The Replacements Paradiso/Amsterdam 30/05/15

In de jaren ’80 kwam er een interessante golf gitaarrock vanuit de States in onze richting overgewaaid. Terwijl REM gaandeweg een breder publiek bestreek bleven bands als Jason and The Scorchers, Hüsker Dü, The Smithereens, The Del Fuegos, Green On Red, The BoDeans en The Replacements  ondanks respectabel succes in de States, bij ons toch wat onder de commerciële radar. Laatstgenoemden speelden het klaar om 7 platen uit te brengen in nauwelijks een decennium en bouwden tegelijk een spraakmakende live reputatie op die met wat roesmiddelen in de buurt vaak niet zonder incidenten bleef. In 1991 viel het doek over The Replacements waarna de mythe alleen maar groter werd. In 2012 begon het bij frontman Paul Westerberg en bassist Tommy Stinson, na de split respectievelijk als soloartiest en Gun’s N’Roses-lid actief gebleven, toch weer te kriebelen om The Replacements nieuw leven in te blazen. Dat er lange tijd slechts Amerikaanse reünie concerten op de kalender van de groep kwamen te staan dreef ons bijna tot wanhoop maar aan het begin van dit jaar – en minstens 10 brandende kaarsen in Oostakker Lourdes later – lazen we dan toch het verlossende nieuws dat ze de oversteek naar Europa gingen wagen. Met slechts 5 data en geen Belgische was Amsterdam onze dichtste optie.

Een op de valreep toch uitverkocht geraakte Paradiso kreeg zaterdag de New Yorkse Jesse Malin als voorprogramma voorgeschoteld. De ooit als een protégé van Ryan Adams geïntroduceerde Malin houdt sinds zijn debuut in 2002 een (punk-)rock koers aan die hem muzikaal dicht tegen The Replacements doet aanleunen. De inmiddels 47 jarige Amerikaan ging in Amsterdam haast zó tekeer dat het wel leek alsof hij zichzelf de hoofdbrok van de avond waande. Dat hij echter uit het betere hout gesneden was bleek uit zijn goede neus voor covers (“Do you remember Rock’n’roll radio”, The Ramones). Een gedroomde inleiding van de avond noemen we dat, al zeker in het gezelschap van @PVandenbrande.

Als het op reünie concerten aankomt werd ons motto “Het kan nooit meer worden als vroeger” al van bij de aanvang letterlijk weggeblazen door openers “Takin’ a ride” en “I’m in trouble”, beiden uit debuutplaat “Sorry Ma Forgot to take out the trash”. Met een welgemeende “F*ck You!” naar de in Nederland nog lang niet ingevoerde Schauvliege geluidsgrens en een energiestoot vergelijkbaar met het Noordzee windmolenpark bij 9 Beaufort was alvast niet te merken dat deze Replacements het eigenlijk al allemaal achter zich hadden. Dat ook enige zelfkennis hen  (op inmiddels rijpere leeftijd) niet vreemd is bewezen ze in Paradiso met een afgemeten selectie uit eigen werk die de nadruk legde op hun beste plaatwerk. Er werd naar hartenlust geplukt uit het trio “Let it be”, “Pleased to meet me” en “Tim” wat ons een stortvloed aan punkrock classics opleverde aan een tempo waar de Green Days van deze wereld – hoe schatplichtig kan een groep aan The Replacements zijn? - halfweg al buiten adem van zouden zijn. Dat het latere plaatwerk wat méér radiofähig was geworden zinde destijds fans van het eerste uur niet, in Amsterdam werden “Achin’ to be”, “I’ll be you” en “Nobody” even goed onthaald als meebrullers  “I don’t know” en “Anywhere’s better than here”. Westerberg oogde in Amsterdam wat schriel en lichtjes beneveld maar zong robuust en speelde secuur. Zijn interferenties met het publiek waren vaak kort en niet altijd even verstaanbaar, éénmalig werd een microfoonstandaard zelfs wat bruusk aan de kant geduwd. Een restantje wellicht van de onstuimige periode die de groep ooit kenmerkte? Het concert leed er allerminst onder en ging aan een rotvaart voorbij: 28 songs in 90 minuten. Slechts éénmaal werd het Amsterdamse publiek op het verkeerde been gezet toen “Seen your video” en “Androgynous” gelijktijdig werden gespeeld. Voor de rest lieten Westerberg de grilligheid gelukkig achterwege. Tegen half elf aan was met “Within your reach”, “Can’t hardly wait”, “Bastards of young” en “Alex Chilton” onze keel schor gezongen op het beste slot van een concert in jaren. Met nog bissen als “Unsatisfied”, “Never mind” en “I.O.U.” te gaan was de rock’n’roll hemel ons immers nog nooit zo dichtbij als zaterdag laatstleden.
Eenmaal terug nedergedaald tot op de Amsterdamse stoep wisten we het zeker: dit gaat de blog op als een memorabel concert!