worden genomen.
Met “Mother sweet” biste Tobias Jesso Jr dicht tegen John Denver aan. De song
is het coming of age relaas van zijn relatie met zijn (ziek wordende) moeder.
Zonder nog één woord met de zaal te wisselen - dat had hij gelukkig uitgebreid voordien
gedaan - wandelde hij (geëmotioneerd?) het podium af.
Met zijn lengte en (Leo Sayer) krullen had het een basketter
kunnen zijn, gelukkig voor ons kwamen andere talenten bovendrijven. Onze
Raymond heeft al zalen zien leeglopen, deze Tobias zal ze de komende maanden en
wellicht ook jaren vooral zien vollopen. Concertje om in te lijsten!
No comments:
Post a Comment