Toen het succes van hun 2e plaat ‘Too-Rye Aye’ in 1982 losbarstte waren Dexys Midnight Runners (1/10,**1/2) immens populair. Daar houden ze vandaag – op die ene trouwfeestkraker ‘Come on Eileen’ na – nog weinig van over getuige een slechts karig gevulde Roma voor het eerste Belgische concert in ruim 40 jaar. Toen frontman zanger Kevin Rowland en band zich eind jaren ’70 uit de punk een weg baanden richting Northern Soul kwam ook het eerste succes met debuut ‘Searching fort the young soul rebels’ om vervolgens, lang voor er sprake was van Mumford & Sons, met banjo’s daar aan toe gevoegd de wereld te veroveren. In hun beginjaren haalde de groep zelfs de affiche van het legendarische Jazz Bilzen festival. Dat we in De Roma waren om nostalgische redenen gaan we hier niet verhullen. Na één beluistering van de laatste plaat ‘The Feminine Divine’, die het eerste deel van het concert vulde, hadden we voldoende om te beseffen dat het niet meer is als toen, ook al kwamen in De Roma nog een handvol leuke nummers eruit voorbij. Rowland en zijn huidige collega’s hadden er zelfs wat acteren bij bedacht terwijl ze dat live ten gehore brachten; helaas van een niveau dat Het Echt Antwaarps Theater moeiteloos zou hebben overklast. Gelukkig konden we in deel 2 ons hart ophalen met verrassend fris klinkende uitvoeringen uit de eerder vermelde succesalbums. ‘Come on Eileen’ was de crowdpleaser bij uitstek maar de rest (‘Plan B’, ‘I’ll show you’, ‘Geno’, ‘Jackie Wilson Said’) vervulde ons met zoveel méér plezier. Dat ook dit deel van de avond (bissen incluis) afklopte op een spaarzame 45 minuten zette dan ook een flinke domper op de feestvreugde. Een wat armoedig bod vonden we het na ruim 40 jaar wachten.
Beduidend minder wachttijd zat er op het concert van City
And Colour (13/10,****) eveneens in de Antwerpse Roma. De groep rond
Dallas Green (een stad en een kleur, heeft u hem?) maakte immers op Werchter al
zo’n goede beurt dat voor ons een herhaling in een zaal, liefst zo snel als
mogelijk, onvermijdelijk was. Vaak treffen we dan net een tikkeltje minder
magie aan dan op de heilige Brabantse weide maar deze avond vormde één van de
uitzonderingen. Door het wegvallen van het concert in Parijs was Antwerpen de
eerste halte op hun Europese toer wat ons, zo bleek achteraf, geheel onnodig
extra bezorgd maakte. De groep stak intens mooi van wal met ‘Meant to be’, één
van de beste songs uit het laatste album ‘The love still held me near’ en wat
volgde was een XL reprise van hun recente festivalpassage in ons land die ook
in de herinnering van Green en zijn kompanen in positieve zin was blijven
hangen, weliswaar met als extra pigment de uitstekende ontvangst die hen in
Werchter backstage was overkomen (…“cause some of these festivals suck”). Green
heeft een zijdezachte stem die weliswaar broos maar tegelijk onberispelijk
toonvast klinkt. Tussen de nummers door
bleek hij ook nog eens een begenadigd verteller te zijn wat voor een gewijde
stilte zorgde wanneer de half gevulde Roma luisterend aan zijn lippen hing. Pas
dit jaar inpikkend op het werk van de Canadees is ieder concert voor ons vanzelfsprekend
een nieuwe ontdekkingstocht langsheen ouder werk. Zo bracht het Roma concert
vooral het album ‘Little hell’ voor het voetlicht en waren ook ‘Lover come
back’ en ‘Northern blues’ uit ‘If I should go before you’ hoogtepunten in een
concert dat geen overbodig moment kende, zelfs één straffe cover (Alice in
Chains ‘Nutshell’ opgedragen aan support Ruby Waters) en ook visueel
mooi in elkaar stak met videopanelen die achter de groep stonden opgesteld.
Green stak een pleidooi af om elkaar – tot zelfs de buren naast ons in de zaal
– wat meer te verdragen. In een concert als dit dat 2 uur lang aanvoelde als een
warm deken waar het – desnoods met meerderen – lekker onder verwarmen is was die
boodschap eigenlijk geheel overbodig. Tot ver buiten De Roma echter kan ze
stilaan niet genoeg worden gepredikt.
“Dat ene onvergetelijke concert zit erin maar het kwam er
nog niet uit”, dat vat onze bescheiden mening na 4 afspraken met het Ierse Inhaler
(22/10,****) goed samen. Nochtans hebben we aan hun 2 platen al veel
luisterplezier beleefd en zijn de uitstekende singels die met regelmaat onze
radiogolven domineren niet meer op één hand te tellen. In een volle Roma trad
de groep al voor de vierde keer dit jaar in ons land aan. Op de voorste rijen
hadden gillende fans plaats genomen waarvan de eisprong zich bij het verschijnen
van Elijah Hewson en vrienden wellicht nog sneller voltrok dan dat
Vlaams-Nationalisten de Vivaldi regering zouden willen zien vallen. Hewson
sprak meerdere keren “the boys in the back” en “the people on the balcony” aan
(“this song is dedicated to you”) om te onderstrepen dat het met zijn groepje
echter om meer te doen is dan alleen posterboys worden. Vaste setopener ‘These
are the days’ (“I don’t miss the feeling of being alone”) – weinig songs van
Inhaler bevatten géén goede catchphrase – schoot raak in alle aanwezige
puberharten en deed ook ons alvast in gedachten wat jaren afdalen op de
leeftijdsladder. Een verfijnde klankbalans was jammer genoeg niet tijdig op
de afspraak maar dat verbeterde gelukkig gaandeweg. Dwingender en gedrevener
dan Hewson – het bloed kruipt waar het niet gaan kan - hebben we frontmannen evenwel
niet gezien in het bijna afgelopen concertjaar. Enkel met ‘The things I do’ en
het aan Dylan schatplichtige ‘If you’re gonna break my heart’ werd even de voet
van het gaspedaal gehaald, voor de rest werd in een rotvaart een set afgewerkt
die slechts met één song meer in het voordeel van de nieuwe ‘Cuts &
Bruises’ plaat uitviel. Meer adempauze had aldus gemogen en lijkt ook ons de
sleutel naar dat ene onvergetelijke concert waar we ook na deze 5e
afspraak met deze geweldige Ieren zullen blijven voor gaan.
In een maand waarin na 18 jaar opnieuw een vers Stones album
op de wereld wordt losgelaten lijken alle andere releases futiel maar laat dat
net bij ons niet het geval zijn (een knipoog emoji is hier op zijn plaats). We
genoten onder meer van de nieuwe Glen Hansard (nooit minder dan goed),
hoorden Rival Sons op ‘Lightbringer’ beduidend meer horizonten verkennen
dan op voorganger ‘Darkfighter’ en onderwierpen ons aan ‘The Harmony Codex’ van
Steven Wilson. De eigenzinnige Londenaar die ons zowel solo als met
Porcupine Tree al een stapel classics bezorgde weigert meer van hetzelfde af te
leveren en slaagt er ook nu in ons – weliswaar niet voor het volle pond – toch
gewonnen te krijgen voor zijn nieuwe project. Benieuwd of aan dat werk ook een
tour zal gekoppeld worden. Het Gentse Soulwax dat onlangs in hun
tijdlijn de 25e verjaardag van ‘Much against everyone’s advice’ voorbij
zag komen zette alvast een resem Europese data op de kalender, daarvan zal de 3e
avond in de AB (31/01) er één met ons erbij zijn. Wie of wat de heren (volgens
de aankondiging wel mét band) zullen brengen was bij het ter perse gaan nog
niet bekend. Ook een herneming van de Miles Kane triomf op Crammerock
skippen is geen optie. De Brit staat op 3/04 in de Balzaal van de Gentse
Vooruit. Nog in staat van overweging: het Amerikaanse Dave Matthews Band
dat op 1 mei volgend jaar Vorst-Nationaal aandoet. Matthews heeft een
onberispelijke live reputatie, de zaal waarin hij wordt geprogrammeerd helaas
niet. Op de valreep, net voor het ter perse gaan van deze blogpost, bevestigde
ook The Boss aan De Schuer dat hij in 2024 op zijn stappen terugkeert. De weide
van Werchter ontvangt Bruce Springsteen op dinsdag 2 juli maar daar
staat voor iedereen die er wil bijzijn een stevig prijskaartje van 138€
tegenover. Wie met zijn juwelen wil rammelen vooraan in zo’n verfoeide “Golden
Circle” (nu verdokener geformuleerd als “Front Field Standing”) wordt vrijdag
in de voorverkoop 208€ lichter gemaakt.
Bol van de sixties invloeden en bijgekruid bij de Indiër was
Kula Shaker (26/10,****) in de tweede helft van de jaren 90 een Britpop
geval apart. Het mooie liedje kregen ze echter niet over het millennium getild
want na amper 2 platen gaven ze er de brui al aan. De groep rond Crispian Mills
is inmiddels al lang op dat besluit teruggekeerd maar, enkele nieuwe albums en
regelmatige concerttours ten spijt, het grote
succes van weleer tot dusver (nog) niet. Goede herinneringen aan toen deden ons
alvast blindelings De Casino in Sint-Niklaas boeken. Met ‘Hey Dude’ beschikken
de Londenaars al sinds hun debuutjaar over een set-opener waar ieder beginnend
groepje een arm of een been voor zouden willen verruilen. En om alle fans van
het eerste uur verder te plezieren – waren er eigenlijk wel andere daar in De
Casino? – gooiden ze er het hitje dat destijds plaat 2 inleidde (‘Sound of
drums’) meteen achterna. Nieuwe songs ‘Natural Magick’, ‘Waves’ en ‘Indian
Record Player’ sloten daar goed op aan en bevestigden dat Kula Shaker na de reünie
stijlmatig geheel trouw is gebleven aan zichzelf. Alleen zijn niet alle latere songs
van dezelfde kwaliteit en hadden vanavond sommige ervan inwisselbaar geweest
voor andere én betere. ‘Infinite sun’ en ‘Whatever it is (I’m against it)’ wogen
duidelijk wat te licht in een concert dat met ‘Gratefull when you’re dead’ (een
prijsbeest uit debuut ‘K’) en ‘Song of love/Narayana’ uit ‘Strangefolk’ (2007) veel
slimmer grasduinde in het verleden. De groep zag met toetsenman Jay Darlington (ex-Oasis)
onlangs ook een oudgediende weerkeren wat Mills na 24 jaar schertsend “He’s
back from a long weekend” ontlokte. Nu alle originele leden terug verenigd zijn
lijkt het vertrouwen in de toekomst aldus opnieuw groot en zo speelde de groep
ook. Met dat nieuwe album (en het leuks dat we er in Sint-Niklaas van te horen
kregen) en een uitnodiging voor één van onze grotere festivals is aldus niet uitgesloten
dat dit Kula Shaker weldra weer helemaal op de kaart wordt gezet. Niemand in de
volle Casino die na dit fijne concert daar protest zou tegen aantekenen.
No comments:
Post a Comment